بررسی وضعیت زنان در فرقه رجوی نشان می‌دهد که این گروه با استفاده از شعارهای فریبنده برابری جنسیتی، در عمل زنان را به بردگان جنسی، نیروهای عملیاتی یک‌بارمصرف، و ابزارهای تبلیغاتی تبدیل کرده است.
به گزارش فراق، سازمان موسوم به مجاهدین خلق (فرقه رجوی) در طول حیات خود، همواره ادعای دفاع از حقوق زنان و برابری جنسیتی را در حالی سر داده است که در پشت این نقاب، روایتی تلخ از سوءاستفاده سیستماتیک، بهره‌کشی و نقض حقوق بنیادین انسانی بیان می شود.
طلاق‌های اجباری، نخستین گام در سلب هویت
یکی از تکان‌دهنده‌ترین اقدامات فرقه رجوی علیه زنان، اجرای طرح «طلاق‌های اجباری» بود. این فرقه برای تضمین وفاداری کامل اعضای زن، آنها را مجبور به جدایی از همسرانشان می‌کرد. زنان عضو فرقه وادار می‌شدند تعهدنامه‌هایی را امضا کنند که طی آن، هرگونه ارتباط عاطفی یا خانوادگی را قطع می‌کردند. این اقدام پیوندهای انسانی را از بین می‌برد و زنان را به ابزاری بی‌اراده در دست رهبری فرقه تبدیل می‌کرد.
بتول سلطانی، از اعضای جداشده از فرقه، فاش کرده است که زنان در کمپ‌های اشرف و لیبرتی از حقوق اولیه خود محروم بوده و تحت شست‌وشوی مغزی مداوم قرار می‌گرفتند. این زنان حتی از حق انتخاب پوشش یا برقراری ارتباط با دنیای بیرون محروم بودند و در انزوای کامل به سر می‌بردند.
قربانی کردن عواطف انسانی با جدایی مادران از فرزندان
دردناک‌تر از طلاق اجباری، جدایی زنان از فرزندانشان بود. فرقه رجوی، مادران را مجبور می‌کرد فرزندان خود را رها کنند تا تمام وجودشان را وقف فرقه کنند. این اقدام غیرانسانی، آسیب‌های روحی جبران‌ناپذیری به مادران و فرزندان وارد کرد.
بهره‌کشی جنسی و تشکیل حرمسرای رجوی
یکی از تاریک‌ترین ابعاد سوءاستفاده از زنان در فرقه رجوی، بهره‌کشی جنسی توسط مسعود رجوی است. زهرا معینی در گزارش‌های خود فاش کرده که رجوی در عمل «حرمسرایی» از زنان عضو فرقه ایجاد کرده بود. زنان پس از طلاق اجباری از همسرانشان، در اختیار رجوی قرار می‌گرفتند.
عقیم‌سازی اجباری
از هولناک‌ترین اقدامات فرقه علیه زنان، عقیم‌سازی اجباری بیش از ۱۵۰ زن در کمپ اشرف بوده است. این اقدام غیرانسانی، تلاشی برای سلب هرگونه آینده خانوادگی از زنان و قطع کامل پیوندهای آنها با زندگی طبیعی بود. عقیم‌سازی اجباری به‌عنوان بخشی از کنترل روانی و جسمی زنان اعمال می‌شد.
استفاده ابزاری در عملیات‌های تروریستی
فرقه رجوی از زنان به‌عنوان نیروهای خط مقدم در عملیات‌های خطرناک استفاده می‌کرد. در عملیات «فروغ جاویدان» (۱۳۶۷)، بسیاری از زنان بدون آگاهی کامل از خطرات و تحت شست‌وشوی مغزی به میدان نبرد فرستاده شدند. مرضیه قرصی، از جداشدگان فرقه، فاش کرده که این زنان عملاً به‌عنوان “گوشت دم توپ” استفاده می‌شدند.
فرقه همچنین از زنان برای تبلیغات و نمایش قدرت بهره می‌برد و تصاویر آنها را به‌عنوان نمادی از مقاومت منتشر می‌کرد، در حالی که پشت این تصاویر، واقعیتی از اسارت و بهره‌کشی پنهان بود.
بررسی وضعیت زنان در فرقه مجاهدین خلق نشان می‌دهد که این گروه با استفاده از شعارهای فریبنده برابری جنسیتی، در عمل زنان را به بردگان جنسی، نیروهای عملیاتی یک‌بارمصرف، و ابزارهای تبلیغاتی تبدیل کرده است. طلاق‌های اجباری، جدایی از فرزندان، بهره‌کشی جنسی، عقیم‌سازی اجباری و استفاده ابزاری در عملیات‌های خطرناک، همگی بخشی از الگوی سیستماتیک نقض حقوق زنان در این فرقه است.
این واقعیت‌های تلخ، تناقض عمیق میان شعارهای آزادی‌خواهانه و عملکرد واقعی فرقه مجاهدین را آشکار می‌سازد و نشان می‌دهد که زنان در این گروه نه به‌عنوان انسان‌هایی برابر، بلکه به‌عنوان دارایی‌هایی قابل مصرف دیده می‌شوند. جامعه جهانی و فعالان حقوق بشر باید به این فاجعه انسانی توجه بیشتری نشان دهد و از قربانیان این سوءاستفاده‌های سیستماتیک حمایت کند.
گزارش از: علیرضا اردبیلی
انتهای پیام
