هتک حرمت به خانواده اسیران در لیبرتى عراق

رجوى و سرانش در لیبرتى دست به جنایت زده و خانواده هاى اعضاى در بند فرقه را زیر ضرب و شتم و ناسزاگوئى قرار دادند. پدران و مادران سالخورده و خواهران و برادرانى که در آرزوى دیدار عزیزانشان با بجان خریدن تهدیدهاى امنیتى ناشى از تروریسم داعش، مورد حمایت رجوى در عراق با هزاران صعوبت و مشکل خود را به درب لیبرتى رسانده اند تا از عزیز خود خبرى بگیرند و تنها خواسته به حق شان این است که خواهان ملاقات حضورى و گرفتن خبر از سلامتى عزیزانشان هستند ولا غیر، اما با وقاحت و دریدگى و ممانعت هاى غیر انسانى گزمه هاى رجوى مواجه شده و مورد آزار و توهین قرار میگیرند.

آدم وقتى فیلم این تجمعات را جلوى درب لیبرتى میبیند و خواسته عزیزان در انتظار دیدار را میشنود، وجدانش جریحه دار شده و به این فرقه و سران ظالم و تروریستش لعن و نفرین میفرستد، آنجایى که اعضاى خانواده این اسیران با در دست داشتن هدیه شیرینى که از ایران با خود براى عزیزانشان آورده بودند و یا خاک تبرک میهن عزیزمان ایران و نا امید از دیدار به دیگر مجریان جهل و جنایت هدیه میدهند، اما در مقابل جز توهین و ناسزا و بى حرمتى چیزى نمیبینند و یا صداى زجه و ناله خواهرى را میشنود که براى دیدار برادرش چنین ناله و فغان میکند، شقاوت و پلشتى رجوى را در حق افراد خودش و خانواده هایشان را در معرض قضاوت میگذارد.

خانم بهشتى یکى از این خانواده هاست که براى دیدار برادرش جلوى درب لیبرتى آمده است. واقعیت این است که رجوى دو برادر ایشان که جویاى کار و رفتن به اروپا بوده اند، سال ١٣٨٠ در ترکیه به دام خودش میندازد و آنها را با فریب به قرارگاه اشرف میآورد و در دام تشکیلات گرفتار میکند که نه راه پس برایشان باقى گذاشت و نه راه پیش که نهایت در ١٩ فروردین سال ١٣٩٠ در رویارویى که با نیروهاى امنیتى عراقى حفاظت اشرف که رجوى براى ساکنان درست کرد، مرتضى کشته شد. برادر کوچک تر هم از ناحیه چشم به شدت آسیب دید، اما سران رجوى از اعزام او به بیمارستانهاى تخصصى در بغداد و بعقوبه خوددارى کرد و من او را مدتهاى زیادى در حالت پانسمان چشم، دیده و اینکه این نوجوان معصوم بسیار افسرده و پریشان حال بود و با کمتر کسى صحبت میکرد، داغ برادرش و گرفتارى که رجوى سرش آورده بود، بلحاظ روحى و جسمى مصطفى را ضعیف و نحیف کرده بود و تا الان هم رجوى نگذاشته که با خانواده اش حتى تماس تلفنى داشته باشد.

واقعاً مضحک است که در دنیاى امروزى چنین جانورانى وحشى و تروریست هستند که مانع ملاقات اعضاى خانواده با هم میشوند آنهم نه یکسال و دو سال بلکه حداقل یک ربع قرن اما صداى اعتراضى از مجامع بین المللى و حقوق بشرى شنیده نمیشود. باید وجدانهاى بیدار در حمایت از این خانواده ها برخیزند و به مجامع بین المللى بخصوص کمیساریاى سازمان ملل مستقر در عراق، فشار آورده که زمینه دیدار این پدران و مادران و خانواده اسیران در بند تشکیلات رجوى با عزیزانشان فراهم شود. بیش از این بیخیالى و سکوت در برابر این بى عدالتى و شقاوت رجوى و سرانش خیانت به اصل انسانیت و بشریت است. رجوى جز زبان زور نمیفهمد و باید زمینه دیدار خانواده ها چه در عراق و چه در آلبانى فراهم شود.

این لکه ننگی است بر پیشانى مدافعین دروغین حقوق بشر که یک فرقه تروریستى یک عده انسان را بعنوان برده در اختیار گرفته و آنها را از همه چیز دنیا محروم کرده است و زندگى را بر آنها حرام و از عاطفه تهى نموده است.

باشد که به زودى آه پدر و مادرهاى پیر و سالخورده گریبانش را بگیرد و رجوى تاوان همه این زجرها و شقاوتها را در برابر دادگاهى عادلانه بدهد، به امید آنروز.

“پایان”