به گزارش موسسه تحقیقاتی رند، وابسته به وزارت دفاع آمریکا، سران مجاهدین خلق فریبندگان ماهر افکار عمومی هستند.
به گزارش فراق، مزاد پارسی در یادداشتی به بهانه سوءاستفاده و اغواگری فرقه رجوی در روز جهانی کارگر نوشت: روز جهانی کارگر برای تشکیلات مجاهدین خلق که بیش از چهار دهه است کار اجباری و بدون دستمزد در آن رواج دارد، از معنا خارج است. این مناسبت هر ساله به پاسداشت مبارزات و دستاوردهای کارگران در سراسر جهان جشن گرفته میشود و سازمان مجاهدین خلق به نحو کنایه‌آمیزی هر ساله از این مناسبت برای فراخوان اعتصابات کارگری و نمایش‌هایی از این دست بهره می‌برد، فارغ از اینکه عملکرد این تشکیلات از نمونه‌های شاخص نقض حقوق کارگران در سراسر جهان هستند.
بنا به گزارش موسسه تحقیقاتی رند وابسته به وزارت دفاع آمریکا، حقوق اعضای مجاهدین خلق به طور سیستماتیک نقض می شود. به نوشته این گزارش نقض حقوق بشر در سازمان مجاهدین خلق شامل موارد زیر است: طلاق و تجرد اجباری، انزوای عاطفی، کار اجباری، محرومیت از خواب، سواستفاده جسمی و محدودیت خروج.
به گواه گزارش رند، سران مجاهدین خلق فریبندگان ماهر افکار عمومی هستند. بدین ترتیب عبارات پرطمطراقی چون روز جهانی کارگر و اعتصاب کارگران از جمله مفاهیمی هستند که ویترین رسانه‌ای مجاهدین خلق را برای مخاطب ناآگاه فریبنده و اغواگر می‌کند.
برای درک واقعیت وضعیت کار در تشکیلات مسعود و مریم رجوی کافی است که ساعتی پای صحبت اعضای جدا شده بنشینیم یا نگاهی به خاطرات و شهادت‌های آنها از شرایط طاقت‌فرسای کاری در این تشکیلات، بیندازیم. در زیر تنها به یک نمونه از این دست خاطرات اشاره می‌کنیم:
«زمانی که به گروه پیوسته و به یگان‌های رزمی منتقل شدم، مسئولین صراحتا می‌گفتند: مجاهد خلق باید آنقدر کار کند تا از شدت کار بیهوش شود! از ۳۰/۵ صبح که بیدارباش زده می شد، تا ۱۱ شب باید در گرمای بالای ۵۰ درجه ی عراق جان می کندیم، تازه شب هم باید به یک نگهبانی دو ساعته می رفتیم، گاه آنقدر فشار کار بالا بود که تا سه بار در روز مجبور می شدم دوش بگیرم! آنهم بصورت قاچاقی، یعنی به بهانه نماز یا کار ضروری به محل اسکان می رفتم و یک دوش سرپایی می گرفتم تا فقط بتوانم نفس بکشم. در ساخت و ساز یکی از قرارگاه‌ها (قرارگاه همایون در نزدیکی شهر بصره) یک روز از شدت گرما، به سختی سرکار سرپا بودم. ضعف شدید جسمانی وجودم را فراگرفته بود، سردرد شدیدی داشتم، از شدت گرما گاه تا ۴ لیوان پشت سرهم آب می خوردم. خودم می دیدم که گرما زده شدم، به مسئولم گفتم من حالم خوب نیست و می خواهم به آسایشگاه برای استراحت بروم. گفت: نه! همین جا باش، اشکالی ندارد در سایه کارکن. بالاخره از شدت گرما بیهوش شدم و مرا به امداد (درمانگاه) بردند. آنجا هم محلول آب و نمک دادند و گفتند اشکال ندارد برود سر کار، اما کمی رعایت کند. باز هم اجازه استراحت ندادند. روز بعد دوباره همین وضعیت اتفاق افتاد اما دیگر کارم به شوک کم حجمی آب و بیهوشی و استخر یخ کشید و بعد هم که دیدند درحال مرگ هستم، همزمان دو سرم به دو بازویم تزریق کردند.»
کودکان کار در فرقه رجوی
یک عضو فرقه رجوی در ساعات طولانی بیداری، باید چنان مشغول به کار و فعالیت باشد که ذهن او لحظه‌ای برای اندیشیدن رها نباشد. این بیگاری‌ها شامل کودک سربازانی که در سال‌های دهه هفتاد به عضویت ارتش آزادی بخش درآمدند نیز میشود. کودک سربازان سابق مجاهدین خلق خاطرات هولناکی از نقض حقوقشان در زمان حضورشان در تشکیلات بیان می‌کنند. آن ها در حالی که با جثه‌های کوچک لباس نظامی بر تن داشتند، مجبور به حمل سلاح‌های سنگین، انجام مانور یا عملیات نظامی و انجام وظایف تشکیلاتی گوناگون از کار در آشپزخانه گرفته تا ساخت و ساز، بودند.
زن کارگر مجاهد
بیست سال پیش روزنامه نگار نیویورک تایمز الیزابت روبین پس از بازدید از کمپ اشرف در گزارش خود نوشت: “گویی وارد جهان تخیلی از زنبورهای ماده کارگر در کارخانه‌ای در چین مکائویستی شده بودم.” کار اجباری در تشکیلات مجاهدین خلق تنها شامل مردان نمی‌شود. زنان مجاهد اگر نه بیشتر، به اندازه مردان مجاهد تحت فشار تشکیلاتی هستند. زهرا میرباقری عضو جدا شده از فرقه رجوی از بیگاری‌های عجیبی صحبت می‌کند. که بنظر می‌رسد تنها برای سرگرم نگه داشتن اعضا به آنها محول میشود. برای نمونه حمل کیسه‌های پر از سنگ و نخاله بر روی شانه‌های زنان و جابجا کردن های بی دلیل و پر زحمت، از جمله این بیگاری هاست. اعمالی از این دست موجب آسیب دیدگی شدید زهرا میرباقری از ناحیه گردن، ستون فقرات و کمر شد.
در آخر باید اشاره کرد که انواع بیگاری های فوق برای مسعود و مریم رجوی رایگان تمام میشود. کار اجباری و بدون دستمزد که مصداق نقض آشکار حقوق بشر است بیش از چهار دهه است که در قرارگاه های مجاهدین خلق رواج دارد. امروز اعضای تشکیلات در قرارگاه اشرف ۳ در آلبانی در قلب اروپای دمکراتیک، کماکان تحت فشارهای شدید جسمی به فعالیت های فیزیکی بی شمار ادامه می دهند و دستمزد سالانه ای که دریافت می کنند کفاف خرید یک گوشی تلفن همراه ساده را نمی‌دهد.
همزمان با روز جهانی کارگر، نهادهای حقوق بشری وظیفه دارند که برای دادرسی به هر نوع کار اجباری در هر گوشه از جهان اقدام کنند و مراقب باشند که فریب پروپاگاندای ناقضان حقوق بشر را نخورند.
انتهای پیام / فراق
