نامه پر از محبت یک دختر برای عموی اسیرش

نامه پر از محبت یک دختر برای عموی اسیرش

خداوند را بابت همه نعمتهایش شکرگذاری می کنم و می دانم که اگر غمی،غصه ای و گرفتاری دربین مردم است همه به دست او حل می شود.

به خوبی می دانم که همه کارهای خدا حکمتی دارد و اوست که ازسرنوشت همه آدم ها خبر دارد.

سرنوشت عموی من هم این بود که در سال ۱۳۶۶ در جنگ بین ایران و عراق به دست افراد بی رحم فرقه رجوی اسیرشود.

بعداز ۱۷ سال بی خبری تمام خانواده فهمیدند که عموی بی گناه من در چنین زندان کثیفی اسیر است .آنها فهمیدند که هیچ کاری از دستشان برنمی آید به جز اینکه به اشرف بروند و پشت درهای اشرف ، روزها گریه ، ناله و فریاد کنند تا شاید عمویم صدای آنها را بشنود.

ولی صد افسوس که همه این ناله ها بی فایده بود و اسیران گویا گوشی برای شنیدن ندارند.

اما امروز دیگر پدر بزرگ و مادر بزرگم پیرشدند و می گویند کاش روزی برسد که ما بتوانیم اصغر را ببینیم .

آنها می پرسند این چه زندانی است که نه حق ملاقات و نه حق صحبت کردن با فرزندمان را داریم؟

الهی ای کاش روزی برسد که همه اسیران دربند این فرقه کثیف به نزد خانواده هایشان برگردند و این دوری و فراق پایان یابد.

عموجان من زمانی که فهمیدم شما در چنین زندانی اسیر هستی بچه بودم ولی الان بزرگ شدم وهمیشه دعا می کنم که روزی بتوانم تورا ببینم .

امیدوارم روزی برسد که همه خانواده در کنار هم باشیم.به امید آزادی تمام اسیران.

دختر برادرت علی کلاته سیفری