قول دوم این است که برادر او، کاظم رجوی در خارج کشور فعالیت های زیادی کرده تا برادر کوچکتر خود را از مرگ نجات دهد. کاظم رجوی در خارج از کشور، همکاری هایی با وزارت امور خارجه داشته و بعضی ها هم نقل می کنند که با ساواک نیز در ارتباط بوده و لذا توانسته حرف خود را برای نجات برادرش به کرسی بنشاند. بالاخره هر چه بود، رجوی در نیمه دوم سال ۵۷ از زندان آزاد شد، اما نه در قامت یک عضو شورای مرکزی بلکه به عنوان رهبر جدید سازمان مجاهدین خلق ایران، زیرا بعد از ضربه سال ۵۴ اعضایی که مذهبی باقی مانده بودند، رجوی را به دلیل فعالیت ها و سطح مطالعات و سواد مورد قبول اعضای بزرگ خود و سپس رهبر خود می دانستند.

پس از پیروزی انقلاب، رجوی توانست از سازمان تضعیف شده مجاهدین خلق، تشکلی نسبتا جذاب با اعضا و هواداران پر شور در فضای سیاسی ایران به وجود آورد. سازمانی که به خاطر ضربه ناشی از درگیری های خونین درون گروهی و نیز ضربه ناشی از تغییر ایدئولوژی که اعتبار آن را از چشم رهبران مذهبی ایران انداخت، آن گونه نبود که پیش از این ضربات بود. البته در نگاه متفکرین مذهبی، به ویژه در میان حوزویان، سازمان و ایدئولوژی آن از بنیان های اندیشه اسلامی برخوردار نیست و آن را التقاطی می دانستند. چنین نگاه تعیین کننده ای، به مرور فاصله ای بین اعضای سازمان و مردمی که عمیقا به اسلام و منادیان آن، یعنی روحانیت وفادار بودند ایجاد کرد و زاویه آن را روز به روز بازتر می کرد.

از طرفی رهبری سازمان مدعی بود که به دلیل سازماندهی سابق و قدرتی که برای این کار داشتند، تنها گروهی هستند که می توانند مملکت را اداره کنند. به همین دلیل در انتخابات اولیه ای که پس از پیروزی انقلاب اسلامی برگزار می شد، مجاهدین خلق، نامزد معرفی می کردند تا خود را به درون حاکمیت جمهوری اسلامی ایران برسانند و سهم خود را از قدرت به دست آورند هر چند نه رجوی و نه نامزد دیگری در انتخابات مجلس خبرگان بررسی و تصویب قانون اساسی رأی لازم را به دست نیاوردند اما باز هم از پای ننشستند و علی رغم این که رفراندوم قانون اساسی را تحریم کرده بودند، شخصا برای احراز پست ریاست جمهوری داوطلب شد. تصمیمی که با مخالفت رهبری انقلاب روبرو شد و نتیجه ای هم نمی توانست داشته باشد.

رجوی در مواجهه با برخورد امام، رویه ای انتقادی و به مرور خصمانه انتخاب کرد و خود را به روزی رساند که جز فرار و رو در رویی نظامی با نظام اسلامی، راه دیگری نیافت.
با فرار مسعود رجوی و ابوالح-سن بنی صدر (رییس جمهور خلع شده) فصل جدیدی در زندگی رهبر سازمان مجاهدین خلق، که تا اواخر بهار ۶۰ رفتار منافقانه ای با مردم ایران داشت، آغاز شد. او دیگر یک چریک ضد امپریالیسم نبود، او دیگر یک معلم نیروهای جوان که به نام خدا و خلق، آموزش «شناخت» می داد، نبود. او دیگر قهرمانی در حد یک رییس جمهور با سابقه ای خون آلود نبود. او همه وجودش در برخورد با مخالفان بیرون از سازمان، به یک تروریست نفرت انگیز تبدیل شد و در برخورد با نیروهای درون سازمان یک فرقه گرای فاقد اندیشه منسجم بود که حق اعتراض را به هیچ یک از هواداران خود نمی داد.

رجوی دیگر یک اندیشه ورز پای بند به خاک میهن و زادگاهش نبود، یک دوره گرد بی هویت که جز سرسخت ترین دشمن ایران (صدام حسین) هیچ کشور دیگری حاضر به پناه دادن به او و همراهانش نبود. او در اوج ستم رییس جمهور عراق به ملت ایران، رمه خویش را به کشور در حال جنگ با خلقی برد که به نام آن سوگند یاد می کرد و دست خون آلودش را در دست خون چکان دیکتاتور بغداد گذاشت. رجوی پس از پراکنده شدن عده ای از رجال سیاسی مخالف جمهوری اسلامی که برایش شورای ملی مقاومت را تشکیل داده بودند، سال های سال در کنار صدام ماند تا این که به دیار عدم رسید.

وی در طول سال های جنگ صدام علیه ایران، دو بار در پناه صدام حسین، قصد فتح تهران کرد اما چنان دچار غرور و نخوت شده بود که در همان مرزهای غربی کشورمان تن به شکست و ذلت داد. رجوی مغرور و پر ادعا، خارج از نظام تروریستی که دچارش شده بود، مرام و مسلکی را در حوزه نفوذ فکری خود و در میان اعضای سازمان منافقین به جریان انداخت که سابق بر این در بین هیچ یک از گروه های مبارز سیاسی دیده نشده بود.
او که خود را مذهبی و مسلمان جلوه می داد، به مرور تفسیرها و برداشت هایی به شدت انحرافی از دین و مذهب و نظام هستی و آیین و شریعت ارائه می داد که آگاهان به دین و معرفت، این نوع برداشت ها و تفسیرها را بدعت و خارج از اصول معرفتی دین اسلام می دانند. اعضا و هواداران بریده از سازمان و رها شده از زندان مخوفی که رجوی و همسرش مریم، ساخته و پرداخته بودند، قصه های پرغصه ای از آنچه در اردوگاه های این فرقه انحرافی بازگو کرده اند که دل هر آزاده ای را به درد می آورد.