«سرهنگ ثریا» فریاد و بغض در گلو مانده خانواده‌هایی است که بیش از ۴۰ سال منتظر بودند تا صدای آن‌ها به گوش جهانیان رسانده شود.
به گزارش فراق، محمدجواد نوع‌پرور در یادداشتی نوشت: انتشار تیزر تبلیغاتی فیلم «سرهنگ ثریا» روز گذشته در فضای مجازی بازتاب گسترده‌ای داشت و موجب واکنش سراسیمه فرقه رجوی هم شد.
در این تیزر تبلیغی که در خیابان‌های تهران تصویربرداری شده بود، چندین زن جوان با لباس اعضای فرقه تروریستی رجوی در خیابان، کاغذ‌هایی را که روی آن‌ها نوشته بود «این فیلم را نبینید»، بین مردم و رانندگان عبوری پخش می‌کردند.
واکنش تند یک خانم مسن وقتی که یکی از این افراد با ظاهر اعضای فرقه رجوی کاغذ تبلیغات فیلم را به دست او می‌دهد، این موضوع را ثابت می‌کند که مردم ایران هنوز هم از این فرقه جنایتکار نفرت دارند و محال است سابقه این تروریست ها از اذهان و افکار عمومی پاک شود.
تبلیغات فیلم به شکل‌های متفاوت یکی از روش‌های نوین برای جذب مخاطب به شمار می‌رود که در دنیای مدرن امروزی با استفاده از ایده‌های خلاقانه انجام می‌گیرد.
فرقه تروریستی رجوی هم که همیشه درصدد پنهان کردن سابقه جنایت‌های خود است روز گذشته با ایجاد انواع صفحات در شبکه های اجتماعی به نام «سرهنگ ثریا» سعی کرد از فرصت به دست آمده استفاده کند و محتواهایی علیه خانواده‌های اعضای خود منتشر کند.
اما این فیلم چه دارد که رجوی‌ها از آن وحشت دارند؟ «سرهنگ ثریا» فریاد و بغض در گلو مانده خانواده‌هایی است که بیش از ۴۰ سال منتظر بودند تا صدای آن ها به گوش جهانیان رسانده شود.
این خانواده‌های رنج دیده، در طول چهار سال پشت دیوارهای مقر «اشرف» در برزخ دیاله عراق، حماسه‌ای را در مقابل ابلیس (فرقه رجوی) آفریدند که نماد رویارویی تمامیت حق در برابر باطل بود. بی‌گمان همه عوامل و تهیه کننده‌های «سرهنگ ثریا» در این فیلم، یاور مظلومانی بودند که با تمام وجود در بیابان‌های تفتیده عراق همچون مولایشان اباعبدالله الحسین (ع) ندای «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی»سر دادند.
سران فرقه رجوی اجازه هیچ گونه ملاقات، تماس تلفنی، نامه نگاری و تبادل اطلاعات به خانواده های اعضا را نمی‌دهند زیرا به خوبی می‌دانند در این صورت هیچ کس در آن اسارتگاه فکر و اندیشه نمی‌ماند. این فرقه با گرفتن قدرت اندیشه از اعضای خود، آن ها را به ماشینی فرمانبر تبدیل کرده که اجازه هیچ گونه ابراز وجودی از خود پیدا نمی‌کنند و راه نجات نیز، جز به دست خانواده و این گونه افشاگری‌ها باز نمی‌شود.
سرهنگ ثریا، داستانی واقعی برای عبرت تمام نسل‌هاست، روایتِ یک انحراف که دامنه آن خانواده‌های بسیاری را درگیر و داغدار نموده است.
این فیلم را باید به درستی روایت صداها تعبیر کرد، صداهایی که از ضمیر پاک خانواده به گوش عزیزانشان در آن سوی سیاج‌ها با بلندگوها منتقل می‌شود و چه زیبا کارگردانِ بانوی ایرانی خانم لیلی عاج این صداها را به قلب هر بیننده ای کد به کد می‌کند.
تمام نمادها و صحنه پردازی ها مانند محل اسکان خانواده ها در اشرف، بلندگوها، طبل‌ها، و شعار‌ها همانی بودند که واقعیت داشتند و این تداعی کننده تمام لحظاتی بود که آنجا بر این خانواده ها گذشته است.
سازمان هنری-رسانه‌ای اوج، با خلق این اثر ارزشمند موجب شد تا زاویه دیگری از جنایت های فرقه پلید رجوی برای جهانیان آشکار شود و این موضوع بسیار جای سپاس و قدردانی دارد.
امیدواریم باز هم از دریچه هنر، جنایت ها و خیانت‌های بی شمار فرقه کثیف رجوی به تصویر کشیده شود و به زودی سران این فرقه را پای میز عدالت برای پاسخگویی به تاریخ ببینیم.
انتهای پیام
