از سال ۱۹۸۱میلادی، ۲۵ نوامبر هر سال ( چهارم آذر ) به عنوان روز جهانی رفع خشونت علیه زنان نام گرفته است.
به گزارش فراق، این روز به جهت یادآوری عزم همگانی برای مبارزه با خشونت علیه زنان انتخاب شده است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۱۷ اکتبر ۱۹۹۹ نامگذاری این روز را به عنوان روزی جهانی تصویب کرد.
این تاریخ به خاطر قتل وحشیانه سه خواهر «میرابال»، فعالان سیاسی اهل جمهوری دومینیکن انتخاب شد.
تقریبا در تمام کشورهای جهان و توسط خیلی ازگروه ها وسازمان های حقوق بشری این روز گرامی داشته می شود. تقریبا هر کس و یا هر گروهی که دنبال رفع و دفع خشونت از زنان در جهان است این روز را پاس داشته و بعضا در همین خصوص تجمعاتی هم صورت می گیرد تا خشونت علیه زنان فراموش نگردد.
اما در فرقه رجوی که خیلی ادعای حمایت از زنان را به سینه می زند وضع بسیار متفاوت است، و از این روز اصلا یادی نمی شود زیرا خشونت علیه زنان با شعارهای آنان بسیار متفاوت است.
علت اصلی این است که در مناسبات وحشیانه فرقه رجوی چیزی به نام زن و مرد وجود ندارد، همگان مانند ربات به زبان امروز و گوسفند به زبان عامیانه هستند.
رأفتی وجود ندارد، به جایش هر چه هست خشونت و تنفر و رنج و عذاب برای زنان می باشد. سخت ترین و بدترین کارها را زنان انجام می دهند تحت این عنوان که فرقی با مردان ندارند.
این یک حقه کثیف جهت استثمار زنان است. در این که حقوق زن و مرد یکسان است شکی نیست و باید به آن احترام گذاشت ولی به لحاظ جسمی خیلی طبیعی است که فیزیولوژی اندام مرد ساختار قوی تری دارد و نباید این دو را یکسان ارزیابی نمود. اما در تشکیلات فرقه ای رجوی از آنجا که نیروی انسانی جهت انجام کارهای فرقه کم است، از زنان به بهانه تساوی زن و مرد سوء استفاده های بسیار سخت و ضد انسانی می گردد که حتما در گزارشات و یا مصاحبه هایی که توسط زنانی که از جهنم رجوی نجات یافته اند را دیده اید.
رایج ترین خشونت ها علیه زنان:
• تجاوز جنسی
• حملات جسمانی و کتک زدن
• به کار بردن الفاظ رکیک در رابطه با زنان
• نگاه به عنوان ابزار جنسی
• احساس مالکیت به زن
• خواهان نابرابری
همانطور که ملاحظه می کنید در موارد بالا که رایج ترین بی حرمتی ها و بی احترامی ها و حرکات ضد انسانی علیه زنان شکل می گیرد دیده می شود. ممکن است که این به ذهن متبادر گردد که در خیلی از جوامع این مسائل است و طبیعی هم هست زیرا فرهنگ سازی نشده است.
نکته و ملاحظه آنجایی است که وقتی کسی و یا کسانی شعارهای برابری و مساوات در رابطه با حقوق زنان داده و سنگ آن را به سینه می زنند خود اولین نقض کننده همین حقوق هستند، زیرا ابتدایی ترین حقوق زنان در مناسبات همین افراد رعایت نشده و پایمال می گردد.
یک نگاه به مناسبات فرقه رجوی بیندازید تا بهتر بتوانیم همزبان شویم.
در مناسبات رجوی زنان چه کارهایی نمی توانند انجام بدهند:
– تماس با خانواده به هیچ وجه
– ارتباط خانوادگی در داخل مناسبات به هیچ وجه
– یاد آوری خانواده و خاطرات به هیچ وجه
– فکر کردن به فرزندان به هیچ وجه
– فکر کردن به همسر مطلقا ممنوع
– یادآوری برخی ایام و خاطرات در گذشته که ایجاد زندگی طلبی نماید اساسا ممنوع
– در صورت ازدواج سریعا طلاق گرفته شود
– در صورت مجردی تعهد داده تا مطلقا به ازدواج فکر نکند
– در هنگام مواخذه و حسابرسی سکوت و خفه
– حق ارتباط با هیچ مردی نباید داشته باشند به جز مسعود رجوی
– معاشرت و گفت وگو با مردان به بهانه های کاری ممنوع
– حجاب در تمامی شرایط باید رعایت گردد
– شعائر اسلامی به صورت اکید و بی شکاف
– ممنوعیت هر گونه آرایش و زیباسازی
– عدم دسترسی به هر گونه تجهیزات زنانه که جهت رسیدگی معمول انجام می گیرد
اینها رایج ترین محدودیت ها و ممنوعیت هایی است که در فرقه رجوی جاری و ساری می باشد و هیچ زنی نباید از آن حدود عبور کرده و مرز سرخ رد نماید. بله مرز سرخ! این حدود مرز سرخ محسوب می شوند و عبور از آنان توبیخ و با شدت حسابرسی می گردد.
سوال: اگر اینها خشونت علیه زنان نیست پس چیست؟ تنها مردی که زنان مجاز به دیدار و معاشرت با او را در مناسبات دارند مسعود رجوی است! تحت این عنوان که او رهبر عقیدتی است و هر کاری که بخواهد با زنان انجام می دهد زیرا اولا که رهبرشان است دوم اینکه بخاطر رهبر بودن محرم زنان موجود در فرقه هم هست.
تازه در تفکرات منحط رجوی نه تنها زنان داخل فرقه رجوی متعلق به رجوی است بلکه تمام زنان جهان در چارچوب هدایت رهبری رجوی قرار دارند و هیچ مردی حق ندارد به این حدود وارد شده و حتی نمی تواند به آنها فکر کند.
آزادی هایی که زنان در فرقه رجوی دارند:
– مشارکت در کارهای سخت فیزیکی
– کار با بیل و کلنگ و ابزارهای سخت و سنگین ساختمانی
– هر زمان دوست داشتند می توانند با رهبر عقیدتی شان دیدار داشته باشند!
– آزادی عمل دارند که در تمام ساعات روز به رهبری خودشان فکر کنند و بیندیشند
اینهایی که نوشتم توهم و یا خیالات نیستند. بسیاری از زنانی که از تشکیلات رجوی توان گریختن داشته اند به این موارد اشاره کرده و توضیح هم داده اند. خانم هایی مانند مریم سنجابی، زهرا میرباقری که از اعضای شورای رهبری و تصمیم گیرنده در تشکیلات بودند و چندین نفر دیگر.
بنابراین همچنانکه مشاهده می کنید حق بدهید که رجوی و سران تبهکار او هرگز لحظه ای به مقوله هایی مانند خشونت علیه زنان فکر کنند. در این رابطه به شدت با حق و حقوق و این گونه پدیده ها غریب و نا آشنا هستند.
به نوبت خودمان آرزومندیم که به زودی زود زنان آسیب دیده در داخل تشکیلات رجوی بتوانند خود را از دام مرگباری که در آن قرار گرفته اند برهانند و به دنیای آزاد قدم گذاشته و سرنوشت خودشان را خود تصمیم بگیرند نه اینکه یک مشت آدم منحرف و خیال باف برای آنان مثل ربات تصمیم گرفته و زنان گرفتار در زندان های رجوی مجریان آن تصمیمات احمقانه باشند.
یادداشت از: حسین عیوضی آذر
عضو نجات یافته از فرقه رجوی
انتهای پیام / فراق
