به چه علت در یک گروه سه هزار نفری این همه آمار سرطان و سکته و بیماری بالاست، جز این که ناشی از فشارهای عصبی و روحی است. جز اینکه سران فرقه از اعزام و مداوای آنها در بیمارستان های مناسب، جلوگیری می کنند. حداقل به طور تقریبی در سال گذشته بیش از ۵۰ نفر مبتلا به سرطان و سکته و بیمارهای لاعلاج دیگر شده اند.
برای نمونه «کاظم طهماسبی» با داشتن پاسپورت معتبر و کارت سیتی زن و در حالیکه خانواده اش در آمریکا بودند و به راحتی می توانستند مسئله درمان و بیماری فرزندنشان را حل کنند ولی رجوی ناجوانمردانه از اعزام وی جلوگیری نموده و وی بدلیل سرطان فوت درگذشت. 
آنچه که مشخصا است، سالیان زندگی در شرایط سخت و در آب وهوای بیابانی و زیر آفتاب ۵۰ درجه عراق باحداقل امکانات رفاهی، جز این نمی توانست ارمغانی دیگر برای اعضا داشته باشد.
در حالی که مسعود و مریم رجوی در بهترین ویلاها و خانه ها در فرانسه زندگی می کنند و هزینه زندگی آنها هم تراز با شاهان و سلاطین می باشد، اعضا را برحسب قانون تکامل به زندگی سخت وا می دارند.
این ها همه در شرایطی اتفاق می افتاد که رجوی ها از بهترین امکانات رفاهی برخوردار بودند. ساختمان ها و خانه ها، محل استراحت و جلسات آنها با شیک ترین و گرانقیمت ترین وسایل و دکوراسیون تجهیز می شد. بهترین موادغذایی برای آنها از کشورهای خارجی به عراق وارد می شد. سالی دو بار دست به تعویض دکوراسیون و مبلمان می زدند . رجوی فکر می کرد موجود برتر است و این حق اوست که در آسایش و رفاه باشد و بقیۀ اعضا بایستی همواره در شرایط سخت باشند تا روحیه انقلابی خود را حفظ کنند.
رجوی به دلیل اعتقاد به قانون تکامل همانگونه که در این قوانین تشریح می شود حیوانات پست تر مانند گوسفند و مرغ و ماهی قربانی حیوانات متکامل تر می شوند و به دلیل اینکه او نیز از همین قوانین مارکسیستی و تکامل الهام می گرفت تز وی برای انسان ها نیز بدینگونه بود.
از نظر او رده های پایین تر سازمانی نیز می بایست فدای رده های بالاتر شوند والبته چون خود را برتر و بالاتر از هرکس می دید در نتیجه همه بایستی قربانی وی شوند. این حق انحصاری او بود که از همه گونه امکانات رفاهی گرفته از زن، فرزند، زندگی، پول و مقام برخوردار باشد ولی سایر اعضا در شرایط سخت روزگار بگذرانند و حق اوست که مابقی فدای او شوند و این موضوع را بسیاری از مواقع رسما و علنی مطرح می کرد.
مسعود رجوی بارها و بارها درجلسات عمومی این را مطرح می کرد که فهم شما از موضوعات سیاسی ۵/۲ درصد بیشتر نیست. مریم رجوی نیز بارها در سخنرانی هایش می گفت همه مجاهدین کشته شوند باکی نیست و فقط «مسعود» زنده بماند کافی ست.
این تز و خط مشی او از سال های قدیم در فرقه به طور نسبی القا و اجرا می شد. از همان سال ۶۰ که با فرارش از ایران تمام افراد خود را به حال خود رها کرد تا یکی یکی دستگیر شده و یا کشته شوند. آن زمان درحالی که تنها عده ای محدود از اعضای ارشد فرقه در بالاترین منطقه اعیان نشین تهران (زعفرانیه ) خانه تیمی داشتند، بقیه اعضا بدون جا و مکان شب ها در پارک ها و جوی های آب می خوابیدند.
او درعملیات فروغ نیز هیچ پیش بینی برای وضعیت های سخت در صورت زخمی شدن، مجروح شدن، گم شدن، اعضایش نیز ننموده بود. او درحالی که دستور می داد به تیم های عملیاتی دو ماه آموزش حمله و رزم وسایر آموزش های ایدئولوژیکی داده شود، به آن ها هیچ آموزشی درباره زنده ماندن در صورت دور ماندن از فرقه، آموزش بازگشت و فرارداده نمی شده و تنها دستور این بود به محض گیر افتادن یا احساس خطر خود را با قرص سیانور و یا نارنجک بکشند.
درون اشرف نیز این شرایط حاکم بود. تمامی افراد باید از بام تا شام، (۴صبح الی ۱۲ شب) در شرایط طاقت فرسا کارمی کردند و هر کس یک ساعت هم ظهر برای استراحت می خواست برود مورد تحقی رو سوء ظن قرار می گرفت . بدینگونه بود که اکثر نفرات دچار بیماری های زودرس، مزمن و یا حاد به مانند دیسک کمر، تاندون دست، سرطان، سکته و ام اس می شدند.
حال با آن شرایط نیز اگر افرادی هم می خواستند به استراحت بپردازند متهم به زندگی طلبی وتمارض می شدند و گفته می شد که اگر کسی بیمار است در جلسات عملیات جاری بیاید و بمیرد ارجح است.
آری این سرانجام ایدئولوژی و فرقه رجوی است. فدا شدن اعضا برای رهبر و روزانه شاهد مرگ زودرس اعضا بودن.
یادداشت از: مریم سنجابی
انتهای پیام / فراق
