فرقه دجال رجوی در حالی قانون عفاف و حجاب در ایران را زن ستیزانه می‌خواند که در مناسبات درونی این فرقه رجوی، به دستور مریم رجوی، زنان حتی اجازه صحبت با برادران! (مردان) را ندارند.
به گزارش فراق، مریم رجوی هم اکنون خود را رئیس سازمانی می‌خواند که به مدت نیم قرن در آن، حجاب، دین، اعمال و رفتار انسان‌ها تحت کنترل و اجباری است.
زنان عضو فرقه از بدو پذیرش تا مرگ، ملزم به اجرای حجاب اجباری و نوع پوشش تعیین‌شده در فرقه هستند. رنگ لباس، از جوراب تا روسری، توسط سرکرده فرقه تعیین می‌شود.
افراد پیوسته به این فرقه از ادیان آسمانی دیگر نیز ملزم به تغییر دین خود به آیین درونی تشکیلات بودند. افرادی که مذهب اهل تسنن داشتند، مجبور به تغییر مذهب شدند و به آنها اجازه نمی‌دادند طبق آیین و مناسک خود نماز بخوانند و مراسم مذهبی اجرا کنند. مسیحیان پیوسته نیز تحت فشار سرکردگان، تغییر دین دادند. عناصر لائیک در محدوده‌ای تحت کنترل ایزوله شده و تحت فشار و تحقیر قرار می‌گرفتند تا مجبور به پذیرش اجباری دین شوند.
فرقه رجوی در رویکرد بیرونی با لاپوشانی این حقه‌بازی‌ها و دوگانگی‌ها از عدم اطلاع عمومی از قوانین درون فرقه سوءاستفاده می‌کند و به دجالگری ادامه می‌دهد.
این فرقه با قوانین داخلی‌اش علیه هر گونه اختیار و انتخاب است و کوچک‌ترین اعمال و رفتار اعضا را تحت کنترل دارد. آنها با سرکوب آزادی‌های مشروع و اولیه انسانی، اعضا را مجبور به پذیرش قوانین اجباری می‌کنند، اما در نمایش بیرونی به دست‌نوشته‌ای منتسب به شورای به‌اصطلاح ملی مقاومت استناد کرده و می‌نویسند: «از سال ۱۳۶۶ بر حق انتخاب آزادانه لباس و پوشش در مورد تمام زنان ایران تأکید و تأکید شده و کلیه اعضا و نیروهای مقاومت به آن التزام دارند.»
این دروغ و حقه‌ای آشکار و قابل بررسی است که تمامی جداشدگان به آن اذعان دارند. مریم رجوی فریبکار اجازه نمی‌داد که زنان و دختران درون فرقه مانتو و لباس‌های مناسب بپوشند. به دستور او، فرم‌های نظامی بسیار کوتاه به رنگ‌های سبز و کرم و روسری‌های خشن در دو رنگ سبز و قرمز طراحی شده بود که از دهه ۶۰ تا ۹۰، زنان نگون‌بخت عضو فرقه ملزم به استفاده از این پوشش بودند. مردان نیز می‌بایست در همه حال لباس‌های نظامی به رنگ سبز و کرم به تن می‌کردند. پس از اخراج به آلبانی و ممنوعیت استفاده از فرم نظامی، باز هم لباس‌های متحدالشکل جزو قوانین و اجبارات فرقه باقی ماند.
عجوزه فرقه با شیادی و دروغ‌گویی در سخنرانی‌ها و نمایشات بیرونی عربده‌کشی می‌کند. او از آزادی و دموکراسی سخن می‌گوید و شیادانه خود را مدافع حقوق زنان و دختران می‌خواند، اما به گواه تاریخ، تاکنون حتی یک خبرنگار آزاد یا یک کانال خبری اجازه بازدید و مصاحبه از درون مناسبات فرقه را نداشته و ندارد. افراد نمی‌توانند با خانواده‌هایشان در تماس باشند، اجازه ندارند به فروشگاهی بروند و لباسی با سلیقه خود انتخاب کنند و خوراک مورد علاقه خود را خریداری کنند و در حسرت یک روز آزاد به سر می‌برند.
انتهای پیام
