سی و چهارمین جلسه دادگاه رسیدگی به اتهامات ۱۰۴ تن از سرکردگان سازمان تروریستی مجاهدین برگزار شد. به نظر می‌رسد برخلاف ادعای پیشینِ مجاهدین مبنی بر بی‌توجهی به دادگاه، واکنش شدید و مداوم سرکردگان آن به وقایع و رخدادهای پیرامون آن، نشان‌دهنده تأثیر عمیق و غیرقابل‌انکار این دادگاه بر آنان است.
تلاش‌های مذبوحانه و موضع‌گیری‌های متعددِ آن‌ها با ادعای بی‌تفاوتی و عدم رسمیت‌شناسیِ دادگاه، همخوانی ندارد.
آن‌ها ثابت کرده‌اند که دادگاه نه‌تنها خواب را از چشمان سران این سازمان ربوده، بلکه زلزله‌ای درونی در میان اعضا ایجاد کرده است.
یکی از عوامل این بحران درونی، مواجهه با تبعات دادگاه، به‌ویژه افشاگری‌های جداشدگان و بیان حقایق و جنایاتی است که مرتکب شده‌اند.
این جداشدگان که خود قربانیان و شاهدان جنایات سازمان هستند، با تشریح جزئیات هولناک جنایات فرقه رجوی، چالش جدی برای آنان ایجاد کرده‌اند.
افشاگری‌های آن‌ها شامل مسئولیت فرقه رجوی در: ترور بیش از ۱۷ هزار نفر از مردم ایران، کشتار، شکنجه و تصفیه‌های داخلی در چهار دهه گذشته است که موجب سردرگمی و تناقض‌گویی در میان سران و اعضای مجاهدین خلق شده است.
رجوی که وحشت شدیدی او را فراگرفته، روزانه با اخبار دادگاه، تعادلش را از دست می‌دهد و دقایقی نمی‌گذرد که پیامی جدید منتشر می‌کند.
یک‌بار گفته: «دادگاه برای ما اصلاً مهم نیست»
بار دیگر ادعا کرده: «ما وکیل نیاز نداریم و این دادگاه کاملاً نمایشی است»
اما اخیراً با تأیید و تمجید از وکیل تسخیری، به سخنان او در دادگاه استناد کرده‌اند!
پس از آخرین جلسه دادگاه، در اقدامی تأمل‌برانگیز، سخنان وکیل تسخیری را بازنشر کردند؛ کسی که گفته بود:
«شاهدین حاضر در دادگاه باید از اتهامات مبرا بوده و فرآیندهای قانونی را طی کرده باشند.»
آنچه مشخص است، این دادگاه بر اساس قوانین حقوقی، قضایی و قانون اساسی جمهوری اسلامی پیش می‌رود.
بهترین گواه بر سلامتِ آن، برگزاری جلسات علنی و گزارش‌های مستمر به مردم ایران است.
جداشدگانی که در برخی جلسات به‌عنوان شاهد حاضر شده‌اند، خود قربانیان شکنجه و جنایات این فرقه بوده‌اند.
در پاسخ به ادعای وکیل تسخیری مبنی بر اینکه «چرا شاهدینِ سابق محاکمه نشده‌اند؟»
باید گفت این افراد مطابق قوانین جمهوری اسلامی، در فرآیندهای مختلف مورد عفو قرار گرفته‌اند و اکنون تابع قانون هستند.
این تناقض‌های آشکار و هذیان‌گویی‌های رجوی، نشان‌دهنده بحران درونیِ شدید این تشکیلات است که آن‌ها را در برابر دادگاه با چالش‌های بزرگی مواجه کرده است.
ما جداشدگان، همراه مردم ایران، به روند دادگاه اعتماد داریم و آن را پیگیری می‌کنیم.
اما آنچه رجوی و اطرافیانش را بیش‌ازپیش رسوا و منفور می‌کند، دروغ‌پردازی، وارونه‌نمایی و شانتاژِ مستمر آن‌هاست.
ترسِ رجوی با سخنان ضدونقیضش آشکارتر از همیشه شده است. تناقض‌آمیزترین رفتار او، پنهان‌کاریِ بیش از دو دهه‌ای است! اگر نگرانی از دادگاه و شاهدین نداشتند، چرا لحظه‌به‌لحظه آن را دنبال می‌کنند و واکنش نشان می‌دهند؟
پیشنهاد ما به سازمان مجاهدین این است:حداقل یک‌بار در یک مصاحبه رو‌در‌رو، رجوی یا همسرش حاضر شوند!
سوال اینجاست: اگر از دادگاه و پیامدهایش نمی‌ترسند، چرا با عجله سرکردگانشان را جابه‌جا و پنهان می‌کنند؟
اگر دادگاه واقعاً بی‌اهمیت است، این همه پرداختن به آن برای چیست؟
به نظر می‌رسد مجاهدین بیش از همه، از این آتش زیر خاکستر هراسان‌اند و پیامدهای ویرانگر آن را از همین حالا پیش‌بینی می‌کنند.
به همین دلیل هر روز مجبورند رجوی را از مخفیگاه بیرون بکشند تا هذیان‌گویی کند!
مرتضی حیدرزاده، نجات یافته از مجاهدین خلق
انتهای پیام
