هوا هنوز گرگ‌ومیش بود که صدای غرش موتورهای زره‌پوش و فریادهای سربازان عراقی، سکوت قرارگاه اشرف را شکست.
به گزارش فراق، سحرگاه ۱۹ فروردین ۹۰، پایان بی‌خبری بود برای ۳۶ تن از کسانی که سال‌ها در پشت دیوارهای بلند فرقه رجوی اسیر شده بودند. ارتش عراق از شمال یورش آورده بود و دیگر هیچ راه گریزی وجود نداشت؛ نه مذاکره‌ای، نه فرصتی، فقط جنگ و خون.
خیره‌سری رجوی در برابر دولت عراق
دولت نوری مالکی، که تازه روی کار آمده بود، بارها به رجوی هشدار داده بود: «عراق دیگر پناهگاه شما نیست.» اما مسعود رجوی، در توهم قدرت مطلق، هر بار درخواست‌های دولت عراق را نادیده می‌گرفت. حتی احکام قضایی نیز تاثیری نداشتند. او فکر می‌کرد می‌تواند با تکیه بر حمایت‌های خارجی، در خاک عراق باقی بماند. اما سیاست‌های جدید عراق، بر پایه دوستی با همسایگان شکل گرفته بود و حضور مجاهدین خلق، به مشکلی امنیتی تبدیل شده بود.
ساعت‌های وحشت
ساکنان اشرف که هنوز در فضای عید بودند، ناگهان خود را در میانه نبردی نابرابر یافتند. از یک سو، ارتش عراق با تجهیزات کامل و از سوی دیگر، اعضای فرقه با سلاح‌های سبک و روحیه‌ای آمیخته با ترس و تعصب. درگیری‌ها به سرعت به کوچه‌پس‌کوچه‌های اشرف کشیده شد. صدای تیراندازی و انفجار تا ساعتها قطع نمی‌شد. آن روز، ۳۶ نفر کشته و بیش از هزار نفر زخمی شدند. خون‌هایی که می‌شد از ریختنشان جلوگیری کرد، اگر رجوی کمی انعطاف نشان می‌داد.
تقصیر که بود؟
کسانی که در آن روز در اشرف بودند، خوب می‌دانستند که دوران تغییر کرده. دولت عراق دیگر تحمل حضور یک گروه نظامی‌شده در خاک خود را نداشت. اما رجوی، تا آخرین لحظه راه را بر هرگونه حل مسالمت‌آمیز بست. او نه‌تنها جان صدها نفر را به خطر انداخت، بلکه روحیه بازماندگان را نیز برای همیشه زخمی کرد.
انتظار عدالت
امروز، پس از سال‌ها، خاطره آن روز همچنان برای بازماندگان زنده است. بسیاری آرزو می‌کنند که روزی مسعود رجوی در دادگاهی عادلانه به خاطر این جنایت‌ها پاسخگو باشد. اما تا آن روز، چه بسیار خانواده‌هایی که هنوز در غم عزیزان ازدست‌رفته‌شان سوگوارند؛ عزیزانی که قربانی خیره‌سری‌های یک رهبر بی‌رحم شدند.
پایان توهم، آغاز امید؟
۱۹ فروردین ۱۳۹۰، نقطه عطفی در تاریخ فرقه رجوی بود. آن روز ثابت شد که هیچ گروهی نمی‌تواند در برابر اراده یک دولت مستقل مقاومت کند. برای برخی، این حادثه تلنگری بود تا از خواب غفلت بیدار شوند. شاید همین جرقه‌ها، روزی به آزادی نهایی همه اسیران این فرقه بینجامد.
سعید محمدپور، فراق
انتهای پیام
