«هر که میان مادر و پدر و فرزند جدائی افکند خدای تعالی میان وی و دوستانش جدائی افکند.» این فرمان پیامبر رحمت (ص)، شمشیری برنده است بر گردن هر آن کس که رشته‌های مهربانی میان مادر و فرزند را پاره می‌کند. لعنت خدا بر دستانی که عشق را می‌دزدند و قلب‌ها را از تپیدن باز می‌دارند. لعنت بر کسانی که فرزندان را در پشت دیوارهای ایدئولوژی زندانی می‌کنند و فریاد مادران داغدیده را به باد تمسخر می‌گیرند.
مسعود رجوی و مریم، جلادان عشق
سال‌هاست که خانواده‌های اعضای مجاهدین خلق، با چشمانی گریان و دستانی لرزان برای یک لحظه دیدار با عزیزانشان بال و پر می‌زنند. بارها پشت درهای کمپ اشرف و لیبرتی مجاهدین ایستادند، اما جلادان رجوی، سنگ‌دلانه، حتی اجازه یک لحظه نگاه به فرزند را نیز برایشان روا ندانستند. مادرانی که با هزاران آرزو تنها برای بوییدن فرزندانشان خون دل خوردند، اما پاسخشان، سنگ و فلاخن تشکیلاتی شد که انسانیت را قربانی توهمات کرده است.
فرزندکُشی مدرن
جدایی فرزند از مادر، نوعی فرزندکُشی است؛ نه با سلاح، که با شکستن دل‌ها. مسعود رجوی و مریم قجر، سال‌هاست که این جنایت خاموش را تکرار می‌کنند. آن‌ها نه تنها جسم فرزندان این مرزوبوم را اسیر کرده‌اند، که روحشان را نیز در زندان فرقه‌ای خود محبوس ساخته‌اند. اما خونِ پیوند مادر و فرزند، هرگز خشک نمی‌شود؛ فریاد این خانواده‌ها، روزی دیوارهای دروغ را فرو خواهد ریخت.
لعنت خدا بر کسانی که عشق را به کین بدل کردند و محبت را قربانی قدرت. اما بدانید که هیچ زنجیری ابدی نیست، و هیچ ظلمی پایدار نخواهد ماند. روزی خواهد آمد که فرزندان اسیر، آغوش مادرانشان را خواهند یافت، و آن روز، سقوط بت دروغین رجوی خواهد بود.
«وَعَجِلْتُ إِلَیْکَ رَبِّ لِتَرْضَى» (من به سوى تو، ى پروردگار، شتاب نمودم تا خشنود شوى.) شاید این وجیزه نوایی باشد برای بیداری و جوهری که در پشت دیوارهای ستم گم شده است.
علی پیغامی، فراق
انتهای پیام
