ابتدا مطلبم را با یک سوال از شما خوانده محترم آغاز می کنم، آیا شما در این همه مدت که مسائل فرقه رجوی را دنبال می کردید، شنیده اید که شخص مسعود رجوی و یا مریم رجوی در یک حادثه ای و یا سانحه ای و یا درگیری نظامی آسیب دیده باشند؟ قطعا که نشنیده اید زیرا اصلا چنین اتفاقاتی برای این اشخاص نیفتاده است. حتما سوال می کنید مگر می شود؟
بلاخره وقتی رجوی سنگ رهبریت را به سینه می زند باید که در صف مقدم جنگ باشد و کسی که در صف مقدم باشد قطعا آسیب می بیند. شاید مرگ نباشد ولی آسیب و یا جراحت خواهد دید.
خدمت شما بگویم که ما در تمام سالیانی که با فرقه رجوی به صورت موازی حرکت کردیم شاهد آن بودیم که هیچگاه این دو نفر که سنگ رهبری فرقه را به سینه می زنند در هیچ کدام از درگیری هایی که در اردوگاه مرگ اشرف رخ داد شرکت نداشتند. برعکس تمام تلاششان این بود که همه را گوشت دم توپ کرده و خود جان سالم به در ببرند و تا می توانند از صحنه درگیری خودشان را دور نگه بدارند.
این نکاتی که عرض کردم منطبق با واقعیات است. در تصدیق این نکات خیلی ها شاهد هستند که سلامتی این دو نفر از دیدگاه خودشان بسیار حائز اهمیت بود. آنان هیچگاه به یک کیلومتری درگیر ها نیامده و خطر را احساس نکردند.
هیچکدام از اتفاقاتی که در اردوگاه مرگ اشرف رخ داد تصادفی نبود، زمینه هایش فراهم می شد و سپس درگیری ها شروع می شدند. بدون استثنا بگویم که تمام درگیری ها نقطه آغازش حماقت های مسعود رجوی بود. البته فقط درگیری که نبود، به دنبال این درگیری ها مرگ و میرهایی بود که آنها تاسف بار بودند، یا جراحاتی که بر پیکر افراد وارد می آمد. علت این بود که هیچ کس از امکان دفاع برخوردار نبود و دست خالی جلوی زرهی های عراقی فرستاده می شدند تا بلکه کشته شوند. رجوی می توانست از بروز درگیری ها ممانعت به عمل آورد ولی اینکار را نمی کرد، برعکس تلاش می کرد که درگیری رخ داده و از طرف او تعدادی کشته شوند تا او برود و در محافل حقوق بشری مظلوم نمایی کرده و از آب گل آلود ماهی بگیرد.
آیا این تعداد تلفات برای رجوی تاسف آور بود و او از این بابت ناراحت می شد؟
جواب کاملا منطقی که ما با چشم خودمان دیدیم این بود که او هرگز از مرگ هیچ کسی در سازمانش ناراحت نمی شد، برعکس استقبال هم می کرد زیرا به واسطه مرگ فردی یا افرادی به دستور رجوی سیستم تبلیغاتی رجوی بسیج می شد تا به خون کشته شدگان برای مسعود و مریم رجوی کشته سازی کرده و مظلوم نمایی نماید.
او همیشه در جاهایی قرار می گیرد تا فاصله ایمنی خود را از مرگ حفظ نماید و کسی هم جرات نکند که حرفی به وی بزند.
این شخص همانی است که مدام از واژه های فدا و صداقت، سخن می راند و دیگران را به این مسیر دعوت می کند ولی هیچگاه و هرگز خودش کوچکترین قدمی در این مسیر نگذاشته و نمی گذارد، زیرا هدف او رضای خدا نیست بلکه رسیدن به قدرت به هر قیمت است. حال مفهوم رهبری فداکار را متوجه شدید؟
یادداشت از: بخشعلی علیزاده
انتهای پیام / فراق
