از دیرباز مردم ایران با نزدیک شدن به روزهای پایانی هر سال درشب چهارشنبه آخرآن با روشن کردن آتش و پریدن از روی آن با شور و شوق فراوان به استقبال فصل بهار و رویش گل ها رفته و به جشن وپایکوبی می پردازند.
اما مراسم چهارشنبه سوری در فرقه رجوی چگونه بود که با ذکر خاطره ایی از دوران حضور خودم در مناسبات فرقه به آن می پردازم . یادم هست تازه وارد مناسبات فرقه شده بودم. با نزدیک شدن به عید نوروز مسئولین فرقه برای امثال من که تازه وارد شده بودیم صحبت ازبرپایی جشن چهارشنبه سوری کردند که یکی از آنها با سیاسی کردن این جشن سنتی و ملی گفت: برپایی جشن چهارشنبه سوری خودش جنگی است با حکومت ایران، چون آنها مخالف آن بوده و با سرکوب کردن مردم سعی دارند مانع ازبرگزاری این سنت ایرانی شوند اما ما جشن چهارشنبه سوری را دراینجا با شور وشوق برگزارمی کنیم ، به هرحال درشب جشن چهارشنبه سوری همه ما را به یک محوطه باز درکنار پارک اشرف بردند که از قبل چوب هایی از درختان شکسته شده و صندوق های چوبی مهمات برای آتش بازی فراهم کرده بودند.
با آتش زدن چوب ها جشن شروع شد تعدادی از نفرات رفتند و دور آتش چرخیدند و عده ایی هم در حال خوردن نوشیدنی و تعداد کمی هم به داخل پارک اشرف رفتند، در ابتدا جشن برایم جذاب بود چون خاطرات محله و شهر خودم در ذهنم تداعی می شد وبا همان شور وشوق به جمع نفراتی که دور آتش حلقه زده بودند پیوستم چند باری به دور آتش چرخیدم ولی درچهره نفراتی که دور آتش بودند یک نوع بی میلی ازاین کارمی دیدم که با اولین دور یکی یکی از حلقه خارج شده و به گوشه ایی می رفتند یکی از نفراتی که در کنارم بود گفت این هم یکی دیگر از این مسخره بازی هایشان است.
ازاین حرف وی تعجب کردم چون او یکی از نیروهای با سابقه سازمان بود ازاو سئوال کردم مگر چیزی شده ؟ که پاسخی نداد ولی بود معلوم هیچ شور و شوقی نسبت جشن چهارشنبه سوری ندارد کنجکاو شدم که ببینم بقیه هم همینطور هستند زیر نور آتش دقت کردم دیدم که اکثر نفرات یک علائم مشترک دارند. در چهره آنها هیچ ذوق و شوقی نمایان نبود ومشخص بود که هیچ کس دلخوشی به چنین جشنی ندارد و فقط لبخندهای سرد روی لبانشان بود.
از حلقه جدا شده ودرکناردیگر نفراتی که نظاره گر بودند ایستادم برای لحظه ایی بیاد حرفهای آن مسئول افتادم . حرفهایش را گذرا در ذهنم مرور کردم من که زمان زیادی از آمدنم در مناسبات فرقه نمی گذشت و قبلش در ایران بودم خاطرات چهارشنبه سوری ها را به خوبی یاد داشتم و به خاطر می آوردم که ما درایران هرسال چنین جشنی را آزادانه و با شور و شوق در محله و شهرمان و دیگر شهرها برپا می کردیم و اصلا نه خبری از مامور، پلیس و نه بگیر و ببند بود، وقتی کنار نفرات ایستاده بودم یکی از بچه ها نزد من آمد و گفت روی آتش پریدی؟ گفتم آره، بعدش با طعنه گفت رفتی با حکومت جنگیدی و برگشتی که با حرفش هردویمان خندیدیم و بعد به اتفاق هم به پارک اشرف رفتیم که تعداد زیادی از نفرات آنجا بودند هرکس تنهایی ویا بعضا دونفری درگوشه ایی ایستاده بود با نگاهی گذرا به چهره های درخود آنها متوجه شدم که آنها هم مثل من متوجه سوری بودن چنین جشنی شده واشتیاقی برای شرکت دران ندارند فقط برای اینکه ساعتی از انجام کارهای سنگین روزانه فرقه بدورهستند خوشحال بودند.
بنابراین می توان گفت که برگزاری تمام جشن ها واعیاد در فرقه سوری و فقط به منظور نمایش و تبلیغ بیرونی ونه برای پاس داشتن سنت ایرانی بود وگرنه این فرقه با توجه به ماهیت فرقه گرایانه و وطن فروشانه اش هیچ سنخیتی با مراسمات ستنی ایرانی ندارد.
تورج
انتهای پیام / انجمن خوزستان
