به شهادت تاریخ، دست زدن به خشونت، جزئی از هویت سازمان موسوم به مجاهدین خلق به شمار می‌رود.
به گزارش فراق، این طیف در دوره تغییر ایدئولوژی، به تمامی آن را نمایان ساخت. ایضاً در آغاز و پایان دهه ۶۰ که تصور بُرد فرصتی برای تقابل با نظام یافته است. عملیات مهندسی، اما در موسم اعلام جنگ مسلحانه با نظام اسلامی، اهمیتی دوچندان یافت، چه اینکه پای مرگ و زندگی در میان بود. به عنوان مثال قاسم باقرزاده در خردادماه ۱۳۶۰، برای هواداران نهاد‌های محلات و دانش‌آموزی سازمان، ضرورت خشونت‌ورزی را چنین تبیین کرد:
«با حذف بنی‌صدر از فرماندهی کل قوا، سیستم قصد حذف وی را از ریاست‌جمهوری دارد و این امر حتماً به وقوع خواهد پیوست. ما نباید این اجازه را تا آنجا که در توانمان هست به سیستم بدهیم، به‌خصوص که بنی‌صدر بین مردم پایگاه دارد و نیرو‌های بسیاری پشت سر او هستند که از او حمایت خواهند کرد. الان سیستم ۵ هزار نفر از فالانژ‌ها را بسیج کرده و حتی تعدادی از آن‌ها را از شهرستان‌ها به تهران آورده تا جو رعب و وحشت ایجاد کنند. ما اگر برخورد حساب‌شده کنیم، می‌توانیم این جو رعب و وحشت را شکسته و همه آن‌ها را جارو کنیم. برخورد ما برخوردی کاملاً تهاجمی و از موضع بالا خواهد بود. چاقو زدن، آتش‌زدن موتور و ماشین حزب‌اللهی‌ها و حتی اگر شد، خلع سلاح پاسداران را هم می‌توانیم انجام دهیم. باید مردم را به دنبال خود به صحنه بکشانیم و کاری کنیم که وقتی ما چاقو به دست گرفتیم، مردم سنگ بگیرند و وقتی ما دست به اسلحه بردیم، مردم دست به چاقو ببرند. ما در این مقطع تظاهرات مقطعی را در گوشه کنار شهر برپا می‌کنیم، شعار‌های سازمان را مطرح نمی‌کنیم، بلکه تظاهرات ما در پوشش حمایت از بنی‌صدر انجام می‌گیرد، چراکه الان بهترین شکل حرکت این است که حول مسئله‌ای کار کنیم که مسئله کل جامعه است و فردی را در این میانه مطرح سازیم که الان سخن از عزل اوست. این امر برای مردم ملموس است و قدرت بسیج ما را بالا می‌برد. شعار ما در این مرحله: تحرک، تحرک ـ تعرض، تعرض ـ تهاجم است. ما باید با حداکثر تحرک در تظاهرات شرکت کنیم، از موضع کاملاً تعرضی با فالانژ‌ها و حمله‌کنندگان به تظاهرات برخورد کنیم و به هیچ وجه حالت تدافعی به خود نگرفته و از موضع بسیار تهاجمی برخورد کنیم. حتی تا مرز پرتاب کوکتل‌مولوتف آزادی عمل داریم. هرکاری غیر از این کنیم، در تاکتیک‌مان شکست خورده‌ایم. ما وارد فاز نوینی از مبارزه شده‌ایم و شیوه‌هایمان تهاجمی‌تر شده است. به‌هیچ‌وجه نباید به فالانژ‌ها فرصت عمل بدهیم و حتماً هر طور شده است باید ابتکار و قدرت عمل را از آن‌ها بگیریم. ما با این تظاهرات زمینه انجام عمل بزرگ‌تری را فراهم می‌کنیم تا مانع از بسته‌شدن فضای مبارزاتی جامعه شویم. باید کاری کنیم که فضا را باز نگه داریم. این کار توسط حرکت مردمی امکانپذیر خواهد بود…»
احمدرضا صدری
انتهای پیام / فراق
