دل‌نوشته‌ای از «مریم سنجابی» به یاد تلاش‌ مادران فراق: مادرانی که خستگی ناپذیرند

از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۸۰ بیش از دو دهه بود، فرقه رجوی به جنایت، آدم دزدی و نفرت پراکنی مشغول بود.

به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق، سران ظالمی که در طی بیست سال حضور در عراق اجازه دیدار و تماسی به خانواده ها نمی‌دادند. در بمباران فکری و مغزشویی،  اعضا را از خانواده هایشان بیگانه نمودند و با آخرین ترفند ها به اسم انقلاب کذایی و مبارزه فشارمی آوردند تا آخرین رشته های پیوند را هم بگسلانند.

تا اینکه دست تقدیر خدا و خون شهیدان دفاع مقدس گریبان دیکتاتور عراق را فشرد. صدام سرنگون شد گر چه زمانی کوتاه  اما فرصتی طلایی برای حرکت خانواده ها به عراق و پی جویی فرزندان پدید آمد.

مادران عزیزم ، این مادران قهرمان این مادران دردمند با اشک های فروخورده ،  باروح های زخمی، اما عزمی استوار ازپا ننشستند. با سختی های فراوان خود را به عراق و به پشت درب های بسته قلعه دیو مخوف فرقه رساندند و رشته های محبت و پیوند خود را ناگسستنی کردند.

بدون ترس بی خستگی و با از خود گذشتگی مثال زدنی، روز ها و شب های تلخی را دربیابان های عراق و پشت درب های بسته سر کردند. ناامید نشدند. شور و هیجان را فراموش نکردند با تمام قدرت فرزندان شان را فریاد زد تا آنها را از خواب طلسم دیوشب بیدار کنند.

فریادهایی که برای قربانیان پشت فنس ها نغمه های شیرین امیدی بود که با خود رویایی آزادی به همراه داشت. همان فریادهایی که رهایی بسیاری را رقم زد. خوب به یاد دارم که چگونه افراد زیادی با امید شنیدن صدای مادری، پدری، به بهانه ای خود را به نزدیکی های سیاج ها می رساندند و با خوشحالی پیام ها را یواشکی به همدیگر می دادند.

خوشحالم که یکی از همان نجات یافتگان هستم. خوشحالم که این صف ادامه دارد و قدردانم که همین مادران شجاع فراق، آروزها  و مهر و محبت های خویش را با ما تقسیم کردند.  از پای ننشستند و هر روز و هر روز به مدت چهار سال بی وقفه اسامی قربانیان را فریاد زدند. سنگ و خاک خوردند و خسته نشدند و روی برنتافتند تا دست یک یک ما را بگیرند و از گرداب مخوف بیرون کشند.

خدای بزرگ را سپاسگزارم آن همه تلاش و زحمت به ثمر نشست.

زحمات بی دریغ مادرانی چون خانم عبداللهی عزیز، خواهران ایرانپور، مادر مهدی فر، مادرخانم بهشتی و سایر مادران عزیز…

حال، هر روز و هر هفته بر اثر آن فداکاری‌های به یاد ماندنی، تلاش هایی که همچنان بی دریغ ادامه دارد، فردی به نقطه تصمیم گیری می رسد و زنجیرهای اسارت و بردگی فرقه  را از هم می گسلد و نجات پیدا می کند. تا روزی که به امید خدا تمام افرادی که در سیاهی فرقه ها گم شدند خود را بازیابند و رها شوند.

یادداشت از: مریم سنجابی

انتهای پیام / فراق