نجیبه ارشادی نمین، مادر رنج دیده یکی از اسیران فرقه رجوی پس از ۳۵ سال چشم به در دوختن هم اکنون درحالت احتضار هم ناله «عظیم» سر می دهد. چه رنج هایی که این مادر به تنهایی نکشید. سخن گفتن از درد این مادر خیلی سخت است. چه شب هایی را که به شوق آمدن فرزندش تا صبح نخوابید. چه روزهایی که به امید رهایی فرزندش دعا می کرد. چه پول هایی را که خرج نکرد تا برای «عظیم» بماند. چه خانه ای که تکمیل کرد تا هنگام بازگشت دردانه اش مشکلی پیش نیاید. هم اکنون نفس های این مادر به شماره افتاده و تنها می گوید صدای عظیم را بشنوم و بروم. امیدواریم که عظیم ارشادی نمین، فریاد غمِ جانسوز این مادر را بشنود و در این موقعیت خاص زمانی، یک تماس با مادر بگیرد.
از آن زمان که گشوده اند پر کبوترها
همیشه چشم به راهی ست کار مادرها
نشسته اند که آن پیک خوش خبر برسد
دوبار باز شود پلک بسته ی درها
مستند غم عظیم را ببینید.
انتهای پیام / فراق
