نامه جمعی از خانواده ها
به مجامع بین المللی
تعدادی از خانواده های دردمند و رنج کشیده اعضای فرقه رجوی، که در این فرقه به اسارت ذهنی و عینی گرفتار شده اند، نامه ای خطاب به مجامع بین المللی وحقوق بشری نوشته اند که این نامه با اسامی امضاء های آن برای این مراجع ارسال گردیده است.
به نام او که همه را آزاد آفرید
نامه ای برای دیدار با عزیزانمان
این نامه از سوی خانواده های چشم انتظار نوشته میشود تا به همه ی جهانیان، ظالم و ستمگری به نام رجوی که طبیعی ترین حق ما را سلب نموده معرفی گردد.
خانواده هایی که چشم انتظارفرزندان خود میباشند. فرزندانی که میبایست عصای پیریشان باشند حال در زندان رجوی جوانیشان پشت دیوارآرزوهای پوچ به باد میرود.
فرقه ای که دم از آزادی میزند ولی حتی ملاقات با خانواده را برای افرادش فراهم نمیکند. حتی ازدواج راهم برای افرادش ممنوع کرده است. آخر این چه آزادی است؟ در هر قانون و مملکتی به هر مجرمی، حتی به قاتل هم حق ملاقات میدهند ولی مریم این حق را هم از افرادش میگیرد. آری این است آزادی از نوع رجوی.
ای جهانیان بدانید که عزیزان ما نه قاتل نه مجرم نه خیانتکار نه هیچ چیز دیگرند. بعضی ها اسیر جنگی بودند که از طریق صدام به رجوی فروخته شدند و بعضی ها هم که برای شغل به کشورهای دیگر سفر کرده توسط این فرقه ربوده شدند و بعضی دیگر هم گول سخنان فریبکارنه این فرقه را خورده اند، همین.
ولی خانواده ها روز به روز مصمم تر از قبل پیش میروند و خواهان آزادی و ملاقات با فرزندانشان هستند، پشت درب های اشرف و لیبرتی تمام سختی ها و گرما و سرمای عراق را به جان خریدند و این عشق به فرزند و دیدار، سختی ها را همچون عسل برای خود ساختند تا فقط یک بار، فقط یک بار فرزندان خود را در آغوش بگیرند. آری این سختی ها فقط با عشق تحمل میشود.
این مادران و پدران هر روز به امید دیدن فرزندانشان نفس میکشند و چشم انتظارند، انتظاری از جنس مرگ، و چه انتظاراتی که تا نفس آخر همراه این پدران و مادران بود و نفس آخرشان را هم با انتظار کشیدند و ابدی شدند .
جواب آه های جانسوز این پدران و مادران را چه کسی میدهد؟
جواب خون دل خوردن برادرانی که از دوری برادر یا خواهرش، یا خواهرانی که ناله هایشان جان از دل میکند، چه کسی جواب گوی اینهاست؟
چرا جهانیان چشم هایشان را به این همه ظلم در عالم میبندند؟
این سازمان هایی که اسمشان در کل عالم پرشده سرشان به کجا گرم است که اینها را نمیبینند و این صدا های آزادی خواهان را نمی شنوند؟
ای سازمان ملل متحد، ای سازمان های حقوق بشر، حق بشری دارد به تباهی میرود. کجایید؟ کجایید که اینها را نمی بینید؟
این خانواده ها مگر چیز زیادی از شما خواستند که عاجزشده اید؟
این خانواده ها فقط یک خواسته دارند در این عالم. آن هم ملاقات با عزیزان بیگناهشان است. از سازمان ملل متحد، سازمان های حقوق بشری، صلیب سرخ جهانی، رئیس جمهور کشور آلبانی و تمامی سازمان های دیگر این خواهش را داریم تا آخرین آرزوی این پدران و مادران چشم انتظار را برآورده کنند و ترتیب قرار ملاقاتی با این عزیزان را بدهند.
