طهمورث ناظری، برادر یکی از اسیران فرقه رجوی دل تنگی های خود و خانواده را در یک نامه بیان کرد.
به گزارش فراق به نقل از انجمن نجات استان اردبیل، متن نامه خانواده سمیع ناظری به شرح زیر است:
برادر عزیز و گرامیم سمیع ناظری، سلام
امیدوارم که سلامت باشی و بیشتر در خصوص حال و آینده ات تامل کنی و تصمیم به رهایی خودت از یک تشکیلات مخرب بی دنباله داشته باشی. امیدوارم به وطن و جمع بزرگ خانواده ات برگردی.
ما نیز خوبیم و خشنود به محقق شدن چشم انتظاریمان به دیدار و در آغوش کشیدن عضوی عزیز ازخانواده مان هستیم.
برادر خوبم سمیع جان شاید چندمین نامه ای است که برایت ارسال می کنم و روزها، هفته ها و سال ها همچنان می گذرد ما هم چشم به انتظار و دریغ از یک تماس تلفنی.
انتظار یک طرفه بسیار دردناکه، نمی دانم چه فکر می کنید و یا اینکه چرا فکر نمی کنی که خانواده داری.
بی خبر نیستم که دوستانت کم و بیش با خانواده خود در تماس هستند و شما را با گماشتن به کارهای بیهوده خام کردند تا امکان تماس با خانواده و در نهایت جدایی از تشکیلات زندان مانز را بگیرند.
سمیع جان، برادر خوبم، خوب است بدانی که دوری چندین ساله شما هیچ گونه خللی در ابراز علاقه خانواده ات به شما نگذاشته است و ما همانیم که دوستی و علاقه ما بیشتر است و کمتر نشده.
فکر کنم زمان آن فرا رسیده تغییری در رفتارخود داشته باشی و فراق را پایان دهی تا در کنار هم باشیم. هر چه داریم و نداریم حق شما هم است و پا برجا.
و لیکن از این می ترسم تعلل کنید و زمان دیر شود وجبران ناپذیر شود .
بعضی ها که لحظه شماری جهت دیدارت داشتند دیگر نیستد . حداقل بقیه را خوشحال و دیدار را نزدیک کن چون زمان و عمر خیلی زود سپری می شود که گاهی خیلی دیر می شود و افسوس مشکلی را حل نمی کند.
برادر عزیزم سمیع جان بدان که گذشت زمان واقعیت ها را آشکار می کند. باید قبول کنیم دراین برهه از زمان باید به این نتیجه رسیده باشیم که اتلاف وقت در حصاری که دیگران تدارک دیدند توجیه ندارد .
با وجود تمام شرایطی که فرقه رجوی داشته، قاعدتا می بایست شما را به تامل و چاره جویی وادار می کرد طوری که به نحو احسن و مطلوب آینده ات را با جدایی از آنان رقم می زدی. همانطور که بسیاری از دوستانت چنین کردند و خوشبخت شدن و الحمدالله زندگی نوین و شیرینی را دنبال می کنند.
احمد، چندین نوبت جهت دیدار شما به اشرف و عراق آمد که به ایشان اجازه ملاقات و دیدار ندادند و آن رفتار توحش گونه نسبت به احمد و سایرخانواده های دردمند وچشم انتظارداشتند.
امروز با انتقال به آلبانی هم دریغ ازیک تماس. من که باورم نشد ولی با چشم هایم دیدم که برادر عزیزم را چگونه دربند گرفته و عطش دیدار او با برادرانش را خاموش کردند .
برادر ما نه تنها سنگدل نبود بلکه بسیار رئوف و مهربان بود. آن بی رحمان چگونه زندگی و عشق و عاطفه را در شما کشتند و از این بیم داشتند رشته آنها با یک دیدارکوچک پنبه شود .
آیا تکیه کردن به آنها امروز دیگر منطقی و توجیه پذیرخواهد بود که منافع خود و بیگانگان را در تحریم هر چه بیشتر ایرانیان می بینند؟
سمیع جان ماهستیم و آنقدر برای آنها حاضر، حاضر گفتن جایز نیست. قدری به ما اطمینان کن ما برادرانت هستیم که سال ها با هم بودیم . درد دل ما را گوش کن.
ما چه کاری کردیم که ازما رو می گردانی. ما تو را باتمام وجود دوست داریم و آمدنت را لحظه شماری می کنیم.
حال دوست داریم به این فراق جان کاه پایان بدهی و برگردی به جمع ما و زادگاهت شهر کلور.
سمیع جان بدان که با ورودت به ایران هیچ مشکلی برای شما پیش نمیاد. چون یک سرباز بودی و شرایط بد اسارت شما را وادارکرد که به دام رجوی ها گرفتارشوی و عمر و جوانی خود را به بطالت بگذرانی.
لابد می دانی که در غیاب شما چقدر به همه ما سخت گذشته است. حرف ها و درد دل ها زیاد است.
خیلی مواظب سلامتی خود باش ما را هم به خاطر بیار.
انشاالله به دل نوشته ام اهمیت می دهی و خوب می خوانی. سمیع جان، برادرم، خلاصه کلام اینکه با یک تصمیم قاطع و با یک نه بزرگ به رجوی ها به نزد ما برگرد.
در پایان مادر عزیزمان، همه برادران، خانواده و خواهران و دوستانت سلام گرم دارند و شما را به خدای بزرگ می سپارم تا با آرامش بتوانی تصمیمی قاطع مبنی بر جدایی از فرقه و بازگشت به وطن و کانون گرم خانواده ات که منتظرت هستند را بگیری.
انتهای پیام
