جمله معروفی از «گوبلز» فرمانده تبلیغات هیتلر در زمان جنگ جهانی دوم زبان زد بود که می گفت: «اگر می خواهی دروغت را باور کنند باید آنقدر بزرگ کنی و تکرار کنی تا ملت بگویند انگاری خبری است و النهایه باور بکنند».
حالا حکایت فرقه رجوی است، یک خط در میان در مدل های مختلف شاهد آن هستیم که در بوق و کرنا می دمند که :«آلبانی شروع پیروزی است » خزئبلاتی که در عراق هم صدها بار تکرار شد و در نهایت عراق شد نقطه سقوط مسعود رجوی، اما در یک جمله کوتاه باید گفت که آلبانی برای فرقه رجوی نقطه سقوط و شروع فروپاشی نرم بود و هست، زیرا از زمانی که اسم آلبانی در سازمان و در کمپ اشرف و بعدا در کمپ لیبرتی جاری شد نیروها به فکر تعیین تکلیف خود شدند.
رجوی تا می توانست کار شکنی کرد که این انتقال صورت نپذیرد زیرا می دانست آلبانی نقطه شروع ریزش تشکیلات وامانده آنها خواهد بود. رجوی اما نتوانست و زیر فشار بین المللی کمر راست نکرد زیرا همه دیدند یک مشت دیوانه در حال به کشتن دادن نیروهای خود هستند، دقیقا کاری که در فرقه آمریکایی جیمز جونز انجام گرفت. بنابراین آلبانی به رجوی تحمیل شد. از لحظه ورود اولین نیروها به آلبانی ریزش و جداشدن نیروها شروع شد و تا همین الان و تا همین امروز ادامه دارد.
آلبانی صحنه سرشکستگی فرقه رجوی در انظار جهانی بوده و هست ، زیرا علی رغم اینکه رجوی تلاش می کرد و می کند که خود را تنها آلترناتیو برای حکومت ایران جا بزند و در عین حال تلاش می کند که خود را یک سازمان آزادی خواه و انسان دوستانه جا بزند ولی تناقض های ضد آزادی و ضد دمکراسی آنقدر در سازمان مجاهدین زیاد است که کسی فریب این دروغ های بزرگ را نمی خورد.
موج جدا شدنها حرف دیگری به جامعه جهانی می زند و طرفهای بین المللی نمی دانند که قسم حضرت عباس را باور کنند یا دم خروس را.
این بزرگترین چالشی است که گریبان رجوی را گرفته و رها نمی کند، بدین خاطر نشست های کشاق و بلند مدت برای نیروها گذاشته می شود و مخ آنها را شستشو می دهند تا بلکه چند صباحی آنها را در کمپ مانز موسوم به «اشرف ۳» نگه دارند ولی علی رغم این همه ترفند و تشبثات بی خاصیت کماکان افراد روزانه در حال جدا شدن هستند و می خواهند دنبال زندگی مطلوب خود بروند و به زندگی سلامی دوباره بکنند و شروعی مجدد داشته باشند.
دیگر کسی فریب دروغ های رجوی را نمی خورد. دستش برای همه رو شده است که او نه تنها یک رهبر نیست بلکه او یک شیادی است که برای رسیدن به حاکمیت و قدرت دست به هر کاری می زند، مانند به کشتن دادن نیروها در عراق. من به یقین می گویم اگر زمان صد بار هم به عقب برگردد رجوی باز نیروهایش را سلاخی کرده و به مسلخ مرگ خواهد فرستاد زیرا او تشنه قدرت و حاکمیت است.
علی رغم اینکه نشستهای زیادی گذاشته می شود تا با مغز شویی های جدید افراد را به هر شکلی که شده نگه دارند اما ظاهرا مثمر ثمر واقع نمی شود و خبرهای جداشوندگان موجب خوشحالی من و سایر دوستانم به ویژه خانواده هایشان می شود.
تناقض دیگری که گریبان رجوی را روزمره گرفته و می فشارد و باید پاسخگوی آن باشد اینکه براستی استراتژی سرنگونی رجوی کجا رفت؟
از روز انتقال به آلبانی نیروها با این سوال خفه کننده سازمان را زیر ضرب گرفته اند که آن همه شعر و شعار که در عراق مستمر داده میشد کجا رفت؟ جز به کشتن دادن نیروها در عراق چیزی عاید رجوی و بقیه شد؟ فریب کاری با وعده های سرخرمن و وعده های ریاکارانه و در باغ سبز نشان دادن ولاغیر.
و آیا برای رجوی در آلبانی چیزی عوض شده که بشود روی آن سرمایه گذاری کرد ؟
نه، به نظرم چیزی عوض نشده، در ظاهر باز به طبل جنگ می کوبد البته به طبل جنگ ایران و آمریکا نه اینکه خودش کاری بتواند بکند، به نیروها مثل قبل در باغ سبز نشان می دهند که جنگ بین ایران و آمریکا در تقدیر است و برنده نهایی این جنگ رجوی خواهد بود. همان تحلیهای آب دوغ خیاری مسعود رجوی که همیشه می گفت و ادامه دارد.
دوستانی که سابقا هم سنگر بودیم لطفا توجه کنید، خانواده های شما در حسرت دیدار شماها یکی بعد از دیگری به دیار اعلا می‌شتابند و بدون اینکه شما را ببینند به رحمت خدا می روند . اما مسبب این همه درد ها کیست ؟ شما چرا دست روی دست گذاشتید . جلوی چشم خودتان کسانی از سازمان جدا شدند که شاید من و شما در خواب هم نمی دیدیم ولی من آن رویا را برای خودم محقق کردم و اکنون نوبت شماست. باید قیام نموده و سلامی دوباره به زندگی کرد. پدر و مادرها را در حسرت دیدار خود نگذارید که دنیا دار مکافات است.
اندکی تفکر و التماس دعا
بخشعلی علیزاده
انتهای پیام / فراق
