جمعی از خانواده‌های عضو انجمن نجات استان اردبیل به رییس انجمن ایرانی حقوق بین الملل کیفری نامه نوشتند.
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق، این خانواده‌ها به دنبال ارسال شکایت خود به دادستان کیفری بین المللی لاهه طی نامه ای خطاب به دکتر محمدعلی اردبیلی، استاد دانشگاه شهید بهشتی خواستار پیگیری این شکایت و بازشدن ابعاد پرونده توسط ایشان در مجامع حقوقی داخل و خارج کشور شدند.
به گزارش فراق، در نامه این خانواده های آسیب دیده از خشونت فرقه رجوی آمده است:
جناب آقای دکتر محمد علی اردبیلی
رییس انجمن ایرانی حقوق بین الملل کیفری
با سلام و ضمن آرزوی نیک بختی و دعای خیر برای جنابعالی، به استحضار می رساند ما جمعی از خانواده‌های آسیب دیده از خشونت فرقه تروریستی رجوی هستیم.
چندی پیش به دنبال ثبت شکایت رسمی جمعی از قربانیان فرقه رجوی در دادگاه بین المللی لاهه، نامه ای خطاب به کریم اسد احمدخان، دادستان دیوان بین الملل کیفری نوشته و تاریخچه و سوابق ننگین این فرقه جنایتکار را شرح دادیم. در اینجا نیز لازم دانستیم این موارد را به اطلاع جنابعالی هم رسانده و خواهش کنیم تا ضمن موضع گیری درباره این مسأله در خصوص پیگیری و مطرح شدن این پرونده در مجامع حقوقی بین المللی ما را یاری کنید:
البته تاریخچه و سوابق تیره و ننگین این فرقه (که آکنده از ترور، جنایت، باج خواهی و خیانت به بشریت و وطن است) بی نیاز از توضیح است. طی سالیان، ارتکاب قتل و جنایت علیه مقامات رسمی و افراد عادی، کوچک و بزرگ، پیر و جوان، مرد و زن، نظامی و غیرنظامی و … در دستور کار این فرقه تروریستی بوده است که تا همین دهه اخیر در لیست سازمان های تروریستی اتحادیه اروپا و اغلب کشورها منجمله حامیان فعلی آن یعنی آمریکا و انگلیس بوده است. کافی است کمی در مورد شقاوت و سبعیت این گروه در دهه ۱۹۸۰ میلادی و در خلال دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بررسی و تحقیق شود. به شهادت رساندن قریب به ۱۷ هزار انسان بیگناه (از همه اقشار و گروه های اجتماعی) حاصل جنایات این گروه فرقه گون در دوران مختلف است.
این فرقه هم اکنون در کشور آلبانی مستقر هست و سران آن اجازه هیچ گونه ملاقات، تماس تلفنی، نامه نگاری و تبادل اطلاعات به خانواده های اعضا را نمی دهند.
سازمان مجاهدین (فرقه رجوی) با نقض تمامی معاهدات و کنوانسیون های حقوق بشری فرزندان ما را در قلعه ای خارج از شهر محصور نموده و اجازه دسترسی و دیدار به کانال حقوق بشری از جمله خبرنگاران آزاد و مستقل را هم نمی دهد همچنین اجازه خروج و جدایی به اعضای ناراضی را نمی دهد.
با گذشت حدود ۵ سال از استقرار این فرقه مخوف در کشور آلبانی هیچگونه اطلاعی از سرنوشت فرزندان خویش که به دست سران این فرقه اسیر شدند نداریم و اجازه ملاقات و ارتباط تلفنی به ما نمی دهند.
سازمان فرقه ای مجاهدین فقط در صورتی که یکی از اعضا بمیرد به درج خبر فوت در سایت فرقه اکتفا می نماید و به این ترتیب تا قبل از مرگ اطلاع پیدا کردن از سرنوشت فردی در درون فرقه امکان پذیر نیست.
ما خانواده ها درخواست داریم که سازمان ملل بر اساس تعهدات بین المللی و حقوق بشری نسبت به وضعیت ساز و کار و گذران زندگی افراد درون این قلعه ورود نموده و از سران فرقه بخواهند طبق تمامی کنوانسیون های حقوقی و بر اساس اعلامیه جهانی حقوق بشر عمل و قوانین حقوقی و شهری را درآنجا اجرا نمایند و سران سازمان را مجاب کنند که اجازه تماس و ملاقات به آنها با خانواده های دردمند و چشم انتظارشان که سال هاست منتظر خبر یا اطلاعی هستند را بدهند.
بر اساس شهادت صدها تن از افرادی که در طی سال های گذشته موفق شدند با سختی های فراوان از این فرقه مخوف گریخته و یا جدا شوند، در مناسبات درون فرقه مجاهدین خلق پایه ای ترین حقوق بشر نقض می شود.
افراد گریخته و جدا شده از درون فرقه در مستندات و مصاحبه ها یی که از وضعیت درون فرقه منتشر کردند چنین گزارش نموده اند:
اعضای فرقه از ارتباط با دنیای خارج محروم هستند و اجازه استفاده از وسایل ارتباط جمعی به مانند تلویزیون و رادیو و کانال های خبری آزاد را ندارند.
آنها نمی توانند تلفن شخصی و یا موبایل داشته و با خانواده و بستگان خویش تماس بگیرند. حق دیدارهای خانوادگی ندارند. طبق قوانین فرقه حق ازدواج، انتخاب همسر و یا داشتن فرزند را ندارند. زنان حق فرزند آوری و بارداری نداشتند و افراد متاهل طبق قوانین فرقه در سال ۱۹۸۹ مجبور به طلاق از همدیگر برای همیشه شده و داشتن خانواده ممنوع شد.
در طی سال های گذشته تعداد زیادی از اعضای ناراضی در درون کمپ های سری فرقه به قتل رسیده و یا از فرط فشار خود کشی نموده اند که اسامی تعدادی از آنان به شرح زیر است: مهری موسوی، مینو فتحعلی، پرویز احمدی، قربانعلی ترابی، فائزه اکبریان، نسرین احمدی، زهرا فیض، فرمان شفابین و تعداد بسیاری دیگر که سرگذشت و اسامی برخی از آنان منتشر شده است.
همچنین سازمان مجاهدین برای سال ها جهت جلوگیری از اعلام نارضایتی و یا فرار اعضا، مبادرت به تشکیل زندان درون کمپ و زندانی کردن تعداد بسیاری نموده، عده ای از افراد جدا شده که خود از نزدیک زندان و شکنجه سازمان مجاهدین را تجربه نمودند مشاهدات و خاطرات خویش را منتشر کردند از جمله: جواد برومند، محمد رزاقی، مریم سنجابی، زهرا میرباقری، محمد حسین سبحانی، علی قشقاوی، علی بخش آفریدنده و…
در این کمپ زنان و مردان جدا نگاه داشته می شوند این کمپ ایستگاه پلیس ندارد. تلفن عمومی و ایستگاه پست و مغازه ندارد. کار اجباری است و دستمزدی پرداخت نمی شود. کسی حق تماس و نامه نگاری با خانواده اش را ندارد. تجمع و اعتراض ممنوع است. تردد به خارج از کمپ ممنوع و در شرایط اضطراری با برنامه کنترل شده توسط مراقبینی انجام می شود. افراد شناسنامه ندارند و قوانین مدنی و شهری در آنجا حکمفرما نیست.
در حالی که رهبران فرقه مدعی پایبندی به اصول و قوانین بین المللی بوده و ادعای مبارزه برای برقراری حقوق بشر درایران را دارند. برای زندگی، مرگ و سرنوشت اعضای خویش تصمیم می گیرند حق حیات و زندگی جز حقوق اولیه هر انسانی است، اما بر اساس آموزه های اعلامی رهبر فرقه، تمام خانواده های اعضا را منتسب به سازمان اطلاعات ایران نموده و با این بهانه آنها را محکوم به مرگ و ترور نمودند هم چنین بر طبق قوانین فرقه افراد گریخته و جدا شده محکوم به مرگ هستند و رهبر فرقه به اعضایش اعلام نموده در هرکجای جهان افراد جدا شده و گریخته از فرقه را مشاهده نمودید ترور و کشتن آنها مجاز است و بیدرنگ اقدام به این عمل نمایید.
در ایدئولوژی سکت این سازمان اعلام شده که هیچ فردی از خودش هویتی ندارد و رهبر فرقه می گوید، «جان و مال، زن و شوهر، فرزند و خانواده و همه چیز شما متعلق به من (مسعود رجوی رهبر فرقه) است. من مالک شما هستم. خون، نفس و روح شما متعلق به من و درحیطه اختیارات رهبر است.»
جدا شدگان در طی این سال ها به افشای انبوهی از مسائل ضد حقوق بشری از پستوهای فرقه پرداخته اند. مکانی که اجازه هیچ گونه بازرسی ندارد. درب های آن بسته و افراد آن حدود سی سال است که اجازه تماس با دنیای خارج را ندارند. نقض حقوق زنان، نقض حقوق خانواده و نقض اولیه ترین حقوق انسانی در فرقه جریان دارد.
مخوف ترین زندان ها و سری ترین سازمان های بین المللی افراد خود را از تماس با خانواده محروم نمی کنند.
بر اساس قوانین حقوق بشری سازمان یا اداره و یا یک مرجع قانونی حق سلب هویت افراد خود را ندارد و هر کس به استقلال و با نام شناسنامه ای خود می تواند در ارتباط با مجامع بین المللی و حقوقی قرار بگیرد. اما اعضا این سازمان اجازه ندارند به طور مستقل تماسی با ارگان های حقوق بشری داشته باشند.
اگر خانواده، بستگان و یا حتی مجامع حقوقی بخواهند با این افراد تماس بگیرند آدرس و یا مکان مشخص تلفن و ایمیل شخصی ندارند.
طبق قوانین فرقه فکر کردن به مسائل سیاسی و ارائه نظر و حتی سوالات سیاسی جرم است. تمام اعضا به طور روزانه ۵ الی ۶ ساعت از وقت خود را بایستی در جلسات ایدئولوژیک مغزشویی به سر ببرند. وقت آزادی برای مطالعه و یا فراغت به آنها نمی دهند. زمان کار اجباری در فرقه بین ۱۴ الی ۱۶ ساعت در روز است.
شرکت در تمام جلسات و برنامه ها در کمپ حتی رفتن به سالن غذاخوری و استراحت، نوع کار، رنگ لباس، انتخاب دوست، صحبت کردن با اعضای دیگر، ورزش… همه تحت کنترل تشکیلات است.
طبق قوانین فرقه در جلسات جمعی ۱۰۰ تا ۲۰۰ نفره اعضا را وادار می کنند خصوصی ترین نکاتی که در ذهن شان عبور کرده را مطرح نموده و سپس آن جمع را برعلیه فرد می شورانند و مورد توهین و تحقیر و آزار قرارمی دهند.
در این جلسات شکنجه های روحی و جسمی برروی افراد اعمال می شود، جلساتی که افراد را یکی یکی سوژه نموده و ضمن اینکه شخصیت فرد را خرد نموده، او را وادار به اعتراف در جمع برای کوچکترین و خردترین مسائل و بیان نکات شخصی می نمایند.
در نهایت باز هم اعلام می داریم ما از همه مجامع بین المللی درخواست کمک و یاری داریم و از شما نیز به عنوان یک شخصیت برجسته علمی و حقوقی درخواست داریم در خصوص باز شدن این پرونده در مجامع حقوقی بین المللی ما را یاری فرمایید.
جمعی از خانواده های قربانیان فرقه رجوی در استان اردبیل
انتهای پیام
