دو تن از زنان پیشکسوت تشکیلات مجاهدین خلق، که به نظر می‌رسد تقویم سن‌وسالشان به دوران جنگ جهانی دوم برمی‌گردد، صبح امروز در خیابان‌های تیرانا دیده شدند.
به گزارش فراق، این دو، که به جای بافتن ژاکت برای نوه‌ها و تعریف قصه‌های «شنگول و منگول»، لنگان‌لنگان دو هزار و ۸۰۰ کیلومتر دور از وطن راه می‌روند، همچنان وقتی پشت سیستم‌های آخرین گذرگاه مجاهدین می‌نشینند، شعارهای آتشین برای «آزادی ایران» سر می‌دهند!
گفته شده عابران آلبانیایی وقتی خانم‌ها «فریبا فسیل‌پور» و «مهین لنگان‌چی»، دو عضو قدیمی تشکیلات را با شال‌های رنگی و عزم راسخ دیدند، با تعجب به این صحنه نگاه می‌کردند.
داستان وقتی جالب‌تر می‌شود که این دو مادربزرگ مجاهد، عصرها پشت سیستم‌های کمپ اشرف ۳ می‌نشینند و با انگشت‌های خسته از آرتروز، توییت‌های آتشین درباره «دموکراسی» و «سرنگونی» تایپ می‌کنند. یکی از توییت‌های فریبا که چند روز پیش و در بحبوحه جنگ ایران با رژیم صهیونیستی وایرال شد، می‌گفت: «ما آزادی را به ایران هدیه می‌کنیم، حتی اگه کمرمون بشکنه!» البته، منابع آگاه گزارش دادن که فریبا بعد از این توییت، نیم ساعت دنبال عینک گمشده‌اش گشت تا بتواند دکمه ارسال را پیدا کند!
جالب اینجاست که این دو و هزار نفر مانند این‌‌ها، که شب و روز از «آزادی مردم ایران» دم می‌زنند، خودشان هنوز در قفس‌های آهنین ذهنی در تشکیلات رجوی گیر کرده‌اند.
اگر مریم قجر این خبر را خواند، پس از ۴۰ سال بیگاری اجازه یک تماس با خانواده به اعضای خود بدهد.
انتهای پیام
