با نزدیک شدن به هشتم مارس، «روز جهانی زن»، مریم رجوی طبق روال همیشگی با تدارکات گسترده‌ای به استقبال این مراسم نمایشی می‌رود. اما هدف اصلی از این تشریفات چیست؟ در یک کلام: «اخاذی و کسب منابع مالی».
مسعود رجوی و تشکیلات او با روش‌های متنوع تلاش می‌کنند از هر شخصی که ظرفیت و امکانات لازم را دارد، بهره‌برداری کرده و برای پیشبرد اهداف خود استفاده نمایند. این پروژه همچون داستانی بی‌پایان ادامه دارد و هر مرحله با عنوان خاصی شروع می‌شود؛ این بار نیز تحت عنوان «روز جهانی زن».
البته شخصیت‌های به اصطلاح معروف در این مراسم‌ها تقریباً ثابت هستند، از جمله: آربانا زارا روزنامه‌نگار، نایکه گروپیونی عضو کمیسیون خارجی پارلمان ایتالیا، روزالیا آرتیاگا، کاترین دیپورتر نماینده پارلمان بلژیک، آنا فرث، دورین روکماکر، شرون دیویس قهرمان شنای انگلستان، میشل آلیو ماری، دومینیک آتیاس، لیندا چاوز، ایزابلا کوناپتساکا، اینگرید بتانکور و برخی دیگر.
معمولاً نمایندگان سابق پارلمان‌ها به صورت ثابت در این مراسم‌ها حضور دارند، اما گاهی نیز با مراجعه به حوزه‌های شهری و ایالتی، نمایندگان منتخب را دعوت می‌کنند.
به این افراد گفته می‌شود که تمام هزینه‌های سفر و اقامت در پاریس بر عهده میزبان است. طبیعتاً کمتر کسی پیشنهاد سفر رایگان به پاریس را رد می‌کند. اغلب، یک سفر سه روزه با گشت و گذار و اقامت در هتل‌های لوکس چهار یا پنج ستاره پاریس، همراه با حضور در مقابل دوربین و مزایای دیگر، باعث می‌شود این دعوت را بپذیرند.
یکی از دلایل مهمی که این افراد برای خود توجیه می‌کنند، این است که چون ظاهر این فعالیت‌ها حقوق بشری است، تصور می‌کنند چنین سفرها و کنفرانس‌هایی برای دوره بعدی انتخابات آنها امتیازات مثبتی به همراه خواهد داشت. بنابراین در ذهن خود با یک تیر دو نشان می‌زنند: هم گشت و گذار در پاریس و هم کسب وجهه برای آینده سیاسی خود.
تلاش اصلی هم بر این است که در برنامه‌ها افرادی را دعوت کنند که اطلاعات چندانی از پیشینه سازمان ندارند، زیرا به محض آگاهی از سابقه تروریستی گردانندگان مراسم، اغلب از شرکت خودداری می‌کنند.
همچنین امروزه در این مراسم‌ها کمتر از نام سازمان و مسعود رجوی استفاده می‌شود، زیرا هر دو تداعی‌کننده تروریسم و خشونت‌طلبی هستند. به جای آن، بیشتر از واژه‌هایی مانند «مقاومت» استفاده می‌شود که در میان مردم اروپا جایگاه مثبتی دارد.
فقط آنچه در این میان پنهان می‌ماند، واقعیت رفتارهای سازمان مجاهدین با زنان درون تشکیلات خود است. برخلاف شعارهای حقوق بشری و دفاع از زنان که در این مراسم‌ها سر داده می‌شود، زنان عضو سازمان با محدودیت‌ها و نقض حقوق اساسی مواجه هستند:
– ممنوعیت ازدواج و تشکیل خانواده: طبق دستورات رهبری سازمان، زنان عضو حق ازدواج و تشکیل خانواده ندارند. این ممنوعیت با عنوان «انقلاب ایدئولوژیک» توجیه شده است.
– جداسازی اجباری از فرزندان: زنان عضو که پیش از پیوستن به سازمان فرزند داشته‌اند، مجبور به جدایی از فرزندان خود شده‌اند. بسیاری از این کودکان به کشورهای اروپایی فرستاده شده و از دیدار با والدین خود محروم گشته‌اند.
– نظام طلاق اجباری: در انتهای دهه ۶۰، تمامی زوج‌های متأهل در فرقه رجوی مجبور به طلاق شدند.
– محدودیت ارتباط با جهان خارج: زنان عضو از حق ارتباط آزاد با جهان خارج، خانواده و حتی دوستان سابق خود محروم هستند.
– فشارهای روانی مستمر: جلسات انتقاد و انتقاد از خود که به صورت منظم برگزار می‌شود، غالباً به آزار روانی زنان عضو می‌انجامد.
– نقض حریم خصوصی: زنان در مقرهای فرقه رجوی از حق حریم خصوصی برخوردار نیستند و تمامی جنبه‌های زندگی آنها تحت کنترل و نظارت قرار دارد.
به این ترتیب است که مراسم‌های نمایشی هشتم مارس شکل می‌گیرد، در حالی که واقعیت‌های تلخ نقض حقوق زنان در درون سازمان پنهان می‌ماند.
سعید محمدپور
انتهای پیام
