به تازگی خواندم که جمشید پیمان، میرزانویس فرقه، در دفاع از عمل غیر انسانی رجوی به میدان آمده و اندر باب اینکه کودک سربازان اردوگاه اشرف نه کودک بوده‌اند و نه سرباز قلم فرسایی کرده است.
به گزارش فراق، من هم همچون پیمان، دوست دارم نظرم را در چند نکته و به اختصار ابراز دارم.
نکته نخست: جناب میرزانویس از چه کسی دفاع می‌کنی؟
جمشید پیمان در نقش یکی از سرداران جنگ سیاسی رجوی به میدان آمده است تا ارتکاب جنایت به کار گرفتن کودکان در فرقه رجوی را مثلا رفع و رجوع کند. وی از ابتدا تا انتهای نوشته خودش هیچ اسمی از شخص رجوی که مسبب اصلی و مسئول صفر تا صد این جنایت است نمی برد و این وسط مشخص نیست که مدافع کیست.
نکته دوم: با چه علم و اطلاعی اظهار نظر می‌کنی؟
تو که هیچ گاه در درون تشکیلات نبودی و از روابط و مناسبات داخلی آن ها و رفتار شخص رجوی با اعضای نگون بخت هیچ اطلاعی نداری و حتی نمی دانی رجوی با چه هدف کثیفی کودکان را از والدینشان جدا کرد و به خارج فرستاد و باز با چه نیت شومی مجدد آنها را به اردوگاه اشرف بازگرداند و در آن قلعه الموت چه ها بر آنان روا داشت، با چه انگیزه ای این جرم و جنایت ضد بشری را تمجید و غیر مستقیم رجوی جانی را ستایش می‌کنی؟
نکته سوم: آیا مرگ خوبه فقط برای همسایه؟
تو که این قدر در باب مبارزه در رکاب رجوی قلم فرسایی می نمایی می شود لطفا بفرمایید که پس چرا شخص شما هیچ گاه حتی برای لحظه ای حاضر نشدید در این شرایط قرار بگیرید و کوچکترین قدمی در این راه بردارید؟
آیا پیوستن به فرقه و اسارت در چنگال رجوی که تو آن را مبارزه دانسته و تحسینش می کنید صرفا برای دیگران آن هم افراد به قول شما ۱۴ ساله ای که نبایستی آنان را کودک خواند خوب است و برای افراد سالخورده ای چون شما خوب نیست؟
همچنین نکته های مهم تلخی وجود دارد که یا به عمد به آنها اشاره نکردی و یا اطلاع نداری. خودت را برای چند یورو ماهیانه رجوی این قدر حقیر نکن.
مرتضی حیدرزاده
نجات یافته از فرقه رجوی
انتهای پیام
