چه شده است که دیگر کسی صدای قربانی را نمی شنود؟

به راستی چه شده است که دیگر کسی صدای قربانی را نمی شنود؟

هر چه فریاد میزند، کمک میخواهد، التماس میکند، زجه می زند، گریه می کند و اشک میریزد و در آخرهم می میرد!
نه کسی او را میبیند و نه صدایش را میشنود.

عجبا! کار به جایی رسیده که دیگر کسی مرگش را باور نمی کند، به چه دلیل و کدام قانون نانوشته ای سردمداران تروریست، تحت الحمایه کشورهای دیگر درآمده و در مجامع ومحافل کشورهایی که مدعی حقوق بشر و تمدن و غرق در خودباختگی هستند تکریم و تمجید می شوند؟

به گفته و اعتراف سران فرقه تنها ۱۰الی۱۲درصد از نفرات موجود جزء کادر اصلی سازمان می باشند، پس بقیه در این بین چکاره اند؟ در پاسخ باید گفت: مابقی نفرات، اسرای جنگی ونیروهای کار بوده که ازطرق مختلف ربوده، مغزشویی و نگه داری می شوند. شهود زنده این مدعا نفراتی هستند که موفق به فرار از این تشکیلات شده اند. در ضمن اسامی اسرای انتقال یافته از اردوگاههای جنگ حزب بعث نیز در صلیب سرخ موجود می باشد.

در جنایتی دیگر، سران فرقه رجوی برای مخفی نگه داشتن هویت نفرات ربوده شده، اقدام به نام نویسی آنها با اسامی مستعار در دفاتر حقوق بشری نموده تا در صورت بروز هر اتفاقی برای اشخاص به اسارت گرفته شده، کسی مدعی این سران نباشد. آیا این عمل مصداق بارز آدم ربایی نمی باشد؟

آدم ربایی در مجامع بین المللی چه جایگاهی داشته و آیا جرم محسوب نمیشود؟!

آیا اعتراف رسمی فرقه در سیمای آنها برای قتل عام ۸۰۰۰ سرباز ایرانی در عملیات چلچراغ در منطقه مرزی مهران، درهمسویی با حزب بعث و صدام، که همین آمریکاییها او را سرنگون، دستگیر و تحویل دادگاه جنایات جنگی داده تا تنها بخاطر یک پرونده آنهم با عجله محاکمه و اعدام شود.

آیا این این ادله کافی نیست تا با استناد به همین مدارک و اعترافاتی که با افتخار از آن یاد میکنند، دستگیر و تحویل دادگاه جنایات جنگی شوند؟! تا کی دوگانگی در برخورد؟ تا کی مماشات و همدردی با تروریست؟

آیا در این گیر و دارکسی برای خانواده هایی که فرزندانشان ربوده شده، حقی متصور نمی شود؟

آیا به صرف سلاح زمین گذاشتن میتوان کسی را از جنایاتی که انجام داده مبرا دانست؟

مگر نه اینکه سران این فرقه بر محق بودن خود اصرار می ورزند، پس چرا بزرگ خاندان رجوی مسیر اسامه، ابوبکربغدادی و دیگر سران گروههای تروریستی را در پیش گرفته و غایب است؟ ما که خود قربانی تروریسم هستیم، دیگر چرا باید با کسانی که فرزندانمان را ربوده و اسیر کرده اند، مذاکره و از آنها طلب چاره کنیم؟ آیا کشتن و سلاح بر زمین گذاشتن مصونیت سیاسی و قضایی و در آخرپناهندگی و تکریم و تمجید به همراه دارد؟

آیا ما نیز باید به خیل تعظیم کنندگان در برابر تروریسم بپیوندیم و قربانی را فراموش کنیم؟

بعد از این همه توبه از سوی سران فرقه آیا میتوان حرکت این سران را در همسویی با شبکه های تروریستی داعش و النصره و دعوت از آنان به عنوان دوستان ایران برای قتل وغارت نادیده گرفت؟ عجیب است که هر جا گروهی تروریست دست به کار میشود، سران این فرقه اولین کسانی هستند که مهر تایید را بر پیشانی برادر خوانده های خود میزنند. کوتاه آمدن و همدردی امروز ما با این سران، پشیمانی فردا روز ما را به همراه خواهد داشت؟!

روزی که همین تروریستهای اجاره ای درب یک به یک منازل ما را به صدا در آورند. قتل عام مردم طوزخورماتو در استان صلاح الدین عراق، کلار و حمرین. نمیشود از تمام خونها گذشت تا داستان به خوشی برای سران فرقه پایان یابد. آیا عدم پاسخ گویی سران فرقه و نادیده انگاشتن تمام توافقات، دهن کجی به سازمانهای بین المللی و دولت عراق نمی باشد؟ تا کی میبایست خانواده هایی که قربانی جنگ افروزی این فرقه بوده اند، بی خبر و محروم از دیدار فرزندانشان باشند؟ بعضی خانوده ها کماکان در انتظار و چه بسیار پدران مادران که چشم انتظار رفتند. با توجه به تکرار اتصالات و تهدید خانواده ها از سوی عوامل فرقه، ما خانواده ها اعلام میکنیم هیچ توافقی با این سران نداشته و نخواهیم داشت و حفظ جان و سلامتی تمام اسرا مستقیما متوجه سران فرقه رجوی خواهد بود و همچنان که گفته بودیم، دوباره هم برای این سران تکرار میکنیم: هرگونه توافقی که بدون حضور ذینفع بسته شود، هیچ ارزش قانونی برای ما نخواهد داشت و ما خانواده ها از دولت عراق و کلیه مجامع بین المللی، حقوقی و وکلای بی مرز درخواست میکنیم تا با تلاش خود و بدون ملاحظه کاری سران این فرقه را دستگیر، محاکمه و به سزای اعمال ننگینشان برسانید، باشد تا با این حرکت اسباب آزادی به بند کشیده شدگان را مهیا نمایید.

رونوشت:
نخست وزیری عراق _ قوه قضاییه عراق_ وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران_ سفارت جمهوری‌اسلامی ایران در عراق _ نماینده یونامی در عراق_ صلیب سرخ جهانی _ دفتر حقوق بشر در عراق_ کانون وکلای بی مرز

خانواده های اسیر در بند فرقه ی رجوی