نشست‌های «طعمه» به عنوان ابزاری برای کنترل و سرکوب هرگونه نارضایتی و اعتراضی در درون سازمان به کار گرفته می‌شد.
به گزارش فراق، در درون سازمان مجاهدین، هر گونه انتقاد یا خطایی از جانب اعضا به سرعت با دادگاه‌های درون‌سازمانی مواجه می‌شد. این دادگاه‌ها که به نام نشست‌های طعمه شناخته می‌شدند، به عنوان ابزاری برای کنترل و سرکوب هرگونه نارضایتی و اعتراضی در درون سازمان به کار گرفته می‌شد. در این نشست‌ها، اعضای سازمان به طور علنی مورد فحاشی، توهین و فشار روانی قرار می‌گرفتند و حتی در برخی موارد این فشارها به ضرب و شتم منجر می‌شد.
این دادگاه‌ها معمولاً در حضور تعداد زیادی از اعضای سازمان برگزار می‌شدند. فرد خاطی که معمولا به دلیل انتقاد از رهبران سازمان یا ارتکاب به اشتباهی کوچک در نظر گرفته می‌شد، در وسط جمع قرار می‌گرفت و در برابر جمعیتی بالغ بر ۲۰۰ نفر، به شدت مورد انتقاد، توهین و فحاشی قرار می‌گرفت. این نشست‌ها تحت نظارت مسئولین بالای سازمان برگزار می‌شد و به منظور ایجاد ترس و فشار بر دیگر اعضا، این افراد از نظر روانی در معرض انواع حملات لفظی و رفتاری قرار می‌گرفتند.
نشست طعمه در قرارگاه باقرزاده یکی از معروف‌ترین مکان‌ها برای برگزاری این دادگاه‌ها، قرارگاه باقرزاده در عراق بود. این نشست‌ها در حضور بیش از دو هزار و ۵۰۰ نفر از اعضای سازمان برگزار می‌شد و به طور روزانه چند نفر از اعضای سازمان مورد محاکمه قرار می‌گرفتند. در این نشست‌ها که به نشست‌های طعمه معروف بودند، اعضا به مدت طولانی به گزارش خوانی و بیان اشتباهات خود می‌پرداختند و سپس در معرض حمله‌های لفظی و توهین‌های شدید قرار می‌گرفتند. در برخی موارد، این فشارهای روانی به قدری شدید بود که منجر به ضرب و شتم فرد می‌شد.
در یکی از بخش‌های مهم این دادگاه‌ها، سالن میله‌ای در قرارگاه باقرزاده به عنوان مکان برگزاری نشست‌های طعمه شناخته می‌شد. در این سالن، مهوش سپهری (ملقب به نسرین) به عنوان یکی از مسئولین اصلی سازمان مجاهدین، نظارت بر برگزاری این نشست‌ها را به عهده داشت. این جلسات به عنوان ابزاری برای کنترل و تسلط بیشتر بر اعضای سازمان استفاده می‌شد و به نوعی، یک ابزار روانی برای تحمیل سلطه کامل بر افراد به کار گرفته می‌شد.
پیامدهای نشست‌های طعمه، علاوه بر اینکه افراد را تحت فشار روانی قرار می‌داد، باعث ایجاد ترس و وحشت در میان اعضای سازمان می‌شد. این فرآیند باعث می‌شد که اعضا بیشتر از همیشه از بیان هرگونه اعتراض یا انتقاد از ساختار سازمان بترسند و این به نوبه خود باعث می‌شد که هرگونه آزادی بیان و نقد در سازمان به طور کامل سرکوب شود.
نشست‌های طعمه در سازمان مجاهدین، نمونه‌ای از استفاده ابزاری از ترس و فشار روانی برای حفظ کنترل کامل بر اعضای سازمان است. این نوع دادگاه‌ها که به شدت اعضا را تحقیر و سرکوب می‌کردند، علاوه بر ایجاد مشکلات روانی و اجتماعی برای افراد، به عنوان یک ابزار تسلط و کنترل درون‌سازمانی عمل می‌کردند.
خلیلی انصاریان – تیرانا
انتهای پیام
