فرقه رجوی از روز گذشته نامه‌ای از طرف شخصی به نام «عبدالرحمان محمدیان» را مدام در رسانه‌های خود بزرگنمایی می‌کند؛ شاید برخی این شخص را بشناسند و یا نه، اما من به اختصار خدمت شما عرض می‌کنم که موضوع چیست.
به گزارش فراق، عبدالرحمان محمدیان از کسانی بود که در زمان صدام حسین در جبهه‌های جنگ ایران و عراق اسیر شد و بعد از آتش‌بس بین دو کشور به نیروی سازمان مجاهدین پیوست. سال‌ها در این فرقه فعالیت داشت و زمانی که سلاح‌های سازمان توسط آمریکایی‌ها مصادره نشده بود، به عنوان راننده تانک مشغول بود. وی در رده سازمانی به عنوان «اِم جدید» سازماندهی شده بود.
در طی تمام سال‌هایی که در فرقه رجوی بود، همیشه با خبرهای موجود، افت و خیز داشت. گواه این مدعا اینکه وقتی سازمان از عراق اخراج و به آلبانی منتقل شد، او تحت تاثیر همین داستان فکر کرد که کار فرقه تمام است و دیگر ماندن بی‌فایده است. در آلبانی از سازمان جدا شد و بعد از مدتی، حدود چهار سال، در فعالیت‌های ضد فرقه رجوی شرکت کرده و دست به افشاگری زد.
وی مصاحبه‌هایی داشت، مقاله‌های متعددی نوشت، در فضای مجازی گفتگو می‌کرد، به همراه سایر جداشدگان در آکسیون‌هایی که در جهت افشاگری رجوی تشکیل می‌شد شرکت کرده و فعالیت می‌کرد.
اما ناگهان از طویله رجوی سر درآورد و به قول سرکرده‌های سایت‌های مجازی رجوی، دست به افشاگری زد.
در وصف محمدیان فقط می‌توانم بگویم که تبدیل به تُف سربالا شد؛ یعنی ته بی‌شعوری و حماقت را تجربه کرد. آنقدر در چاه ویل رجوی که مملو از گندآب و استفراغ بود غوطه ور شده بود که حتی بعد از چند سال جدا شدن نتوانست هوای صاف و تمیز را تحمل کند و باید باز به گندآب رجوی باز گشت.
اصلاً نیاز به هیچ توصیفی نیست. انسان‌ها را باید از انتخابشان شناخت.
بخشعلی علیزاده
انتهای پیام
