فرقه تروریستی رجوی پس از گذشت ۱۸ بهار، مسعود رجوی را از مخفیگاه بیرون کشید تا یک پیام نوروزی با صدای خودش ارائه دهد.
به جز او، مریم قجرعضدانلو نیز در پیام نوروزی اش مثل همیشه با تأکید روی «جدایی دین از دولت» به عوامفریبی مشغول شد تا نقابی باشد بر ربع قرن اجبارات ایدئولوژیک که مدام بر اعضای سازمان تحمیل می کرد و زمینه را برای خودکشی بسیاری فراهم می نمود.
فرقه رجوی پس از سقوط صدام و فرار مریم قجر به فرانسه، تعطیلات نوروزی را زمان مناسبی برای سورچرانی مریم با لابی ها و شخصیت های مختلف ایرانی و خارجی در نظر گرفت. در طی دو هفته اول سال، میهمانی های متعددی توسط مریم رجوی برگزار می شد که در آن گروه های مختلفی حضور پیدا می کردند اما طی دو سال گذشته که مسئله کرونا برجسته شده، وی به کنفرانس های ویدیویی بسنده کرده است.
اولین سخنان مریم رجوی در ابتدای هرسال را پیام نوروزی تشکیل می دهد. او مثل همیشه سال جدید را به «سال سرنگونی» پیوند زده است، سخنی که در چهل سال گذشته ده ها بار تکرار شده و هر بار هم مجاهدین به باتلاق جدیدی سقوط کرده اند و ایران پابرجا تر و مقتدر تر در برابر دشمنان سربلند کرده است. وی با برجسته کردن نام «مسعود رجوی» در پیام نوروزی اش، بیش از هرچیز تلاش کرده تا اعضای پیر و کهنسال خود را از بحران ناامیدی بیرون بکشد و به آنها بگوید که هنوز «رهبری شورش و عصیان جامعه» برعهده مسعود است و او همچنان نمرده و نفس می کشد و نباید انگیزه های خود را از دست داد (نکته ای که در ادامه خواهیم دید مومیایی مسعود هم روی آن تأکید دارد.
در کنار همه این کلیدواژه های انگیزشی، مریم از «کانون های شورشی» یاد می کند که منظور همان تیم های تخریب پوستر و پلاکارد هستند که در ماه های اخیر برای آتش زدن برخی اماکن و تصاویر موجود در خیابان ها اجیر شده اند تا دستگاه تبلیغی مجاهدین بتواند خود را در جامعه ایران موثر نشان دهد.
نکته قابل توجه دیگر، اشاره مریم به موضوع دادگاه اعضای جداشده مجاهدین است. تشکیل دادگاه در ایران برای محکومیت مسعود رجوی به حدی سازمان را دچار نگرانی «اثرات سیاسی-حقوقی» کرد که در همان اسفند ماه مسعود را از مقبره اش بیرون پراند تا برای گریز به جلو، خواهان دادگاهی شدن سران جمهوری اسلامی گردد.
ظاهراً همه این دلگرمی های عیدانه، در راستای فشار هرچه بیشتر به ساکنان قرارگاه آلبانی بوده تا آنان را وادار به نوشتن یک تعهد دیگر برای استمرار حضور خود در تشکیلات نماید. مسعود و مریم از اواخر دهه ۷۰ تاکنون، همه ساله با انواع فریب و دسیسه، اعضا را وادار به نوشتن تعهدی می کنند که طی آن دو سال دیگر در فرقه باقی بمانند و آنگاه اگر سرنگونی محقق نشد به دنبال زندگی خود بروند. این تعهدنامه ها (که به آن جنبه ایدئولوژیک می دهند) در واقع یک سند حقوقی ناخواسته در دست مسعود و مریم رجوی می شود تا اگر کسی از اسارت تشکیلات فرار کرد و دست به افشاگری زد بگویند هیچ اجباری برای ماندن در کار نبوده و اینها خودشان تعهد داده اند تا با مجاهدین بمانند. این درحالی است که صدها عضو مجاهدین در زمان صدام حسین به دلیل درخواست خروج از سازمان «محاکمه، زندانی، شکنجه و یا به قتل» رسیدند و اگر کسی اقدام به فرار می کرد، بشدت مورد برخورد قرار می گرفت و گاه در زندان ابوغریب زندانی می گردید. اسامی تعدادی از این افراد بارها در مقاله های مختلف مطرح شده است.
«جواد فیروزمند» که هم اکنون ساکن پاریس می باشد، یکی از نفراتی بود که پس از فرار، توسط استخبارات عراق دستگیر و مدت ها بدستور مسعود رجوی زندانی شده بود و در نشست های سرکوب جمعی مورد محاکمه قرار گرفت. «مسعود دلیلی» هم که در سال ۱۳۹۲ از قرارگاه تشکیلات مجاهدین گریخته بود، چندماه بعد جسد شکنجه شده اش را در قرارگاه اشرف پیدا کردند که با اسید سوزانیده شده بود. لذا از همان دوران، نوشتن تعهدنامه های اجباری بخشی از اقدامات پیشگیرانه مسعود رجوی برای جلوگیری از رسوایی ناشی از فرار مجاهدین بوده است چون نه تنها در بین ایرانیان خارج کشور باعث آبروریزی بود که حتی در برابر صدام حسین هم ایجاد رسوایی می کرد. مریم قجر در پیام نوروزی از اینگونه تعهدهای اجباری به اسم «تعهدهای نوین» نام می برد.
اولین پیام نوروزی مسعود رجوی پس از ۱۸ بهار مومیایی شدن
علت بیرون کشیده شدن این مومیایی از درون تابوت، شوک ناشی از پیام نوروزی رهبر ایران و تأکید وی بر مسئله ریاست جمهوری و ویژگی های یک نامزد شایسته این مقام بود. مسعود عمده پیام صوتی خود را (که البته مثل همیشه با تصویر ۳۰ سال قبل بیان می شد) به این موضوع مهم اختصاص داد و برای پرداختن به آن ناچار گردید حتی بخش هایی از سخنان آیت الله خامنه ای را در بین تفاسیر خود پخش نماید. نالیدن وی برای «نداشتن فرصت خواب و آسایش» و اینکه «هنوز زنده است و نفس می کشد» و همتراز کردن خود با سایر مجاهدین (که در طی عیش و عشرت های مسعود در حرمسرا، به بیگاری و اعتصاب غذا مشغول بودند و یا به خواست مریم در اروپا خودسوزی می کردند و در قرارگاه اشرف جلوی تفنگ و باتوم پلیس می رفتند، و در زمانی که مسعود در پناهگاه ضدبمب خود در امن و آسایش و رفاه به سر می برد، زیر بمباران جنگنده های آمریکایی جان می دادند و جایی برای استراحت نداشتند) نشان می دهد که تناقضات زیادی در بین مجاهدین شکل گرفته و از دیدن شکاف طبقاتی روزافزون بین بدنه و سر، به فغان آمده اند و تفاوتی بین سازمانی که دم از جامعه بی طبقه توحیدی می زد با مافیاهای غرب نمی بینند.
وی باز هم از «جنگ صدبرابر» سخن گفت و فراموش کرد که درست در عید فطر ۱۳۶۶ نیز همین جمله را برزبان آورد و عاقبتی جز شکست بزرگ در عملیات فروغ جاویدان که ۱۵ ماه پس از آن به وقوع پیوست نداشت. اینک در حالی از آن دم می زند که نه از جنگ افزارهای ارتش آزادیبخش اثری مانده و نه از جوانان ۲۰-۳۰ ساله آن روز که اینک بالای ۶۰ سال سن دارند و نیازمند خانه سالمندان شده اند. مسعود که خودش بالای ۷۰ سال سن دارد، درصدد است تا با یک پادگان افراد سالخورده که بسختی پشت کامپیوتر به کارهای سایبری مشغول هستند، جنگ صدبرابر را رقم زند. آیا وی دچار آلزایمر شده و یا در این مدت منجمد بوده و تصور می کند هنوز صدام حسین مشغول پشتیبانی از اوست؟ در هر صورت، وی با پرداختن به متن اصلی سخنان آقای خامنه ای، تلاش کرد جملات را مطابق میل خود تحریف و به خورد اعضا بدهد.
ادبیات مسعود رجوی در این پیام نوروزی آنقدر تکراری، توهین آمیز و آغشته به لمپنیزم است که چکیده آن جز چند جمله و آن هم جهت بی اثر کردن سخنان آیت الله خامنه ای نیست و نشان می دهد به سختی از آن گزیده شده و سوخته است. این دومین بار طی دو هفته بود که مسعود وادار به ارسال پیام صوتی می شد و نمایانگر ضرباتی است که به وی وارد شده است.
ویدیوکنفرانس مریم با شخصیت های دست چندم فرانسوی
در ادامه سورچرانی های نوروزی، کنفرانس دیگری هم توسط مریم به صورت ویدیویی با لابی های فرانسوی برگزار گردید که تلاشی بود برای جذب دوباره گروهی از فرانسویان جهت برداشتن محدودیت هایی که طی سال گذشته بر مجاهدین اعمال شد و مریم مثل سابق نتوانست براحتی در فرانسه جولان بدهد و در آلبانی مستقر گردید. وی که تلاش می کرد به زبان فرانسوی صحبت کند، فرانسوی ها را به تشدید بازی حقوق بشری علیه ایران تشویق نمود و تلویحاً از آنان خواست که بیش از گذشته به حمایت وی بپردازند و او را هم در کنار سایر اپوزیسیون نماها به رسمیت بشناسند.
در ادامه این سخنرانی، ضمن اینکه مریم رجوی خود را متوهمانه «نماینده» مردم ایران معرفی می کرد و آرزوهای خود را زیر نقاب «مردم ایران، جامعه ایران، مقاومت ایران» به خورد آنان می داد، مدام با عجز و لابه از فرانسوی ها درخواست می کرد که از سازمان مجاهدین حمایت کنند و مثل گذشته که با آنها همراه بوده اند، در کنار آنان باشند. وی از ناتوانی اروپایی ها در برخورد با جمهوری اسلامی هم شکوه داشت و تلویحاً گفت که مجاهدین بیش از آنچه در «فتنه آبان» انجام گرفت آماده ایجاد آشوب جدید در ایران هستند و کمک خواستن وی از اروپایی ها به این معناست که می توانند استفاده بیشتری از مجاهدین در داخل ایران بکنند.
مریم به همین هم بسنده نکرد و به نمایندگی از مردم ایران مدعی شد که خواهان یک «جمهوری کثرت گرا» با سیاستی مبنی بر «جدایی دین از دولت» است. وی باز هم مثل همیشه ایران را کشوری با «ملیت های مختلف» خواند تا بتواند همزمان دل تجزیه طلبان و سعودی ها را هم به دست آورد. لازم به یادآوری است که مریم و مسعود رجوی از دهها سال قبل طرح تجزیه ایران به چندین منطقه «خودمختار» را در دستور گذاشته اند و صراحتاً به آن اعتراف می کنند. مریم رجوی در سخنرانی پیشین خود هم صراحتاً از مناطق خودمختار در ایران پشتیبانی کرده بود.
نگاه اجمالی به پیام های نوروزی زوج رجوی کافی است تا به عمق استیصال سازمان مجاهدین در روزهای آغازین سال ۱۴۰۰ پی ببریم. سازمانی که درست ۲۰ سال قبل ادعای محوریت تحولات جهانی داشت، امروز به آنچنان درماندگی رسیده که دست به دامان چند شخصیت دست چندم فرانسوی می شود تا از وی حمایت کنند و مجاهدین را به عنوان یک مهره علیه جمهوری اسلامی به کار گیرند. و همزمان در وحشت از برگزاری یک دادگاه ساده در ایران، مقبره فرعون را شکافته اند تا با برانگیختن یک مومیایی علیه سخنان نوروزی رهبر ایران شعرخوانی کند و مریم را تشویق کند تا با اشاره به «ملیت های ایران» به جذب جریان های تجزیه طلب بپردازد.
تحلیل از : حامد صرافپور
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز فارس
