خانواده‌های اسیران فرقه رجوی، طوماری را خطاب به دولت آلبانی امضا کردند که طی این نامه ضمن برشمردن برخی جنایات و رفتارهای ضد حقوق بشری فرقه رجوی، از این کشور خواستند برای رهایی عزیزانشان از بند این فرقه کمک کند.
به گزارش فراق، وضعیت نامشخص اعضای فرقه رجوی و چشم انتظاری خانواده‌ها برای دیدار مجدد عزیزانشان مهمترین هدف این افراد از نگارش نامه بود.
آنها در این نامه قید کردند که اسیران فرقه رجوی تحت شکنجه‌های جسمی و روحی قرار دارند؛ زیرا سازمانی که مدعی آزادی و دموکراسی است، ابتدایی‌ترین حقوق بشر از جمله زندگی آزاد، ازدواج، آزادی بیان و ارتباط با عزیزان را از اعضای خود سلب کرده و همچنین معترضان و داوطلبان رهایی را هم تهدید می‌کند.
به گزارش فراق، متن کامل این نامه به شرح زیر است:
ما خانواده‌های اعضای اسیر (جسمی) و روحی در فرقه‌ی رجوی، با درک شرایط سخت، توان فرسای و بحرانی عزیزانمان در آلبانی و همچنین همه‌ی نفرات جداشده از سازمان مجاهدین خلق، ضمن شرکت در همایش سراسری انجمن نجات در تاریخ ۱۷ نوامبر ۲۰۲۲ و اعلام حمایت از همگی تلاش‌های این انجمن در جهت رهایی فرزندان و عزیزانمان در آلبانی، تمامی اقدامات نافی حقوق بشر و آزادی از سوی سرکردگان سازمان را محکوم می نماییم و با امضای طومار حاضر، حقایقی پیرامون مشی سازمان، وضعیت خانواده‌ها و روند تحولات اخیر دو کشور (ایران و آلبانی) را برشمرده و از دولت آلبانی و تمامی سازمان‌های حقوق بشری، انتظار پیگیری همه جانبه و پاسخگویی سریع به مطالباتمان را داریم.
۱- علی رغم بمباران مسموم تبلیغاتی و سیل تهمت‌ها و فحاشی رهبران فرقه رجوی علیه خانواده‌ها و عزیزانشان، که دربند القائات و شکنجه‌های قرون وسطایی اسیر هستند، اعلام می‌داریم که این پیوند انسانی گسستنی نیست؛ که همچنان ما مشتاق و پیگیر رهایی و دیدار با عزیزانمان هستیم، آنها نیز بی صبرانه و از صمیم قلب در پی فرارسیدن روز رهایی و وصال خود هستند.
۲- ما به عنوان خانواده‌ی افراد گرفتار در چنگال سرکردگان فرقه‌ی ضدبشری رجوی، علی رغم برخورداری از محدودیت‌های مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، تنها به واسطه‌ی روشن بودن مشعل امید برای فروپاشی دیوارهای بلند زندان خودساخته‌ی رجوی برای اعضای سازمان و آزادی و دیدار با آنها، از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنیم و بر این باوریم که در این مسیر، همراهی و همصدایی همه وجدان‌های بیدار و آزاده، رسانه‌های مختلف فعال و تاثیرگذار، گامی بلند و اثربخش در پیمودن این مسیر پرفراز و نشیب خواهد بود.
۳- در حال حاضر حدود دویست/۲۰۰ تن از اعضای دربند فرقه‌ی رجوی با پذیرش تمامی تهدیدات و خطرات جانی، جدایی خود از سازمان را اعلام نموده و در قرنطینه‌ی اجباری محبوس شده‌اند. ضمن محکومیت این اقدام و اعلام نگرانی از وضعیت روحی و جسمی ایشان، به مسئولان سازمان درخصوص انجام هرگونه شکنجه‌ی این افراد هشدار داده و خواهان آزادی هرچه سریعتر آنها هستیم.
۴- سرکردگان سازمان مجاهدین خلق، هرگونه ارتباط اعضای خود با دنیای خارج، خصوصا با خانواده‌هایشان را ممنوع کرده و براین اساس، ده‌ها سال است که از حق برقراری هرگونه ارتباط با عزیزان خود محروم هستیم که این مهم علاوه بر رنج بی‌خبری، انبوهی از نگرانی و دغدغه‌ی جانکاه را بر ما تحمیل نموده است.
۵- سازمان مجاهدین خلق می‌بایست در صورت صحت ادعاهایش، نسبت به فراهم آوردن زمینه‌ی ملاقات خانواده‌ها با بستگان خود در فضایی آرام و آزاد (بیرون از محیط و کنترل تشکیلاتی خود)، اقدام نماید.
۶- بنابر گواهی نفراتی که طی سالیان اخیر موفق به جدایی و فرار از اسارتگاه سازمان در آلبانی شده‌اند، مناسبات فرقه‌ای کماکان در این اردوگاه محصور ادامه داشته و بنیادی‌ترین حقوق بشر در این سازمان از جمله؛ زندگی آزاد، امکان ازدواج، دسترسی آزاد به اطلاعات، برخورداری از امکانات بهداشتی و درمانی، رفاهی و آموزشی، آزادی بیان و عقیده نقض می‌گردد؛ لذا لازم است
دولت آلبانی (به عنوان کشور پذیرنده‌ی این سازمان)، بر خلاف رویه‌ی کنونی، نسبت به مسئولیت و انجام وظایف منحصر به فرد خود در قبال پاسداری از حقوق بشر و ارزش‌های انسانی گام بردارد.
۷- همانطور که سیر تحولات اخیر نشان می‌دهد، سازمان مجاهدین خلق در ضعیف‌ترین و منزوی‌ترین وضعیت ممکن قرارگرفته است. برخی از مصادیق این ادعا عبارتند از: شکست و ناتوانی تمام عیار این سازمان در مواردی همچون عدم برگزاری گردهمایی سالانه در آلبانی، کارزار بی‌سرانجام علیه رئیس‌جمهوری ایران در نیویورک علیرغم به کارگیری تمامی ظرفیت‌های ممکن سازمان، نادیده گرفته شدن سازمان مجاهدین خلق از سوی اربابان و حامیان خود و همچنین سایر گروه‌های اپوزوسیون ایران در کشورهای مختلف (همچون گردهمایی برلین) در رابطه با وقایع اخیر کشور علیرغم توهم چهل ساله‌ی سازمان مبنی برتنها آلترناتیو بودن! برای آینده جمهوری اسلامی ایران و ده‌ها موردی که در اینجا مجالی برای طرح و بحث پیرامون آنها نیست.
۸- از دولت آلبانی می‌خواهیم که با وجدانی بیدار و عقلی سلیم، به سوالات بی‌شمار خانواده‌ها پیرامون سازمان مجاهدین خلق پاسخ دهد. سوال‌هایی از این دست:
– چرا سازمانی که ادعای طرفداری از آزادی و دموکراسی دارد، دیدار خانواده‌ی اعضای خود که اغلب پیر و فرتوت شده و تنها به امید دیدار عزیزانشان زنده‌اند را خط قرمز و ممنوعه سازمان تلقی می‌کند؟ و از این بدتر، چرا آنها را با تعابیری خنده‌دار و دغلکارانه، تروریست! خطاب کرده و با تمام توان خواهان برخورد با آنهاست؟
– چرا معدود افرادی که موفق به جدایی از اردوگاه مجاهدین در آلبانی شده‌اند را به چشم تهدیدی غیرقابل تحمل یافته و هیچ گونه حضور و فعالیت مسالمت آمیز آنها را بر نمی‌تابد؟ و حتی آنها را که تا چندی پیش از اعضای این سازمان بودند را «تررویست» خطاب می‌کند؟ آیا این موارد برای هر شنونده‌ی منصفی، محل تحمل و تعجب نیست؟!
۹- اعضای این انجمن، ضمن اعلام هرگونه وابستگی سیاسی و به عنوان سازمانی مردم نهاد، مطالبه‌ای بیش از درخواست و پیگیری آزادی اعضای دربند خود در اردوگاه «اشرف »۳ در تیرانا را نداشته و با ابراز نگرانی عمیق از برخورد بی‌دلیل پلیس ضدتروریسم آلبانی- تحت القائات دروغین سازمان مجاهدین خلق- با نفرات جداشده‌ای که با علم به وجود خطرات مختلف از جانب سازمان، در راستای عهد خود برای آزادسازی همه‌ی اسرای فرقه‌ی رجوی، شجاعانه و قانونمند در قالب انجمن حمایت از ایرانیان مقیم آلبانی (آسیلا)، با امید به اینکه در کشوری اروپایی که داعیه‌دار رعایت قانون، آزادی و عدالت می باشند، فعالیت داشته‌اند، خواهان پایان فوری حبس غیرقانونی عزیزانمان هستیم.
۱۰- در پایان با نگاهی دوستانه و برآمده از تجربه‌ی تاریخی زیست انگلی سازمان مجاهدین خلق در کشورهای میزبان خود، بیان می‌داریم:
همچنان که این سازمان با عدم توافق بر سر کسب قدرت در تاریخ ۲۰ جولای ۱۹۸۱(۳۰خرداد۱۳۶۰) با آغاز جنگ مسلحانه علیه دولت و ملت ایران که منجر به کشتار و ترور بیش از ۱۲۰۰۰ تن از مردم و معدودی از مسئولان ارشد وقت گردید و در مرحله‌ای دیگر و طی شرایطی که کشور ایران درگیر جنگ تحمیلی رژیم دیکتاتوری صدام بود، نه تنها خائنانه به میهن خویش پشت کردند، بلکه با فریب دولت عراق و دریافت امکانات سرزمینی، نظامی و مالی چشمگیر، از هیچ جنایتی(نظامی، جاسوسی و …) بر ضد مردم کشور خود فروگذار ننمودند. همچنین جالب است بدانید به مجرد اینکه سازمان از خاک کشور عراق اخراج و در کشور شما مستقر شد، تنها در یک مورد با ادعای مالکیت سرزمینی بر اردوگاه‌ها و سکونتگاه‌هایشان در عراق، نسبت به طرح دعوای حقوقی برای دریافت ششصد/۶۰۰ میلیون دلار غرامت اقدام نمودند.
به نظر ما، تاریخ بار دیگر در حال تکرار شدن است. دوباره شاهد تشکیل اردوگاه‌های فرقه‌ای واعمال فشار اربابان سازمان مجاهدین خلق به دولت میزبان سازمان هستیم. آنچه امروز با نگاه عمیق به تاریخ در نظرگاه ما هویدا می‌شود، قربانی شدن و به گروگان گرفتن منافع و امنیت مردم و دولت آلبانی به واسطه خرابکاری‌ها و سیاست‌های شرارت بار و خسارت آفرین سازمان است؛ لذا بی شک حضور این سازمان فریبکار و جهنمی، یکی از علل اصلی مشکلات و بحران‌هایی است که طی سالیان اخیر متوجه آلبانی شده است.
انتهای پیام
