مادران آلبانیایی در شهر «دورس»، جایی که سایه سیاه تشکیلات مجاهدین خلق بر بخشی از خاک آلبانی افتاده است، صدای همه مادران چشم‌انتظاری شدند که فرزندانشان در سیاه‌چاله‌های آن گرفتارند.
به گزارش فراق، روز پنج شنبه اول خرداد ماه در آلبانی صدای مادرانی طنین انداز شد که نه از برای خویش، که از بهر مادرانی فریاد زدند که فرزندانشان در چنگال تشکیلات رجوی ناخواسته گرفتار شدند.
تظاهرات مادران آلبانیایی روایتی گویا از مقاومت انسانیت در برابر سنگدلی بود. این مادران، با بروشورهایی در دست در منطقه اسکان موقت تشکیلات رجوی به روشنگری پرداختند؛ آن‌ها از محرومیت اعضای تشکیلات از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی گفتند، از نامه‌های بی‌پاسخ، از دیدارهای ممنوع، و از دیواری که میان فرزندان و مادران کشیده شده است. در میان کلمات آن بروشور، رنجی نهفته بود که شامل مرزهای جغرافیایی نبود: «خانواده ارزشمندترین موضوع در جهان است»
تلویزیون «استارپلاس» آلبانی نیز به پوشش این اعتراض پرداخت و آن را «افتخار آلبانی» نامید چرا که این مادران، پا جای پای مادران ایرانی گذاشته بودند تا سال‌ها چشم انتظاری آن‌ها را فریاد بزنند. گویی درد مادری، زبانی جهانی دارد؛ زبانی که مرز نمی‌شناسد و فریادش در هر کجای جهان، طنینی یکسان دارد.
سوالی که مجری این رسانه در پایان مطرح کرد، سوالی است که دولتمردان آلبانی باید به آن پاسخ دهد: «آیا دولت آلبانی توانِ شکستن زنجیرهای اسارت، توانِ برقراری دوباره پیوند مادر و فرزند، توانِ ایستادن در برابر ظلمی که پشت پرده «تشکیلات» پنهان شده است را دارد؟
انتهای پیام
