عکرمه بن ابی جهل، آتش افروز جنگ های پس از بدر، به شفاعت همسر خود نجات یافت و صفوان بن امیه، به شفاعت عمر بن وهب و اسلام آوردن خود، بخشوده شد.
به گزارش فراق، بیشترین برخورد عملی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با یهودیانی بود که در مقابله با پیامبر و دین اسلام، اقدامات عملی داشتند.
علاوه بر یهودیان، مشرکان قریش در مکه و بعضی از منافقان مدینه نیز اقداماتی علیه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشتند که منجر به برخورد عملی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با آنان شد که نمونههای آن عبارتند از:
۱- عقبه بن ابی معیط و نصر بن حارث و مطعم بن عدی (مطابق بعضی نقلها)؛ آنها از اسرای جنگ بدر بودند و چون مسلمانان را بسیار آزار و اذیت میکردند و اقدام عملی علیه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشتند، حضرت دستور قتل آنها را صادر کرد.(۱)
۲- ابوعزه شاعر؛ پس از اینکه در جنگ بدر اسیر شد، پیمان نهاده بود که دیگر به جنگ با مسلمانان نیاید، اما در جنگ احد نیز حضور داشت. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پس از جنگ احد، دستور قتل او را صادر کرد.(۲)
۳- معاویه بن مغیره؛ او در جنگ احد، بعضی از اعضای حضرت حمزه (علیه‌السلام) را قطع کرده بود. حضرت دستور قتل او را نیز صادر کرد.(۳)
۴- سفیان بن خالد؛ او سبب قتل عاصم بن ثابت و درصدد تجهیز لشکری برای جنگ با پیامبر بود که پیامبر دستور قتل او را صادر کرد که توسط عبدالله انس به انجام رسید.(۴)
۵- دستور قتل ۸ تن از قبیله «عرینه»؛ آنان به حضور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آمده، مسلمان شدند و به سبب بیماریشان، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آنان را به ناحیه «ذی الجدر» نزدیک کوه «عیروت» نزد شبان و شتران خود فرستاد؛ اما آنان مرتد شده، یسار غلام پیامبر را کشتند و ۱۵ شتر از شتران آن حضرت را به سرقت بردند. پیامبر(صلی الله علیه و آله) کرز بن جابر فهری با تعدادی از سربازان را به دنبال آنان فرستاد و این آیه در حق آنان نازل شد: «إِنَّما جَزاءُ الَّذینَ یُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَسْعَوْنَ فِی الْأَرْضِ فَساداً أَنْ یُقَتَّلُوا أَوْ یُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ یُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِکَ لَهُمْ خِزْیٌ فِی الدُّنْیا وَ لَهُمْ فِی الْآخِرَهِ عَذابٌ عَظیمٌ (مائده/۳۳) کیفر آنها که با خدا و پیامبرش به جنگ بر می‌خیزند و اقدام به فساد در روی زمین می‌کنند، (و با تهدید اسلحه، به جان و مال و ناموس مردم حمله می‌برند،) فقط این است که اعدام شوند یا به دار آویخته گردند یا (چهار انگشت از) دست (راست) و پای (چپ) آنها، به عکس یکدیگر، بریده شود و یا از سرزمین خود تبعید گردند. این رسوایی آنها در دنیاست و در آخرت، مجازات عظیمی دارند.» و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر اساس این آیه، دستور قتل، قطع دست و پا و به دار آویختن آنان را صادر کرد.(۵)
۶- دستور قتل چند نفر پس از فتح مکه؛ حارث بن هشام، زمیر بن ابی امیّه بن مغیره، که به ام هانی، خواهر امام علی (علیه‌السلام) پناهنده شد و مورد بخشش پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) قرار گرفت، عبدالله بن سعد بن ابی سرح که به شفاعت عثمان از مرگ نجات یافت، عکرمه بن ابی جهل آتش افروز جنگ های پس از بدر، که به شفاعت همسر خود نجات یافت و صفوان بن امیه، که به شفاعت عمر بن وهب و اسلام آوردن خود، بخشوده شد.(۶)
۷- مقابله با شامیان و اهالی منطقه موته و ذات اصلاح؛ آنان مبلّغان حضرت، حارث بن عمیر و همچنین کعب بن عمیر غفاری را به همراه ۱۵ نفر دیگر به شهادت رساندند، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز عدهای از مسلمانان را به فرماندهی جعفربن ابیطالب به سوی آنان فرستاد.(۷)
پی‌نوشت:
۱- محمدتقی لسان الملک سپهر، ناسخ التواریخ، ص۸۰۲٫
۲- همان، ص۹۴۱٫
۳- همان، ص۹۴۴٫
۴- همان، ص ۹۵۶٫
۵-همان، ص۱۰۸۵٫
۶- جعفر سبحانی، فروغ ابدیت، ج۲، ص۳۳۱، ص۲۸۷٫
۷- همان.
انتهای پیام
