سهم ما مادران

پنج شنبه گذشته، مادر مالک شراعی از مادران اسیران فرقه رجوی، چشم از جهان فرو بست.
مادری که تا آخرین لحظه، چشم به راه پسر خود بود. چه غریبانه و ساکت، مادران چشم انتظار از میان ما می روند. مادر شراعی هم همچون شوکت قاسمی ها، صدیقی ها و دیگر مادران با دلی پر از امید دیدار از خانه ویرانه کوچ کرد.
هم اکنون خواهر رنج دیده شراعی هم با هزاران غم جانکاه تنها مانده است.
پیام دریافتی از خواهر دردمند شراعی به سایت فراق است که گفت، مادرش چشم به راه فرزند درگذشته است. او تصریح کرد: دیگر مادر بیش از این طاقت انتظار نداشت و بی صبرانه به آغوش پسر درد دیده خود پرواز کرد.
این سهم مادر بودن ما است، نمی دانم کسی این مظلومیت مادران را می بیند یا نه ؟ نمی دانم صدای زجه های ما مادران منتظر را می شنود یا نه ؟
در تمام کتب آسمانی و به تمام زبان های انسانی با قلم درشت و خوانا نوشته شده که حرمت به پدر و مادر یکی از واجبات دین الهی است، پس چرا اینگونه مادران زجر کش می شوند ؟ گناه ما مادران چه بوده که باید ۴۰ سال از فرزندان خود بی خبر باشیم، نه تماسی، نه ارتباطی نه پیامی.
کجایند حامیان حقوق مادران تا بگویم که تا آخرین لحظه زندگی مادر شراعی نمی دانست که پسر جوانش را فرقه تروریستی رجوی بی سر و صدا با حمایت آمریکا، اسرائیل، عربستان و هزار البته با همکاری دولت آلبانی و با برنامه ریزی دقیق به قتل رساند. شراعی از تمامی جنایت های فرقه رجوی اطلاع داشت و به خصوص اینکه می دانست سال ۹۲ نفرات انگشت شمار رجوی که به بهانه نگهداری از اموال در اشرف باقی مانده بودند و بقیه دوستان آنها به لیبرتی منتقل شده بودند ‌چگونه با دستور رجوی فاسد به قتل رسیدند. آری شراعی های بعد از این هم به نوعی خواهند مرد و سهم ما مادران هم انتظار است و دیگر هیچ.

یادداشت از: ثریا عبداللهی

مادر یکی از اسیران فرقه رجوی

انتهای پیام