حیف که «امیر اصلان» نمی داند مادر دل‌سوخته و خواهران چشم انتظار وی هم اکنون چه نیازی به حضور و دلداری او دارند.
بخشعلی علیزاده در یادداشتی به بهانه سال‌روز درگذشت پدر یکی از اسیران فرقه رجوی نوشت: تیرماه سال ۹۷ بود که خبر تاسف بار درگذشت مهندس منوچهر حسن‌زاده، پدر چشم انتظار امیر اصلان حسن زاده و همسر خانم ثریا عبداللهی را شنیده و غرق در اندوه شدیم.
قصد دارم که توسط این مطلب مراتب تسلیت های خود را به سرکار خانم عبدالهی، مسئول تشکل مادران در انجمن نجات برسانم. می دانم که هیچ عبارت و هیچ جمله و یا درد دلی نمی تواند گویای عمق دردهایی باشد که این خانواده متحمل شده است ولی مطمئن هستم که گاهی اوقات شاید یک همدلی و همدردی بتواند ذره ای از سختی ها و فشارها را کاسته و تسکین بخش باشد.
منوچهر حسن زاده سالها چشم انتظار پسرش بود، پسری که توسط رجوی ربوده و گرفتار شده است. کسانی که امیر اصلان را از نزدیک می شناختند می دانستند که او کسی نبود که بخواهد با رجوی همسو شده و یا هم قدم گردد ولی چرا همچنان در آن قفس نگهداری می شود و به حال خود واگذار نمی گردد سوالی است که تقریبا همه خانواده ها دارند،یعنی چرا فرزندان ما خودشان را رها نمی کنند؟
بارها تاکید کرده ایم کاری که فرقه ها و اندیشه های خطرناک با فرزندان مردم می کنند هیچ طرز تفکری توانایی آن را ندارد؛ زیرا در اندیشه فرقه ها بویژه فرقۀ رجوی تماس با خانواده با شیوه های مختلف مرز سرخ محسوب می گردد و هیچ امکانی برای آن فراهم نمی شود، همه چیز برای رهبری فرقه است و هر آن چیزی که رهبری را از اعضا دور کند باید ریشه کن گردد.
بار دیگر تسلیت های عمیق خود را نثار خانواده محترم حسن زاده کرده و امیدوارم که ما را در غم خود شریک بدانند و مطمئن باشند که تا آزادی امیر اصلان و سایر اسرای گرفتار در فرقۀ رجوی دمی از پای نخواهیم نشست و این رسالت مسیر درخشانی است تا پیروزی نهایی.
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق، «منوچهر حسن زاده» پدری که بیش از ۱۶ سال در حسرت دیدار با فرزند جوان خود بود، صبح روز شنبه ۱۶ تیرما ه ۹۷ چشم از این جهان خاکی فرو بست.
«امیر اصلان» یکی از اعضایی است که ناخواسته به دامن فرقه رجوی پیوسته و اسیر فرمان های این فرقه پلید و ضد خانواده شده است.
ای کاش امیر به خود تکانی می داد و می فهمید که مجاهدت واقعی بر اساس آموزه های دینی در خدمت پدر و مادر بودن است. «امیر» اگر این پیام را می خواند باید بداند که خلق، چیزی جز بنیادی ترین نهاد یک جامعه که همان خانواده است، نمی باشد.
انتهای پیام
