آنهایی که هنوز در کمپ فرقه مانده اند تمایل به جدایی از فرقه دارند اما متاسفانه عمده ترین مانع آنها این است که فکر می کنند چون سن و سال بالایی دارند نمی توانند در بیرون فرقه و جامعه امورات خود را بگذرانند
به گزارش فراق، حمید دهدار عضو انجمن نجات مرکز خوزستان در یادداشتی نوشت: فرقه رجوی در سایت خود مطلبی تحت عنوان نامه رسیده از جانب علی اوسط فیروز بخت منتشر کرده که وی در آن ضمن تجلیل و تعریف و اعلام حمایت از مواضع فرقه علیه دیگر اعضای جدا شده به لجن پراکنی پرداخته و در پایان هم خود را متعهد دانسته تا برای فرقه علیه فعالیت های اعضای جدا شده جاسوسی کند.
لازم به ذکر است علی اوسط فیروز بخت بعد از جدایی از فرقه به دنبال این بود تا به ایران و نزد خانواده اش برگردد و بر علیه فرقه مطلب نوشت. اما ظاهرا حالا او هم مثل هادی ثانی خانی در دیار غربت مجبور شد برای رفع مشکلات مالی خود دوباره تن به ذلت فرقه بدهد. اما واقعا علت اینکه امثال علی اوسط علیرغم اینکه از فرقه جدا می شوند اما باز مجبور می شوند تن به خواسته های فرقه بدهند، چیست؟ و این موضوع دقیقا نشان دهنده بخشی از جنایت و خیانت های پنهان رجوی در حق اعضاست .
در فرقه رجوی اساسا برنامه های اعضا به گونه ای برنامه ریزی می شود که همواره فرد در هر زمینه ای خود را وابسته به فرقه بداند. مثلا حتی برای تهیه مایحتاج اولیه باید از مسئولش آن را درخواست کند، در مناسبات فرقه اعضا هیچ تخصصی که بعدا بتوانند از آن در جامعه برای امرار معاش خود استفاده کنند آموزش داده نمی شود، کسی نباید رنگ پول را ببیند. خلاصه اعضا فرقه طی سالیان در یک مناسبات بسته که درآن فرد هیچگونه اختیار فکری و اراده ای از خود ندارد و به غیر از فراگیری تفکرات فرقه ای آموزش دیگری داده نمی شود. کسی حق ارتباط با دنیای بیرون را ندارد. اصلا آداب زندگی درجامعه را کسی یاد نمی گیرد و در مجموع اعضا در هر زمینه ای اختیاری از خود نمی توانند داشته باشند. به همین خاطر وقتی کسی از فرقه جدا می شود اولین مشکل او وفق دادن خود با شرایط جامعه عادی است.
فرد تا مدتها هراسان است که نمی تواند در جامعه گلیم خودش را از آب بیرون بکشد بخصوص دراین زمان که اکثرا داشتن سن و سال بالا بر نگرانی های آنها افزوده است. متاسفانه درصد کمی ازاین افراد می توانند خود را حفظ کرده و به سمت فرقه باز نگردند و آزاد زیستن به سختی را بر تن دادن به ذلت فرقه ترجیح می دهند. حال افرادی مثل علی اوسط که برای گرفتن کمک مالی مجبور می شوند به سمت فرقه باز گردند سران فرقه با او چگونه برخوردی دارند؟ اول اینکه فرد باید نامه ای مبنی بر اعلام حمایت از مواضع فرقه نوشته و مرزبندی خود با دولت ایران را مشخص کند، علیه اعضای جدا شده که تن به ذلت فرقه ندادند دروغ پردازی کرده و تا می توانند لجن پراکنی و تعهد دهد که تحرکات آنها را به فرقه گزارش دهد. با خانواده خود ارتباطی نداشته باشد و هر بار که برای گرفتن پول به دفتر فرقه مراجعه می کند باید گوشی همراه خود را به مسئولین فرقه برای چک تماس هایی که داشته تحویل دهد.
بنابراین فرقه رجوی به کسی پول می دهد که کاملا مطیع اوامر فرقه بوده و در بیرون برایش جاسوسی کند و اتفاقا سران فرقه از این نقطه ضعف افراد برای پرداخت پول به آنها نهایت سوء استفاده را می کند. پس علی اوسط فیروز بخت تنها نیست و قبل از او هادی ثانی و امثال ایرج نصیری ها بودند که مجبور شدند برای گذراندن امرار معاش خود تن به ذلت فرقه بدهند. بنابراین اینگونه نیست که فرد به دلخواه خود نامه ای به فرقه داده تا در سایت منتشر کنند. نامه ها همه اجباری و در واقع ودیعه ای برای دریافت کمک مالی است. این همان خیانت و جنایت فرقه رجوی در حق اعضای خودش است که عمر و جوانی آنها را به تباهی کشاند و در دوران سالخوردگی از ضعف و ناتوانی آنها در مسیر زندگی جدید سوء استفاده می کنند. بدون شک آنهایی که هنوز در کمپ فرقه مانده اند تمایل به جدایی از فرقه دارند اما متاسفانه عمده ترین مانع آنها همین است که فکر می کنند چون سن و سال بالایی دارند نمی توانند در بیرون فرقه و جامعه امورات خود را بگذرانند. بخصوص اینکه می دانند سران فرقه افراد جدا شده را تحت فشار قرار می دهند و موانع زیادی در زندگی شخصی جلوی پای آنها می گذارند.
انتهای پیام / فراق
