چند روز پیش مصاحبه کوتاهی از خانواده دردمند آقای حسن حیرانی را که حسرت دیدار تنها پسرشان را برای سالیان دارند روی فیس بوک دیدم که دل هر انسان با وجدان را به درد می آورد.
مادری از فراق چندین ساله فرزندش می گفت و یک تقاضای بسیار طبیعی و انسانی برای دیدن فرزند دارد. داستان از این طرف که نگاه می کنیم بسیار عجیب است، خانواده ای بعد طی مراحل قانونی و کلی دوندگی به امید دیدار دلبند خود از این کشور تقاضای ویزا کرده و دولت اینجا هم موافقت می کند اما این قضیه به گوش اذناب رجوی می رسد و این جماعت با بردن یک نامه به اداره مهاجرت آلبانی و پلیس این کشور مدعی می شود که شاخک های اطلاعاتی آنها خبر دار شده اند که محمد علی حیرانی و فاطمه حسینی (پدر و مادر حسن حیرانی) که می خواهند به آلبانی بیایند برای خرابکاری و کار تروریستی می آیند و بدین گونه ویزای این خانواده دردمند و مشتاق دیدار فرزند بلوکه می شود.
وقتی بچه بودیم پدر بزرگ که بسیار خوش سخن و دوران دیده بود داستان هایی برایمان می گفت که بسیار آموزند و جالب بودند حالا باشنیدن این داستان یاد یکی از آنان افتادم. گویند روزی در دهی تعدادی جمع و کسی در این جمع وارد وگفت که آقا خرسه تخمی گذاشته است. همه هاج وواج شده و می گفتند که آقا خرس که تخم نمی کند؛ ظریفی دانا در آن جمع بانگ برآورد که: «از این دُم بریده هرچه که بگی بر میاد.»
هر کس که فرقه رجوی را هرقدر هم کم تجربه کرد باشد می داند که حکایت فرقه رجوی همان است و از این دم بریده هرکاری برمی آید. می بینید که این دم بریده دست به چه کارهایی می زند. این ها شرم را خورده و حیا راقی کرده اند و دیگر ذره ای انسانیت هم در وجودشان نمانده است.
مادر و پدری در این سن که هر دو هم عمل قلب داشته و به قولی داخل قلب آنها فنر است کجا و این حرفها کجا؟ عمل تروریستی؟ آه، چه مادران ایرانی که در حسرت دیدار فرزندشان فوت شده و این آرزوی خود را به دل خاک بردند. چه ستمی که فرقه رجوی بر این مادران نکرد و هنوز ادامه دارد.
اینان چه ادعاها که داشتند و حالا به چه ذلتی افتاده اند. و آیا این ارمغانی است که این فرقه برای ایران و ایرانی می خواهد با خود ببرد. تف بر تو و بر ایدئولوژی منحط تو که تو را تا ته حضیض ذلت برده است.
یادداشت از: رحمان محمدیان
انتهای پیام / فراق
