استفاده از واژه «فرقه رجوی» برای سازمان ترروریستی مجاهدین خلق بی‌دلیل نیست و حتماً حکمت خاصی در پس آن وجود دارد.
به گزارش فراق، اگر نگاهی به فرقه‌های معروف در دنیا بیندازید، متوجه خواهید شد که در هر فرقه‌ای یک نفر به عنوان رهبر برجسته وجود دارد. این شخص کسی جز رهبری فرقه نیست. هر کس که بخواهد این موضوع را کم‌رنگ یا حذف کند، به شدت مورد مواخذه قرار می‌گیرد و باید هزینه آن را بپردازد. این برخورد می‌تواند به دو شکل باشد: اگر عمدی باشد، قطعاً با واکنش‌های شدید رهبری و کنترل‌کنندگان فرقه مواجه خواهد شد و در برخی موارد ممکن است به حذف فیزیکی نیز منجر شود. اما اگر اقدام فرد سهواً و بدون قصد خاصی باشد، معمولاً با تنبیه و سخت‌گیری مواجه می‌شود تا درس عبرتی برای دیگران باشد.
چرا این اقدامات شدید انجام می‌شود؟ دلیل این کار این است که هیچ فردی نباید در تشکیلات فرقه، برجسته‌تر از رهبری باشد و نباید حتی به فکر این باشد که می‌تواند مانند رهبری فکر و عمل کند. ورود به این عرصه با عواقب سنگینی همراه خواهد بود.
به عنوان یک نمونه مشخص، یکی از اقوام بنیان‌گذار سازمان (محمد حنیف نژاد) که به تازگی وارد مناسبات حرفه‌ای فرقه شده بود، مورد احترام بسیاری از اعضا بود. او به دلیل جایگاهش و نسبتش با محمد حنیف نژاد، مورد توجه ویژه‌ای قرار داشت. اما به زودی مسعود رجوی نشستی عمومی برگزار کرد و در حین این نشست، این فرد به پشت بلندگو رفت تا با رجوی صحبت کند. معمولاً کمتر کسی به‌طور مستقیم با مسعود رجوی صحبت می‌کرد و بیشتر اعضا تشویق می‌شدند تا از طریق مسئولین ارتباط برقرار کنند.
در همان لحظات اولیه، این فرد که نامش را نمی‌برم، به طرز عجیبی مورد تمسخر مسعود رجوی قرار گرفت. تصویر او از مسعود رجوی به شدت منفی و مشمئزکننده بود. به نظر می‌رسید که رجوی به دلیل ترس از جایگاه این فرد در تشکیلات، واکنشی شدید نشان داده است. در حالی که آن فرد هیچ‌گونه قصدی برای تهدید رهبری نداشت، رجوی به شدت احساس خطر کرده بود.
این مثال نشان‌دهنده شخصیت بسیار مستبد مسعود رجوی است. او همواره به دنبال این بود که در مرکز توجه باشد و هر کسی که توجه دیگران را از او دور کند، باید به شدت مورد برخورد قرار می‌گرفت. دلیل این رفتار این است که کوچک‌ترین کم توجهی به رهبری فرقه، به معنی کاهش قدرت او و عدم توانایی در کنترل تشکیلات است.
انتهای پیام
