عضو جداشده از فرقۀ رجوی با انتشار نامه ای به گزارشگر سازمان ملل نوشت: هیچ کسی در فرقه رجوی چه زن و چه مرد مفهوم زندگی را نمی داند.
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق متن نامه غفور فتاحیان به جاوید رحمان گزارشگر سازمان ملل،به شرح زیر است: «این جانب غفور فتاحیان از اعضای قدیمی سازمان مجاهدین هستم که بیش از ۲۰ سال از بهترین دوران جوانیم را در اردوگاه های این سازمان در عراق در اسارت روحی و ذهنی این سازمان بودم که خوشبختانه با کمک نیروهای آمریکایی و دولت عراق توانستم از این اردوگاه نجات پیدا کنم و هم اکنون در کشور فرانسه ساکن هستم.
اکنون وظیفه انسانی و قانونی خودم می دانم که هر آنچه را در طی این دو دهه بر سر خودم و دوستانم آمده افشا کنم زیرا به خوبی می دانم و آگاه هستم که سازمان مجاهدین بر خلاف آنچه که رهبرانشان به خصوص مریم رجوی در اروپا ادعا می کنند و دم از دموکراسی و حقوق بشر می زنند بویی از دموکراسی و حقوق بشر نبرده اند. ادعاهای آنان اصلا واقعیت ندارد زیرا خودشان نقض کنندۀ ابتدائی ترین حقوق انسانی در عراق و تا همین لحظه در آلبانی هستند.
من با خودم عهد بستم که باید صدای مظلومانۀ دوستانم را که هم اکنون در آلبانی گرفتار این فرقه هستند به گوش جهانیان برسانم.
آقای جاوید رحمان
آیا می دانید که در سازمان مجاهدین نه تلفنی در کار است نه کامپیوتر، نه موبایل، نه رادیو، نه روزنامه نه تلویزیون آزاد؟ همه چیز در سازمان مجاهدین (فرقۀ رجوی) تحت کنترل سران این سازمان می باشد.
هیچ کسی در این سازمان چه زن و چه مرد مفهوم زندگی را نمی دانند چرا که هر گونه ازدواج و عشق و تشکیل خانواده و هر گونه تماس و ارتباط با اعضای خانواده و دنیای بیرون ممنوع و قاچاق می باشد. حتی فکر کردن به خانواده و زن و زندگی ممنوع و جرمی نابخشودنی است.
در دنیای امروز یکی از اولیه ترین حقوق شناخته شدۀ بین المللی برای هر فرد در هر کجای دنیا حتی برای خطرناکترین زندانیان حق دیدار و تماس با افراد خانواده و اقوام نزدیک است ولی این حق مسلم را مریم رجوی و دیگر سران این فرقه از همان ابتدا که در عراق حضور داشتند و تا همین امروز که در آلبانی هستند از همۀ افراد سازمان کاملا سلب کرده اند.
در هفته های گذاشته هم کسانی که می خواستند به دیدار مادر و دیگر عزیزانشان که به مدت ۳۰ سال است گرفتار این فرقه هستند به آلبانی بروند متاسفانه مسئولین سازمان مجاهدین هیچ گونه اجازه دیدار نداده بودند.
اخیرا هم تعداد بسیاری از این خانواده ها منجمله پدران و مادران پیری که سالیان سال است چشم انتظار فرزندان خود هستند می خواهند برای دیدن فرزندانشان به آلبانی بروند ولی متاسفانه دولت البانی به آنها ویزا نمی دهد.
می خواستم از شما خواهش کنم که به دولت آلبانی فشار بیاورید تا بلکه این خانوادهای درد مند و پدران و مادران سالخورده که سالیان سال است چشم انتظار فرزندان خود هستند بتواند از نزدیک فرزندان خود را ببیند. اقای جاوید رحمان مطمئن باشید که خانوادهای ایرانی این اسیران این کار بزرگ شما را هرگز فراموش نخواهند کرد.
غفور فتاحیان – پاریس
متن انگلیسی
Special Rapporteur Mr. Javid Rahman
With the warmest regards,
To begin with, Gafour Fatahian, a longtime member of the Mojahedin, was one of the best young people in the organization’s camps in Iraq for more than twenty years. Fortunately, I had been rescued and I am currently living in France.
Now I consider it my human and legal duty to disclose everything that happened to me and my friends during these two decades, because I know very well that the Mojahedin Organization, contrary to what its leaders, especially Maryam Rajavi, claims in Europe, they pretend to follow a path of democracy and human rights, and in fact they not at all. Their claims are not true at all because they themselves are violating the most basic human rights in Iraq and still in Albania till right now.
I vowed to convey to the world the oppressed voice of my friends who are currently trapped in Albania. by the way, I wrote you a letter before about this subject.
Mr. Javid Rahman I want just to expose to you that many former friends who have been dating for nearly thirty years now have no connection to the outside world.
No one in this organization, whether male or female, knows the meaning of life, because any marriage, love, and family formation, and any contact with family members and the outside world, is forbidden and trafficked. Even thinking about family and women and life is forbidden and an unforgivable crime.
And when an Iranien or European member of a family these imprisoned people wants to visit them, the officials of this organization do not allow them to do so they even not have the permission to demand such thing.
In addition, the Albanian government does not issue visas to Iranian people to travel to Albania in order to visit their families.
Mr. Javid Rahman I am writing to you this letter; first, in order to expose this problem again, and second so as to demand your intervention to save these people and to find a solution to this dilemma.
I confirm Mr. Javid Rahman that your contribution in this problem and your reaction to save these people will be memorable for these families.
انتهای پیام / فراق
