مریم رجوی در حالی خود را مدافع و استیفاگر حقوق زنان می‌خواند که صدها زن را درون کمپ‌ها و خانه‌های تیمی محبوس نموده و تمام اعمال و افکار آنان را کنترل می‌کند.
به گزارش فراق، مرضیه رئیس‌الساداتی، نجات یافته از فرقه رجوی در یادداشتی که به مناسبت روز بزرگداشت مقام زن و مادر ایرانی به فراق ارسال کرد، نوشت: وقتی به ایران بازگشتم، از برگزاری روز زن و احترام به مقام مادر شوق‌زده شدم. در ایام منتهی به این روز خاص، شور و شوق زیبایی در خانواده‌ها دیده می‌شود. در کوچه و خیابان، اغلب مردان و زنانی را مشاهده می‌کردم که با شاخه گلی در دست و جعبه‌ای شیرینی یا کادویی پیچیده، با شوق و شور در حال عبور بودند.
مشاهده شور و حال این روزها آدمی را به وجد می‌آورد و احساس خوشی و سرزندگی را در دل ایرانیان پایدار می‌کند. به نظر می‌رسید مهم نیست هدیه‌ای گران‌قیمت باشد؛ یک شاخه گل همراه با تبسمی از سر مهر، برای قدرشناسی هم کافی است. همین ارتباط دلبستگی و دیدارها امید و مهربانی را تحکیم می‌کند و دنیایی ارزشمند به وجود می‌آورد.
روز مادر و بزرگداشت تولد حضرت فاطمه (س) در فرهنگ فرقه رجوی جایی ندارد. بالعکس، آنها ۸ مارس را به عنوان روز زن به رسمیت می‌شناسند. در آن روز هم به جای تکریم و دلجویی و کلامی مهربان با زنان، مریم قجر زنان خارجی را به دور خود جمع می‌کند و مشتی اراجیف تحویل آنها می‌دهد.
او هر ساله در ۸ مارس با برپایی جلسه‌ای با تعداد زیادی از زنان خارجی، ضمن نمایش و تعریف از خود، مدلی عجیب و غریب از حقوق زنان بیان می‌کند. مریم رجوی در حالی که خود را مدافع و استیفاگر حقوق زنان می‌خواند، صدها زن را درون کمپ‌ها و خانه‌های تیمی محبوس نموده و تمام اعمال و افکار آنان را کنترل می‌کند. او هرگز نمی‌گوید در فرقه چه خبر است و بر سر زنان چه می‌آید.
او با مخفی کردن وضعیت تکان‌دهنده زنان فرقه از مجامع حقوق بشری، به تحریف حقایق می‌پردازد. مریم قجر نمی‌گوید چگونه حدود هزار زن را مجبور به ترک دیار و خانواده کرده و به آنها اجازه یک مسافرت یا خرید لوازم شخصی زندگی را نمی‌دهد. زنانی که نمی‌توانند حتی یک گیره سر برای خود بخرند، لباس مورد علاقه یا رنگ جورابشان را انتخاب کنند.
سال‌هاست به آنها آموزش جنگ و ترور می‌دهند و می‌گویند تنها حقی که دارند، جنگیدن و ریختن خونشان در راه رهبر است. او هرگز نمی‌گوید زنان فرقه اجازه ترک فرقه را ندارند و خروج مساوی با مرگ است. اجازه ندارند بچه‌هایشان را نگهداری کنند یا حتی فرزندی به دنیا بیاورند.
اجازه ابراز علاقه و داشتن عشقی در زندگی ندارند و با اجبار از بستگان و همسر و فرزندان جدا هستند. آنها فقط خشم و خشونت را در دل زنان و دختران می‌کارند و از یک زندگی معمول که حق طبیعی هر انسانی است، محرومشان می‌کنند.
این فرهنگ فرقه است و رجوی صدها زن و دختر را قربانی امیال و هوس‌هایش برای رسیدن به قدرت کرد و عاقبت تاوان عملکردش را دید که مجبور شد بیش از دو دهه به سوراخی بخزد تا از صحنه روزگار به‌طور کل محو شود.
انتهای پیام
