فکر نکنم کلمه سفسطه نیاز به توضیح داشته باشه ولی در همین حد میگم که مسعود رجوی با حرافی، شب رو به عنوان روز طوری غالب میکنه که به قول معروف میخوای بری بیرون، عینک دودی میزنی.
این پیش درآمد رو واسه این گفتم که سر موضوع اصلی خالی الذهن نباشید. سالهای سال مسعود رجوی اسم مقر اصلی اش در عراق رو گذاشته بود “قرارگاه اشرف”
راستی چرا؟
به یک دلیل واضح که به بیرون بقبولانه اینجا نفرات آرام و قرار دارند چون معنی کلمه قرارگاه همینه خودش می گفت). ولی در پادگان اشرف تنها چیزی که پیدا نمیشد یا دقیق تر بخوام بگم نمیگذاشتن که پیدا بشه آرام و قرار بود.
به قول شاعر
آن که یافت می نشود آنم آرزوست
حتی سر کوچکترین موضوعات بی مورد هم پاچه آدمها رو می گرفتن. مثلا چرا چند روزه موقع ناهار کنار فلانی می شینی؟ چرا موقع ناهار برای فلانی جا نگه داشتی؟ گزارش دادن که با فلانی داشتی حرف میزدی. تازه این شروع ماجرا بود.
بعد باید طرف میرفت حتی به دروغ مینوشت که بله من چندین بار واسه فلانی جا نگه داشتم و رابطه خاص دارم.
تازه اگر هم یکی جیگر داشت تقابل کنه، که شکر خدا من پای ثابت در تقابل داشتم، میگفتن برو خودت بنویس که با کی رابطه چفت داری. این شروع قضیه بود. تازه وقتی هم مینوشتی همیشه هم یه سری بادمجون دور قاب چین بودند که می گفتن بله تشکیلاته. آخرش هم طبق معمول به فحش و فحش کاری تمام میشد. بعد دیگه حالی برات نمی موند که حتی بخوای جواب سلام برادر خونی خودتو بدی. تازه این قبل از بحث های تکراری رجوی ها بود. اون وقت مریم رجوی شاکی بود که چرا عکس العمل زیاده؟ چرا آدما اعصاب شون خرابه و نمیشه با کسی حرف زد؟ انگار آدما دنبال بهانه اند و حوصله حتی یک شوخی ساده رو هم ندارند.
یه جوری خودشون رو میزدن به خریت که انگار ما نمیدونیم نفرات چرا اینقدر عصبی هستن؛ شاد بودی صدات میکردن چه خبر شده؛ توی خودت بودی هکذا، فرقی نمیکرد. بلاخره یه چیزی پیدا میکردن واسه گیر دادن چیزی که یاد داشتن بهانه بود.
اینا همه یه طرف. وقتی هر کس توی خلوت خودش فکر میکرد که ای بابا پیر شدیم رفت، هیچی برامون نمونده، حتی یه خواب راحت. زود بخوابی یه حرف توشه، دیر بخوابی بازم همینطور.
اون وقت رجوی یه جوری تبلیغات میکرد و می گفت “قرارگاه اشرف” که اگر کسی نمیدونست میگفت اون تو چه خبره.
تنها جمله‌ای که رجوی می گفت این بود (که فکر کنم خودش هم حواسش نبود که نباید راستش رو بگه، چون یه عمر عادت کرده بود به دروغ گفتن و نیرنگ بازی)
میگفت: “قرارگاه بی قراران”، فقط اینو راست می گفت چون هیچ کس آرام و قرار نداشت. به لحاظ جسمی فعلا بماند، مگر بیگاری ها می گذاشت؟ به لحاظ روانی هم آدما آرام و قرار نداشتن. بعد میگفت اینها جنگ روزانه است.
اره جنگ اعصاب دائمی و مادام که کسی یه وقت فکر نکنه که ای بابا.
اصلا یارو با فکر کردن آدم ها در تضاد بود.
دقیقا نمیدونم اسم شاعر شعر زیر کیه
“دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم”
ولی اشرف و لیبرتی به هر مصیبتی بود گذشت رجوی می خواد باز دوباره همه رو یه جا جمع کنه با حصار و سیم خاردار و باز بیگاری ها. حتی همین آزادی نیم بند که هر کس میخواد بره توی شهر با ده تا بپا میره رو تحمل نداره.
از خدا می خوام اونایی که هنوز توی چنگال فرقه اسیرن بتونن به خودشون بیان و شاید هم بشه براشون کاری کرد.
به امید روزی که هیچ کس نباشه که توی زندان و چنگال فرقه باشه.
شعری از “احمد شاملو” که زبان حال وضعیت اعضا در فرقه رجوی است.
دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم
دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد
روزگار غریبی است نازنین
و عشق را کنار تیرک راهوند تازیانه می زنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
روزگار غریبی است نازنین
و در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را به سوخت بار سرود و شعر فروزان می دارند
به اندیشیدن خطر مکن
روزگار غریبی است نازنین
آنکه بر در می کوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم
دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد
روزگار غریبی است نازنین
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابانند بر گذرگاهان مستقر با کُنده و ساطوری خون آلود
و تبسم را بر لبها جراحی می کنند
و ترانه را بر دهان
کباب قناری بر آتش سوسن و یاس
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
ابلیس پیروز مست سور عزای ما را بر سفره نشسته است
خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد
خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد
احمد شاملو
انتهای پیام
