نامه مادری رنج کشیده از فراق فرزندش که اسیر فرقه رجوی است

به نام خدای یکتا و مهربان

این نامه را من از طرف تمامی خانواده هایی که به نوعی یکی از افراد خانواده شان را گروه مسعود رجوی آمریکایی ربوده و اکنون سرگردان در لیبرتی هستند می نویسم خانواده هایی که هرگز جز دین مقدس اسلام حتی سنتی آن مکتب دیگری را نمی شناخته. این نامه را من به تمامی آنهایی که ادعای انسانیت دارند اعم از صلیب سرخ، سازمان ملل، حقوق بشر و امثال این موسسات که بویی از آدم بودن هم نبرده اند می نویسم به آنهایی که هر کجا فریاد مظلومی را می شنوند گوش هایشان میگیرند و هر جا ظالمی دارد ظلم می کند فریاد می زنند که انسانیت کجاست آنهایی قلبهایشان را آنچنان دوده گرفته که حتی صدای وجدان  خود را نمی شنوند .

من مادر فرزندی هستم که سی و سه سال پیش به وسیله گروهک منافقین ربوده شده و اکنون یا آنقدر شستشوی مغزی شده که خودش و خانواده اش را فرا موش کرده و یا از ترس اینکه مبادا مثل هم بندان خودش در چاه اسید دفن شود یا با سم خودکشی او را هم بکشند یا به امید اینکه روزی بتواند به کشور آزاد و آباد و نزد خانواده اش برگردد ،تحمل همه دردها و رنج ها را به جان خریده .

من چهار سال متوالی به اتفاق خانم عبداللهی مادر رنج دیده ای جز یک پسر ندارد و خانم میرزایی و هزاران خانواده دیگر جلوی درب اشرف بودیم و شاهد بودیم که چطور افراد فریب خورده را به عروسک های کوکی تبدیل کرده اند شاید به صراحت بگویم که فرزندان این مملکت را به گروهی دیوانه تبدیل و تربیت کرده اند ولی آنها این کار را به عنوان مارکسیسم و یا منافق انجام نداده اند بلکه این عده را به عنوان اینکه زیر پرچم اسلام و قرآن مجید دارید انجام وظیفه می کنید فریب داده اند و بعد این آوارگان راآنقدر شکنجه کرده اند که خود را فراموش کرده و نمی دانند که کی هستند و چرا در بین یک گروه حیوان صفت دارند روزگار را می گذرانند .

گروهی که از دید آنها ، مریم قجر یکشبه از همسر خود ابریشمچی طلاق میگیرد و با مسعود رجوی ازدواج بکند و عجیب آنکه ابریشمچی به او هدیه می دهد و بعد اسم این کار زشت و زنا را انقلاب ایدئولوژی       می خوانند این کار شاید برای افرادی که هنوز اسلام را درست نشناخته و فقط به فکر این بودند که طاغوت را از کشور برانند و از این نمد ، طلا برای خود بسازند ،جالب بود. ولی تصور نکنید که هم فرزندان و جوانان ما از اسلام محمدی (ص) اطلاع کافی داشتند اغلب آنها فقط بر اساس سنت و آنچه از خانواده آموخته بودند مسلمان بودند زیرا در زمان حکومت طاغوت کتاب های استاد مطهری و شهید بهشتی و دکتر شریعتی ممنوع بود ،دژخیمان طاغوت در خانه ای رساله امام (رحمه الله علیه) را می دیدند زندانی میکردند، مگر افرادی واقعا مکتب را می شناختند که اغلب آنها هم یا در تبعید بودند و یا در زندان ، خلاصه اینکه ما مظلوم ترین خانواده ها در ایران هستیم به چند دلیل اول اینکه اصلا ” نمی دانستیم فرزندان ما را به چه بهانه ای این فرقه به دنبال خود کشانده اند دوم اینکه اغلب این خانواده ها ، خانواده شهید و جانباز هم هستند و متعصب به وطن و ملت هستند ماخانواده ها از این گروهک اعلام انزجار می نماییم.

آیا فراموش کرده اید که فرزندان ما جزء ربوده شدگان هستند که بدست جلادان ودژخیمان قرن بیست یک یعنی مسعود رجوی ومریم قجر عضدانلو ، به حیله های مختلف ربوده وبرای حفظ بقای باقی مانده خودشان از خون جوانان فریب خورده ما در زندان اشرف لیبرتی استفاده کرده وخواهند کرد ، این بزرگترین قانون شکنی است که باید تا کنون حافظان حقوق بشر به آن رسیدگی میکردند ومجرمان اصلی را به سزای اعمالشان میرساند ولی هیهات کدام سازمان ملل وکدام حقوق بشر ، !!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟.

چند نفر از خانواده های متحصن به عنوان نمایند ه هزاران خانواده گرفتار درایران به کشور سوئیس برای رساندن فریاد چندین ساله ما را که به یک بغض کهنه بی درمان تبدیل شده ،به گوش ناشنوا نمایندگان حقوق بشر ،به سازمان ملل رفتند ولی در نهایت ناباوری به  بدترین نحو مورد تهاجم و تهمت مواجه شدند، چرا وبه چه دلیل ؟ آیا واقعا” قانون فرزندی ومادری در قرن بیست ویک عوض شده ؟ مادری که که با آه ناله جلوی درب ساختمان ملل فریاد بزند که من پسرم را میخواهم ،به اولقب مزدور بدهند وتهدید کنند که سرتان را میبریم ؟آیا واقعا” کسی هست که جوابی به ما بدهد ؟ نه سی سال است که سئوالها بی جواب مانده چراکه قرن حاظر قرن بیدادی وظلم است ، قرن کودک کشیها در غزه وسربریدنها در عراق و هزاران جنایتهای دیگر، چهره همه ظالمها عیان شده و به آشکار جنایت وخونریزی میکنند ولی هیچ کسی نیست که بپرسد چرا ؟

اصلا” کسی نپرسید که شما این چهار سال چه دیدید و چه شنیدید و چه مصیبت هایی کشیدید با توجه به اینکه سازمان ملل و صلیب سرخ و حقوق بشر اغلب از کنار خانواده ها رد میشدند و وارد زندان اشرف  می شدند ،خانواده های بدبختی که حتی سواد هم نداشتند .

حتی رسانه های خارجی و ایرانی هم می آمدند و هرگز متوجه نشدند که چه افراد پیر و سالخورده با ویلچر و یا کمرخمیده می آمدند و فرزندانشان فریاد می زدند خانواده هایی که فکر میکردند و زندان آنها برای کار رفته اند و حالا بعد از چند سال برای دیدنشان آمدند گلایه من حرف نظر از آنهایی ادعایی دارند از رسانه های کشور خودمان است آیا شما آن پیرمرد و یا پیرزنی که سکته کرد دیدید و سکوت کردید آیا از آنها پرسیدید که چند شهید و جانباز دارید راستی چرا در ژنو پرسیدند که چرا شما باید با این سختی به اینجا بیایید در حالی مریم قجر هر روز با تشریفات مخصوص به خود با عده ای بدتر از خود در آنجا بودند.

راستی این چه حکایتی است که نمی توانیم صدایمان را به جایی برسانیم چرا مسوولین عراق که خود هم قربانی این گروه شده اند نمی توانند فرماندهان این را که بنا به گفته ی خودشان صد و بیست نفر هستند بگیرند و بقیه را آزاد کنند چرا سازمان ملل تا به حال از یکی از این بدبخت ها در تنهایی بدون حضور فرماندهان سفاکشان نپرسیدند که آیا دوست دارید آزاد شده و به کشورتان برگردید تا یادم نرفته بنویسم که مدتی بر سر در اشرف نوشته بودند طاعون سیاه و مسعود خائن و مریم قجر رسوا معرفی کرده بودند ولی از این اسامی دیگر خبری نیست شاید و لابد آنها هم جزو محترمین حقوق بشر هستند به هر حال ما هیچکدام نمی دانیم که افراد خانواده ها در چه حالی هستند فقط می دانیم که هر کس بر خلاف مسعود و مریم قجر رفتار کند یا باید کشته شود یا خودکشی و خودسوزی کند آنچه را در اسلام حرام است آنها بر خود واجب می دانند از ما گذشته فرزندان ما از وقتی که از اشرف به لیبرتی رفته اند دیگر کسی نمی داند که چه به سرشان آمده آیا هنوز زنده هستند و یا به دستور مریم از بین رفته اند البته زنده بودن آنها هم مثل مرده های عمودی است نه اجازه فکر کردن دارند و نه اجازه زندگی کردن !!!

من از تمامی دلسوزان مملکت خواهش می کنم به عنوان درخواست همه خانواده ها که مردم را راجع به این گونه فرقه ها روشن کنید نگذارید گروه های دیگر شبیه این گروه در کشور دست به کار غارت جوانان زنند فیلم هایی که در رابطه با این افراد می سازید کاملا روشن باشد و نام مریم و مسعود و آنهایی که اولین مسوول این گروه هستند کاملا مطرح شود و اگر می توانید که حتما هم می توانید توافق مسوولین عراق را به دست آورده تا در کمپ لیبرتی را برای همیشه ببندند و فرزندان ما را آزاد نمایند.

با تقدیم احترام یک مادر

۹۳/۳/۲۸