«شبکه‌های فرانسوی، خودسوزی‌های دسته‌جمعی در تشکیلات مجاهدین را جنایت سازمان‌یافته علیه بشریت نامیدند و سیاستمداران فرانسه اعلام کردند که: این گروه با تبدیل اعضا به بمب‌های انسانی، تهدیدی برای امنیت عمومی است.»
به گزارش فراق، ۲۷ خرداد ۱۳۸۲ تصاویر هولناکی از پاریس مخابره شد که جهان را شوکه کرد: «ده‌ها جوان با بدن‌های شعله‌ور در خیابان‌های پاریس می‌دویدند.» این صحنه‌های دلخراش، نتیجه مستقیم دستور مسعود رجوی برای اعتراض انتحاری بود؛ اقدامی که به قیمت جان دو زن جوان و نقص عضو دائمی ده‌ها تن دیگر تمام شد.
پشت پرده فاجعه
اسناد داخلی تشکیلات مجاهدین نشان می‌دهد رجوی شخصاً دستور خودسوزی را پس از شنیدن خبر احتمال استرداد مریم رجوی به ایران صادر کرد.
منابع اطلاعاتی تأیید می‌کنند رجوی از تاکتیک‌های گروه پ.ک.ک در ترکیه (پس از دستگیری اوجالان) الگو برداری کرده بود.
۸۰ درصد شرکت‌کنندگان در خودسوزی را زنان ۲۰ تا ۳۵ ساله تشکیل می‌دادند که تحت تأثیر شدید روانی قرار داشتند.
یک بازمانده (با حفظ هویت) شهادت داده بود که: «آن روز به ما گفتند این تنها راه اثبات وفاداری است. وقتی آتش گرفتم، اولین فکرم این بود: چرا رهبران خودشان این کار را نمی‌کنند؟»
پلیس فرانسه طی تماس اضطرابی با مریم رجوی، تهدید به انحلال سازمان در خاک فرانسه کرد.
شبکه‌های فرانسوی این اقدام را جنایت سازمان‌یافته علیه بشریت نامیدند و سیاستمداران فرانسه اعلام کردند که: «این گروه با تبدیل اعضا به بمب‌های انسانی، تهدیدی برای امنیت عمومی است.»
آمار تکان‌دهنده
کشته‌شدگان: ۲ نفر
مصدومان دائمی: ۴۸ نفر
موارد نیازمند جراحی‌های مکرر: ۳۶ نفر
متوسط سن شرکت‌کنندگان: ۲۷ سال
سرنوشت بازماندگان
ندا حسنی (۲۴ ساله): یکی از جانباختگان بود که خانواده‌اش سال‌ها مجبور به تبلیغ برای سازمان شدند.
علیرضا حسنی برادر ندا که پس از فرار از فرقه به کانادا پناه برد.
سوختگی‌های عمیق: بسیاری از بازماندگان پس از ۲۰ سال هنوز تحت جراحی‌های ترمیمی هستند.
یک جراح پلاستیک که روی بسیاری از این افراد جراحی‌های متعدد انجام داده بود گفته است: «بدترین موارد سوختگی که در طول حرفه‌ام دیده‌ام مربوط به همین واقعه است. برخی بیماران حتی قادر به بستن چشم‌هایشان نیستند.»
این مورد تنها نمونه‌ای از سوءاستفاده تشکیلات تروریستی و فرقه‌ای رجوی از وفاداری اجباری است. سرکردگان مجاهدین هرگز خود را در خطر نمی‌اندازند و فقط سربازانشان را قربانی می‌کنند. بازخوانی این ماجرا یادآوری می‌کند که چگونه انسان‌ها در جایی که «اطاعت مطلق» بر «عقلانیت» غلبه دارد می‌توانند به ابزارهای سیاسی تبدیل شوند. امروز پس از دو دهه از گذشت ماجرا، هنوز افراد زیادی گرفتار این سیستم هستند و بدون شک تشکیلاتی که حکم به خودسوزی اعضای خود می‌خوهد، آینده‌ای جز نابودی برایش متصور نیست و نشانه‌های آن امروز کاملا مشخص است.
انتهای پیام
