حمید آتابای، عضو نجات یافته از فرقه رجوی در آلبانی با انتشار یادداشتی نوشت: سال‌ها از دیدن مسابقات ورزشی وطنم، ایران، محروم بودم. سال‌ها شیادترین بشر آفریده شده در گوشمان می‌خواند، ورزشکاران ایرانی همه … هستند و به کلمات ناشایست که شایسته خود رجوی است، متهم می‌کرد.
بارها از دوستانم در خصوص مسابقات فوتبال، والیبال و غیره خبر می‌پرسیدم و در درون خود غبطه می‌خوردم.
دیشب برای دیدن مسابقات کشتی زیر ۲۳ ساله قهرمانی جهان به استادیوم شهر تیرانا، پایتخت آلبانی، رفتم. با هر ورود کشتی‌گیر قهرمان کشورم، شور و شوق وصف‌ناپذیری به من دست می‌داد و هیجان درون خود را به سختی کنترل می‌کردم. بوی وطنم را حس می‌کردم.
با حسرت عجیبی به آن‌ها نگاه می‌کردم و همزمان کشتی‌گیری که روی تشک بود را با جان و دل تشویق می‌کردم. لحظه‌ای درنگ نمی‌کردم و چه حالی می‌داد.
به جایی رسیده بودم که به بیرون رفتم تا پستی را ارسال کنم، زیرا در درون سالن اجازه نمی‌دادند. شنیدم یکی از دوستانم صدایم می‌کرد که مربی گفته بود بچه‌ها تشویق کنند. من بودم که سروصدا می‌کردم. سریع به داخل رفتم و با تمام وجودم فریاد کشیدم.
لحظاتی احساس کردم حنجره‌هایم قوای جدیدی گرفتند و بیشتر داد زدم. دلم می‌خواست این صدای خفه شده توسط مریم رجوی به اشرف برسد، سیاج‌ها را پاره کرده و به گوش دوستان قدیمی ام برسد تا بیدار شوند و خانواده را انتخاب کرده و تلاش کنند از زندان فرار کنند.
انتهای پیام
