حضور کوبنده خانواده های چشم انتظار درکمپ لیبرتی:

سال ها انتظار دیگر بس است!

-امروز دیگر کارد به استخوان خانواده ها رسیده است

-هر کس فیلم ها و تصاویر این تجمعات را جلوى درب لیبرتى ببیند ، قلب و روحش جریحه دار شده و به این فرقه لعن و نفرین می فرستد

وقتی سال ۸۸ برای اولین بار خانواده های اسیران فرقه رجوی وارد صحنه شدند کمتر کسی فکر می کرد که تا کنون  صدها نفر از گمراهان این فرقه از خواب غفلت بیدار شوند.

خانواده ها این روزها به لیبرتی، قرارگاه فعلی اسیران فرقه در عراق آمدند تا بگویند دیگر بیست ، سی سال انتظار بس است .

آمدند تا عزیزانشان را از دام تفکرهای پلید رجوی برهانند.سران این فرقه در ابتدا خیلی مانع تراشی کردند که صدای خانواده ها شنیده نشود اما هم اکنون پس از شش سال قدرت حضور خانواده ها به جایی رسیده که  اردوگاه اشرف را ویران نموده و به یاری خداوند منان درصدد خشکاندن ریشه این اهریمن پَست فطرت هستند.

سال ۱۳۸۸ یادآور حضور اولین خانواده ها برای دیدار عزیزانشان در اشرف بود . این خانواده ها پس از سال ها انتظار با رنج و مشقت فراوان خود را به درب اشرف رسانده بودند تا هر آنچه سالیان سال از رجوی ملعون نفرت داشتند با یک بلندگوی دستی ساده بر سر اردوگاه فریاد بزنند . فریاد بزنند تا عزیزانشان را آگاه کنند و چه زیبا نوای دلتنگی را به گوش این اسیران نواختند . از همان دوران بود که سران این فرقه تروریستی دانستند دیگر زمان به درک رفتنشان فرا رسیده است. بعد از آن صدای خانواده ها هر روز و هر روز بلندتر می شد تا در دل و جان های این اسیران نفوذ کند .

در ابتدا سران فرقه رجوی که از حضور خانواده ها در جلوی قرارگاه وحشت نموده بودند سعی کردند حالت تدافعی گرفته و اسیران را از وقوع چنین رخدادی دور نگاه دارند اما تداوم این اقدام و سفرخانواده های بیشتر به عراق باعث شد سران منافقین از مرحله تدافعی گذر کرده و وارد مرحله رودررویی با حضور خانواده ها گردند.

آنها از همان زمان به منظور مقابله با خانواده ها تصمیم گرفتند گروهی از سرسپرده ترین افراد را آن سوی حصارهای قرارگاه گرد آورده و آنها را وادار به شعار دادن علیه خانوادههایشان کنند !

شعار « ننگ ما ننگ ما فامیل الدنگ ما » شاید دردآورترین و ناراحت کننده ترین شعاری باشد که از زبان این اسیران خود باخته از داخل اردوگاه به گوش می رسید . بد تر از این نمی شود که چند نفر انسان شستشوی مغزی شده علیه خانواده ها و عزیزان خود چنین سخنانی را  به زبان بیاورند و اقدام به پرتاب سنگ و آهن به سوی آنها نمایند .

خوشبختانه فرار تعدادی از اسرای اشرف و نشستن پای صحبت های این اسیران فریب خوده نشان داد که تمامی این برخوردها به اجبار سران فرقه صورت می گیرد. با آشکار شدن علت برخوردها، عزم خانوادهها را برای فشار بیشتر بر سازمان و دیدار و ملاقات با فرزندانشان بیشتر شد .خبرهای رسیده نشان می داد خانواده های بسیاری از ایران و سایر نقاط جهان بسوی اشرف در سفر بودند تا زمان فروپاشی یک فرقه تروریستی را تسریع نمایند.

تجمع با شکوه خانواده ها و تحصن آنها جلوی اشرف این حضور را جهانی کرد و این درست همان نقطه ای بود که سران فرقه سخت از آن وحشت و بیم  داشتند.

کم کم پای خبرگزاری های داخلی و بین المللی به ماجرا باز شد و مجامع حقوق بشری نیز  به عراق آمدند . عدم  توجه به خواست قانونی این خانواده ها جهت دیدار عزیزان خود و ممانعت سران فرقه از این خواست طبیعی گوشه دیگری از سرکوبگری ها ی فرقه رجوی را  نشان می داد چرا که سران این فرقه حاضر نبودند به این خواست ابتدایی خانواده ها تن در دهند.

بله رجون ملعون و خبیث این گونه  ساده ترین حقوق انسانی و بشری را نقض می کرد و هیچ یک از مجامع بین المللی نیز عکس العملی در مقابل آن نشان نمی دادند.

 سران این فرقه با این عمل ضدانسانی در پی مخفی کردن  زندانیان خود ، قتل ها و شکنجه های اسیران ناراضی بودند اما در مقابل مقاومت خانواده ها نمی توانستند کاری بکنند.

بنا بر اذعان کارشناسان این حوزه ، اصلی ترین دلیل فروپاشی قرارگاه اشرف در عراق فقط به علت حضور خانواده ها و مقاومت آنها بود.

هم اکنون که از این حرکت فرخنده حضور خانواده ها بیش از ۶ سال گذشته است سران فرقه رجوی به دنبال سوراخ موش در اروپا به هر دری چنگ می زنند تا چند روز بیشتر به حیات خود ادامه دهند.

امروزه خانواده ها به آن درجه از آگاهی رسیدند که می دانند مقاومت آنها حماسه ای می آفریند تا عزیزان خود را سالم از اردوگاه خارج کنند.

اما این روزها حضور خانواده های چشم انتظار در لیبرتی رنگ و بوی دیگری یافته است . این حضور به قدری پرشور و کوبنده است که گویی به زودی شاهد خبرهای خوش از خشکاندن اردوگاه رجوی شیطان صفت خواهیم بود.

بیش از یکصد خانواده ایرانی طی روزهای اخیر برای ملاقات با فرزندان، برادران و خواهران خود عازم کمپ لیبرتی محل نگهداری گروهک تروریستی منافقین شدند.

در بین این خانواده ها هستند مادرها و پدرهای سالخورده ای که سالیان سال  موفق به دیدار فرزندان اسیر خود نشدند. خواست آنها ساده و طبیعی است : « دیدار فرزندانشان خارج از ضوابط  تشکیلاتی رجوی ملعون » .

 اما سران این فرقه تروریستی از این گونه دیدار ها همچنان وحشت دارند و هرگز به این درخواست های قانونی که حداقل حقوق تعریف شده اسیران و خانواده هاست پاسخ نمی دهند.

در این دوره مزدوران رجوی برای مقابله با حضور خانواده ها به نصب پارچه های بزرگ جلوی دیدگان آنها اقدام کردند!  خباثتی که فقط نشان می داد سران فرقه تا چه میزان در بی خردی هستند و  فکر می کنند با چنین اقدامات ضدانسانی             می توانند مانع از رسیدن صدای گرم عاشقانه و امید خانواده ها به فرزندان اسیرشان شوند !

البته برخی از اسیران فرقه رجوی آرام به سوی خانواده ها چشم دوختند اما تعدادی از منافقین به دستور مستقیم مسعود و مریم رجوی برای جلوگیری از دیدار فریب خوردگان این فرقه با خانواده های خود، با افراد مستقر در مقابل اردوگاه درگیرمی شوند.

سرکرده های منافقین تقاضای این خانواده ها برای ملاقات با فرزندان، برادران و خواهران شان را با پرتاب سنگ و آهن پاسخ می دهند که در نتیجه این حملات برخی از این خانواده ها نیز مجروح و زخمی شدند.

 اقدام کثیفی که بیش از پیش ماهیت ضد انسانی این فرقه  تروریستی را به افکار عمومی نشان می دهد اما در مقابل خانواده ها را بیش از هر زمان دیگر مصمم تر می کند تا هر طور شده عزیزانشان را از چنگال رجوی ملعون نجات دهند .

خانواده ها آمده اند تا بگویند نترسید ما پشتیبان شما هستیم ، دل به خدا بسپارید و این زنجیرهای بردگی را از وجود خودتان رها سازید .این خانواده ها که از استانهای مختلف کشور هستند، عکس ها، پارچه نوشته ها و پلاکاردهایی با خود حمل می کردند که در آنها اسم فرزندان، برادران و خواهران شان نوشته شده بود.

آنها با خود پلاکاردهایی حمل می کنند که روی آنها نوشته شده: «ملاقات، ملاقات، ما خواهان دیدار با عزیزان هستیم و فرزندانمان را می‌خواهیم».

در اینجا باید به شرف خانواده های اسیران درود بفرستیم زیرا با تلاش و همت خستگی ناپذیر خود علاوه بر افشای ماهیت تروریستی و مزدورانه رجوی در برابر افکار عمومی، باعث شدند نورامید به جان و دل فرزندان اسیرشان  بتابد.

آری امروز دیگر کارد به استخوان خانواده ها رسیده است و آنها تقاضای دیدار می کنند و می گویند فرزندان ما را به کشورثالث برید ویا اجازه بدهید تا خودمان وارد کمپ لیبرتی شویم وبچه های خودمان را از دست فرقه رجوی رها سازیم.

هر کس فیلم ها و تصاویر این تجمعات را جلوى درب لیبرتى ببیند و خواسته های اولیه خانوادها را بشنود قلب و روحش جریحه دار شده و به این فرقه و سران تروریستش لعن و نفرین می فرستد.

چه سخت است آن جایی که اعضاى خانواده این اسیران با شور و اشتیاق برای عزیرانشان هدیه می آورند و در مقابل نا امید از دیدار، جز توهین و ناسزا و بى حرمتى چیزی نمی شنوند.چه سوزناک است صدای فریادها و ناله های مادر و خواهر منتظر که براى دیدار عزیزش با هزاران امید آمده  و لی با چنین برخوردی روبرو می شود.

واقعاً تعجب آور است که در دنیاى امروزى چنین حیوانات وحشى صفت هستند که مانع ملاقات اعضاى خانواده با هم می شوند و هیچ یک از مجامع بین المللی نیز حرکتی از خود نشان نمی دهد.

مدافعین دروغین حقوق بشر در مقابل آزار یک حیوان در گوشه دنیا بیانیه می دهند اما  در مقابل این گروهک تروریستی که یک عده انسان را بعنوان برده در اختیار گرفته و آنها را از همه چیز دنیا محروم کرده است ساکت نشستند.

اما خانواده ها در عین استقامت سوال هایی اساسی از مراجع و نهاد های بین المللی دارند.

خانواده ها از نهاد های بین المللی می پرسند چرا مسعود رجوی هم پیمان رژیم نامشروع اسرائیل ، بر روی جان فرزندان ما معامله می کند و شما ساکتید؟

 امروز خانواده ها می پرسند آیا باید بنشینیم و دست روی دست بگذاریم تا مرگ عزیزانمان را شاهد باشیم؟

چرا به حداقل خواسته قانونی ما که درخواست دیدار با اسیران است توسط مجامع بین الملل جامه عمل پوشانده نمی شود ؟

البته این خواسته به حق خانواده ها از سازمان های بین المللی قابل پیگیری است و در این زمینه دفتر انجمن نجات استان اردبیل نیز با ارسال نامه های مختلف به نهاد های بین المللی  اقدامات گسترده ای انجام داده است.

در پایان لعن و نفرین ابدى می فرستیم بر رهبران فرقه تروریستی رجوی که با فریب دادن عده اى از فرزندان برومند مردم جسم و روح آنها  در چنگال خود اسیر کردند.  چه رنج ها و مصیبت هایی که خانواده های داغدار اسیران در این دوران  دیدند ، شنیدند و خاموش ماندند.

ان شا الله که به زودی با عنایت خداوند منان و حضور فعال خانواده ها شاهد برچیده شدن این اردوگاه نفاق باشیم و حضور این اسیران را در آغوش گرم خانواده هایشان ببینیم .