با ورود فرقه رجوی به جامعه آلبانی و اعتراضات روز افزون اعضای این فرقه در نشست سران سرکوبگر، تصمیم براین گرفته شد تا کمی حصارهای افراد را تعدیل نمایند شاید بتوانند نفرات را مدتی بیشتر بعنوان سیاهی لشکر در این فرقه نگه دارند، غافل از اینکه افراد فرقه همان افرادی هستند که پیشتاز و آگاه ترین و فداکارترین و فهمیده ترین در جهان بودند.
آنان حالا بایستی تاوان همین القاب را روزانه بپردازند چراکه افراد به یک آزادی نسبی در آلبانی رسیده اند. اتفاقا همان افراد درون تشکیلات روزانه میبیند که چگونه طی سالیان سرشان کلاه گشادی رفته است، لذا سران این فرقه به تکاپو افتاده اند تا بلکه با حرکات تاکتیکی و فرار به جلو مجددا بتوانند بر سر افراد کلاه بگذارند.
اکنون توجه شما را به درون این تاریک خانه جلب می نمایم:
با حفظ اسامی دوستان سابقم در درون این تشکیلات چنین باجی را به ناچار به بدنه این تشکیلات داده اند که به هر فرد در ماه هزار لک یعنی حدود هشت یورو میپردازند. همچنین برای اینکه زبان اعتراض افراد را ببندند که چرا در آلبانی هم فاقد دسترسی به موبایل و وسایل ارتباطی هستیم لذا به هر فرد یک گوشی نوکیا کوچک داده اند که تنها قادر به ارتباط در خود کشور آلبانی است.
اما وضع در مورد برخی زنان تشکیلات این فرقه فرق میکند و میتوان براستی ردپای پیاده نمودن جامعه بی طبقه توحیدی را در کشور و وطن خودمان مشاهده نمود. همان جامعه بی طبقه توحیدی که هیچ تبعیضی قایل نمی شود. هیچ کس امتیاز ویژه ای ندارد. هیچ کس خاص و ویژه نیست و همه با هم برابر میباشند.
هزینه برخی خانم های رده اول در فرقه ماهانه ده هزار لک یعنی هشتاد یورو بعلاوه یک گوشی هوشمند سامسونگ میباشد که میتوانند با همه جا ارتباط برقرار نمایند. در این جور موارد اما هیچ کس هیچ احدی نمی تواند حتی در قالب ابهام و سوال ذهنی چه برسد به اعتراض و انتقاد بگوید و بخواهد که این فاصله از تبعیض و فرق برای چیست.
بلافاصله آنتن مسئول می گیرد و شست بالاتری ها خبر دار می شود که حتما کم کاری در این زمینه وجود داشته که بجای بدهکار بودن فرد این پرداختی که فرقه به او نموده تازه زبانش دراز شده و ذهنش باز شده که تبعیض و فاصله طبقاتی به چه منظوری است. لذا بلافاصله برای فرد دیگ فراهم میکنند و با شگردها و ترفندهای همیشگی مبنی بر بازخوانی نوبه ای و سرفصلی هر فرد و با توجه به ورود به استاتوی جدید و استقرار در آلبانی او را به عقب نشینی وا می دارند.
افراد را مجبور می کنند تا پروژه بازخوانی خودشان را در جمع بخوانند و سپس با سناریوی از قبل طراحی شده فرد را به نقطه ای میرسانند که بگوید غلط کردم که ذهنم روی نوامیس ایدئولوژیک بازشد و بجای بدهکار بودن داشتم جاده طلبکاری را طی میکردم. این تازه شروع باز شدن جاده به روی دیگران میباشد و بدین صورت چند ماهی را اینچنین نفرات را مشغول خود می نمایند تا کسی جرات اینکه بخواهد روی این تبعیض ها ذهنش بلغزد نکند.
به یاد دارم که بعد از خلع سلاح در اشرف برای اینکه جلوی اعتراض سلسله فرماندهی نیرویی را بگیرند برای هر فرمانده نیرویی یک خوروی سواری نیسان تویوتا خریداری و به آنها داده شد. آنزمان آنقدر نفرات بهم ریختند و موج تجمعات پچ پچ های دو نفره در درون تشکیلات براه افتاده بود که ناگزیر مریم رجوی به صحنه آمد و در یک نشست عمومی بازگو نمود که بعد از جمع آوری داوطلبانه سلاحها و زرهی اکنون ما در شهر اشرف مستقر هستیم و دیگر نگویید پادگان اشرف یا بقول عراقی ها معسکر الخالص بلکه بگویید شهر اشرف.
لذا وسط شهر که نمی شود آیفا یا جیب لندکروز راه انداخت بهمین خاطر سواری های نیسان به اقتضای کار و مسئولیت هر فرمانده برایش تهیه شده است و فردا اگر خبری شد با همین سواری ها به تهران خواهیم رفت.
همان زمان البته همگان به ریش او خندیدند که زمانی که هزاران تانک و توپ داشتی و شیره جان ما را کشیدی هیچ غلطی نکردی حالا اما وعده سرنگونی با سواری های نیسان تویوتا میدهی.
اف. دال.
تیرانا – آلبانی
