به دنبال انتشار مطلبی با محتوای تقبیحِ زندان انفرادی در سایت های زنجیره‌ای فرقه رجوی، عضو نجات یافته از این فرقه منحوس، یک افشاگری منتشر کرد.
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق، محمدرضا مبین، عضو انجمن نجات مرکز آذربایجان شرقی نوشت:
در سازمان پر افتخار مجاهدین خلق! تقریبا تمام اعضای سازمان، به جز انگشت شمارانی از خواص! حبس های از یک روز تا چندین سال را در زندان های انفرادی سازمان در عراق، تجربه کرده اند.
اما سازمان وقیحانه به اخبار این چنینی دامن زده و در جهت تقبیح آن در سایت های خود اخبار کذبی را منتشر کرده است. بدین هدف که در اذهان، خود را پاک و منزه جلوه دهد. از نوشته های فرقه رجوی ما باید این طور نتیجه بگیریم که مجاهدین خلق زندان انفرادی نداشته اند و زندان انفرادی بد و اخ است.
اولا باید خاطرنشان کنم که تا آنجائی که من اطلاع دارم، زندان های ایران در معرض بازدید ارگان های حقوق بشری قرار دارد و سر در همه زندان های ایران، تابلو «زندان» نصب شده است و چیز مخفی ای نیست، چرا که در جامعه ۸۰ میلیونی، حتما مجرمانی خواهند بود که باید برای امنیت عمومی و آسایش مردم، دادگاهی شده و برایشان جرم صادر شده و دوران محکومیت خود را سپری کنند.
ثانیا، دولت ایران هرگز به انکار وجود زندان های خود اقدام نکرده است، اما مجاهدین علی رغم مستندات فراوان و شهادت شهود، تاکنون اقرار نکرده است که زندان داشته و اعضای خود را در زندان های انفرادی طویل المدت، محبوس نموده است. همچنین عده زیادی در فرایند سرکوب شدید در زندان های مجاهدین طی سالیان، سربه نیست شدند به گونه ای که حتی از محل دفن آنان نیز خبری در دست نیست.
روزی که من به ارتش رجوی پیوستم، کاملا با چشمانی بسته این انتخاب را کردم. اعتمادی که من به رهبر این فرقه جنایتکار کردم، کمتر کسی می کرد. از تمام علائق شخصی، ثروت مادی، تحصیلات، خانواده، زن و زندگی، پدر و مادر، عشق و محبت به دیگران، رفاه، لذائذ عادی زندگی و … دست شستم. دراوج اعتمادی که برای همه متصور است خود را به این سازمان سپردم. هرگز در بدو انتخاب من در بغداد، گفته نشد که سازمان زندان انفرادی دارد که هر موقع سازمان و رهبری جنایتکار آن تشخیص داد، بدون هیچ رای دادگاه صالحی، بدون هیچ حکم رسمی و قضائی و بدون اثبات هیچ جرمی، افراد را بدانجا می افکنند و برای مدت نامحدودی شکنجه می کنند.
رفته رفته به روشنی دیدم، که مسعود رجوی با هرکسی که به خصوص از ایران می‌آید دشمنی هیستریک و روانی دارد، این فرد مجنون معتقد است که چون او به دلایل فردی و خانوادگی، از زندگی شخصی محروم شده است، دیگر هیچ کس حق زندگی کردن ندارد و باید از امکان زندگی آزاد محروم گردد.
همواره اعمال مجازات در جهان مستلزم اثبات جرم در دادگاه صالح می باشد. حکم به مجازات و اجرای آن باید تنها از طریق دادگاه صالح و بموجب قوانین عادلانه ای باشد وگرنه نقض صریح حقوق بشر نامیده می شود و مستوجب مجازات است. اما در دستگاه فکری کاملا غلط مجاهدین همه چیز برعکس است. حکایت مجاهدین و رهبری آن، حکایت آن جنگل است که: «در جنگلی دیدند حیوانات در حال فرار هستند، حیوانی پرسید: چرا همه فرار می کنید؟ گفتند: اینجا حیواناتی که ۳ تا چشم دارند را می کشند. گفت: شما که ۳ چشم ندارید، چرا فرار می کنید؟
حیوانات درحال فرار گفتند: عیبش این است که اینها اول می کشند و بعد می شمارند.»
در مناسبات مجاهدین هم که همه چیز آن، زور و اجبار است، این جریان جاری است، هر از گاهی تعدادی را دستگیر کرده و زندانی می کنند، آن قدر آنان را در انفرادی نگه می دارند تا به هر چیزی که مقصود رهبران فرقه است، اقرار کرده و حتی نوشته امضاء کرده و در نهایت مصاحبه هم بکنند.
من بدون هیچ محکومیتی، بدون هیچ حکم دادگاه عادل و حتی ناعادلی شش ماه از ابتدای مهرماه ۱۳۷۶ تا ۲۸ اسفند ۱۳۷۶ در زندان اسکان اشرف واقع در ضلع جنوب شرقی اشرف زندانی بودم. در پایان شش ماه چون من هیچ برگه ای که منظور آنان بود را امضاء نکردم و نتوانستند هیچ مارکی به من بچسبانند، یک تکه مهر نماز (تقریبا یک ششم مهر کامل بود) را نبی مجتهد زاده که رئیس زندان بود برایم آورد و گفت این مهری است که برادر مسعود روی آن نماز خوانده است و به عنوان هدیه برایت از طرف برادر آوردیم! احتمالا به زودی آزاد خواهی شد و امیدواریم یک مجاهد آبدیده و تمام عیار باشی! اما من دیگر طی این شش ماه به رباتی خاموش و ساکت بدل شدم که در مقابل هر ظلمی ساکت می ماندم اما منتظر ماندم تا در فرصتی مناسب به رجوی پشت کنم.
سبک عقلان و ابلهان دست اندرکار امور اطلاعاتی و امنیتی در سازمان، روزگاری در زیر چتر ننگین صدام حسین فکر می کردند که خواهند توانست تا به ابد نیروها را زیر چتر سرکوب امنیتی حفظ کنن. تجربه عینی سال های گذشته نشان داد که بخش گسترده‌ای از کسانی که در جریان برخوردهای غلط و شیوه های اشتباه حفظ نیروئی در سازمان زندانی یا شکنجه شده و به قول سازمانی ها، تحت برخورد تشکیلاتی قرار گرفتند، هرگز به فرقه وصل نبودند و در اولین فرصت به دست آمده یا فرار کردند یا از کانال های باز شده ، اعلام خروج و جدائی کردند .
اگر سران فرقه رجوی، ذره ای منطق و عقلانیت و وجدان دارند، دو راه بیشتر جلوی پای خود ندارند:یا باید بپذیرند که زندان داشتند و در زندان هایشان اعضای خود را شکنجه کردند. یا اگر خود معترف نشدند، ما از طریق دادگاه های بین المللی حکم گرفته و مستندات لازم را ارائه داده، محل زندان ها را نشان خواهیم داد و این واقعیت را در چشمان کور رهبران این فرقه فرو خواهیم کرد که به وجود زندان انفرادی و شکنجه و نقض مستمر حقوق بشر در اسارتگاههایشان، اعتراف کنند و بدین جرم محاکمه و محکومیت بگیرند.
انتهای پیام
