مریم قجر و تعدادی از سرکرده های اصلی فرقه رجوی باز هم سر بزنگاه از صحنه فرار کردند.
به گزارش فراق، این رویه شیطانی و تنفرانگیز فرقه رجوی است که هر بار آدم‌های اصلی خود را در می‌برد و یک مشت گوشت دم توپ را جا می‌گذارد. مریم قجر زبون در روزهای گذشته هنوز جرئت نکرده یک موضعگیری رسمی و محکومیتی علیه آلبانی انجام دهد. سخنگو هم که همیشه از درون لانه هارت و پورت می‌کرد فعلا خفه خون گرفته است.
یک مشت پیر و پاتال زوار دررفته را دوباره ریختند در خیابان ها و آلبانی نشین های مفلوک هم که هر جا بروند زندانی هستند را پشت میله ها و درب های بسته برای تظاهرات و اعتصاب بردند. باز هم باید روزها و شب ها جلوی درب کمپ بنشینند و داد بزنند تا همین ها هم بمیرند.
مریم قجر با وجود اینکه می دانست اعضای گرفتار در خطر هستند دوباره فرار را برقرار ترجیح داد و رفت پاریس تا کمی در باغ های اورسورواز بیاساید.
وی بازهم با لباس‌های الوان و لوکس ملاقات با تعدادی پارلمانتر اجاره ای تاریخ گذشته راه انداخته که باید بهش گفت بیچاره اگر این ملاقات ها با آدم های منسوخ و تاریخ گذشته دردی از شما دوا می کرد که درکشور آلبانی بهتون حمله نمی کردند.
این همه فیلم بازی کردن را بس کنید. فرزندان مردم را رها کنید. چهل سال است خانواده های دردمند دنبال یک ملاقات پنچ دقیقه ای هستند دریغ از اجازه یک دیدار و ارسال یک نامه یا پیام. اینها را جنایت نمی گویند؟ اینها را نقض حقوق بشر نمی نامند؟ ولی بعد از ده سال حال دادن کشور آلبانی به آنها، پس از آنکه هر غلطی کردند، حالا که پلیس خواست یه بازرسی ساده انجام بدهد، آلبانی هم جنایت کار شد!
آن روزها که گستاخانه اعلام می‌کردند عملیات‌های خرابکاری و مسلحانه را توسط کانون های شورشی هدایت می‌کنند اینها جنایت و نقض صلح وحقوق بشر نبود؟
آنچه که این روزها در اکثر خبرها برجسته بود اینکه هیچکس دلش برای این فرقه مفلوک نسوخت که هیچ، همه نوشتند فرقه دربه در، فرقه خیانتکار و از اینجا مانده و ازآنجا رانده و فقط مسخره شان کردند.
باور کنید جاسوسی و پناهنده شدن به اجانب و دخیل بستن به تعدادی نماینده اسبق و سابق پول پرست دردی دوا نمی کند و مریم بدبخت قجر عضدانلو بداند که روزگارش از این سیاه تر هم خواهد شد.
یادداشت از: مرضیه رئیس‌الساداتی
انتهای پیام
