«به سوی کسانی می‌رفتم که ۳۵ سال نوید بخش زندگیم و دلیل زنده ماندنم بودند.»
به گزارش فراق، حمید محمد آق آتابای، عضو نجات یافته از فرقه رجوی در یادداشتی به مناسبت اولین سال روز نجات خود از اسارت رجوی نوشت: درست یک سال پیش در چنین روز و چنین زمانی، چهار تن از فرماندهان کثیف سازمان مجاهدین با ون سفید رنگ داشتند مرا بیرون می‌بردند. لحظاتی احساس می‌کردم دارم وارد دنیایی دیگری می شوم، اگرچه نمی‌دانستم چه روزگاری در انتظارم است اما قدم به سوی سرنوشتی جدید باید بر می‌داشتم. چون به تنها بازمانده فرشتگان آسمانی پدر و مادرم، «جمیله» جان قول شرف داده بودم تا ۱۵ شهریور بیرون می‌آیم.
۱۲شهریور پایان ۳۵ سال اسارت، خروج از تباهی، پا گذاشتن به امیدی تازه، پایان شکنجه های روحی و روانی، توهین ها و تهمت ها، پایان دروغ ها و نیرنگ ها، پایان چاپلوسی و مجیز گویی و کاسه لیسی برای مریم رجوی، این عنصر رذل و خالی از عواطف انسانی دشمن پدر و مادر انسان‌ها، وطن فروش ترین، خیانت کار ترین به ایران و ایرانی بود.
کنار جاده منتظر تاکسی بودم و گویا زمان می‌دوید. بی صبرانه تنها به یک آدرس فکر می کردم آدرسی که داداشم برایم فرستاده بود. راننده تاکسی خیلی آرام می‌راند، به زبان انگلیسی گفتم سریعتر برو من باید ساعت ۱۵ آنجا باشم. گویی داشتم از یک غده سرطانی کنده و جدا می شدم، خطرناک ترین غده سرطانی تاریخ ایران مسعود رجوی و مریم رجوی، در نقطه مقابل به سوی کسانی می رفتم که ۳۵ سال نوید بخش زندگیم و دلیل زنده ماندنم بودند. بی صبرانه مسیر را طی می کردم تا به آن ها وصل شوم. خانواده عشق من است.
انتهای پیام
