کمیسر عالی امور پناهندگان سازمان ملل متحد مستقر در عراق
با سلام
مایلم احساسات انسانی و درخواست حقوق بشری خود را در قالب کلمات ردیف نموده و بشرح ذیل به اطلاع برسانم:
عالیجناب, سازمان ملل از اکتبر ۱۹۹۴میلادی با تدوین منشور آن توسط ۱۵۱ کشور عضو که کشور منهم یکی از اعضای آن است ایجاد گردید , حفظ صلح ,حمایت از آوارگان و پناهجویان و مسائل حقوق بشری و غیره از مواد اصلی و ماموریت های مهم آن سازمان می باشد که تاکنون در سرتاسر جهان رواج دارد .بودجه سازمان ملل توسط کشورهای عضو تامین می شود که کشور من هم یکی از اعضای آن می باشد.
عالیجناب , دوست دارم گریزی به تاریخ بزنیم و شما را به برهه های جنگ دوم بین الملل ببریم , در تاریخ می خوانیم خاطرات و داست نهای افسانه ای اردوگاههای کشورهای متخاصم و کشتارهای سیستماتیک در آن از آن جمله: اردوگاه مرگ داخائو نازی , اردوگاه مرگ بوخن والدنازی , اردوگاه مرگ آشویتس نازی ,اردوگاه مرگ مایدانگ لهستان , و اردوگاه مرگ ماگادان شوروی استالینستی واردوگاههای اخیر از جمله اردوگاه مرگ تکریت ۱۱عراق و سایر و اردوگاه مرگ و شکنجه گوانتانامو و آخر اینکه اردوگاه اشرف و لیبرتی که این دو اردوگاه اخیر نیز به اردوگاه مرگ تبدیل شده و می شود.
آقای رئیس؛
کمیساریا چنانچه براساس قوانین سازمان ملل خود را موظف به حفاظت و رعایت از پناهجویان اردوگاه لیبرتی می داند از قبیل اینکه توسط پلیس و دیوار ها و سیم های خاردار اعضا را محافظت می نماید و غذا و پوشاک و سایر مایحتاج آنها را تهیه ،تامین و در اختیار آنان قرار می دهد تا گزارش دهد که کمیساریا به وظایفش در قبال اعضای اردوگاه عمل کرده است .
سئوال مهم و بسیار ساده این است, که حقوق بشری ما خانواده های آن اعضای محترمی که کمیساریا در خدمت آنهاست چگونه تامین و استیفاء می گردد.
مگر ما شهروندان مورد سرشماری سازمان ملل و کشور عضو یعنی جمهوری اسلامی ایران قرار نگرفته ایم ؟و از حقوق اساسی فردی و بین المللی برخوردار نیستیم ؟ پس اگر چنانچه مورد حمایت کنوانسیون حقوق بشر سازمان ملل هستیم چطور این حقوق اولیه ما که دیدار و ملاقات چند دقیقه ای با بستگان درجه اول مان در اردوگاه لیبرتی رعایت و به ما برگردانده نمی شود.
عالیجناب ,
مایلیم سرنوشت و سر انجام اردوگاههای مرگ افسانه ای که در صدر این نامه بدانها اشاره نمودم بازگو نماییم. مدیریت این اردوگاهها پس از کشتارهای سیستماتیک در اندک زمانی به بازماندگان اجازه ترک اردوگاه را دادند و حقوق اساسی فردی و انسانی و اجتماعی انها را به آنها برگرداند و همه ی آنها مورد حمایت قرار گرفتند و اسرا به نزد خانواد های خود بازگشتند.
چطور است اردوگاه اشرف و لیبرتی در عصر اتم و فن آوریهای نوین علمی زمینی و فضایی و عصر ارتباطات پس از کشتارهای سیستماتیک هنوز پس از ۳۰سال هنوز اسرای آن در اردوگاه گرفتارند و کمیساریای محترم سازمان ملل ازنزدیک شاهد انهدام جمعی آنهاست و کوچکترین ارتباط چند ثانیه ای با عزیزان خود ندارند .آیا این اردوگاه در داخل اعضای خود کمیسر بی رحم و بی اعتنا به حقوق بشری داشته و دارد؟
آیا این اردوگاه در داخل اعضا ی خود قوانین خودساخته و بافته ای دارد که مجامع بین المللی را دور می زند و بی اعتنا به حقوق انسانی اعضا و بستگانشان می باشد؟
عالی جناب آقای رئیس ,
لطفاً طبق منشور حقوق بشری سازمان تابعه به سئوالات اینجانب و بستگان اعضای گرفتاردر اردوگاه لیبرتی پاسخ قانع کننده ای ارائه بفرمایید.هم اکنون نمایندگان ما یعنی خانواده هادر مقابل اردوگاه مرگ و کار اجباری لیبرتی مستقرهستند .همه این خانواده ها مورد حمایت منشورکمیسون حقوق بشر سازمان ملل هستند پس طبق حقوق بین الملل هر دو طرف هم اعضای اردوگاه و هم خانواده ها مورد حمایت هستند شما کمیساریا هماهنگ کننده هستید پس ترتیب ملاقات بدهید .ممنون از وقتی که در اختیار ما قرار دادید.
جعفر مجردی از اعضاء انجمن فراق
