«ما به برابری کامل زنان و مردان در کلیه حقوق سیاسی، اجتماعی و مشارکت برابر زنان در رهبری سیاسی، معتقدیم و هر گونه اشکال تبعیض علیه زنان، ملغی خواهد شد و آنان از حق انتخاب آزادانه پوشش، ازدواج، طلاق، تحصیل و اشتغال، برخوردار خواهند بود.»
متن بالا بند ۵ منشور ۱۰ ماده ای مریم عضدانلو برای آینده زنان ایران است؛ بندی که در طول حیات بی ثمر منافقین نه تنها هیچگاه مورد استفاده قرار نگرفته، بلکه به شیوه های قرون وسطایی و متحجرانه بارها زیر پا گذاشته شده است؛ البته تمام بندهای این منشور و سایر منشورهای گروهک نفاق جای دیگری تدوین شده است و آن هم مهد تجاوز به روح و جسم زن یعنی آمریکاست و جای تعجب نیست که منشور غربی ها و پهلوی و منافقین و عروسکانشان (علینژاد و…) شباهت بسیاری به هم داشته باشد.
از بند ۵ که بگذریم، هرگاه نفاق سخن از حقوق زن سر می دهد و بندبازی می کند، حافظه تاریخی ملت ایران بند «جیم» را یادآور می شود. بندی که شاهدان مثالش بتول سلطانی ها و نسرین ابراهیمی هاست. بندی که نادره افشاری از آن به حرمسرای مسعود رجوی یاد می کند و جایگاه زنان را از دیدگاه رجوی به مثابه یک گوسفند و برده می داند. بندی که زنان فرقه رجوی را بدون اطلاع خودشان و به زور خواهر اعظم و مهوش سپهری ها در مراسم رقص رهایی به همسری مسعود در می آورد. بندی که کشف قرص های ضدبارداری را در خانه های تیمی شان یادآور می کند.
جالب تر زمانی است که بند ۵ در مناسبات درون فرقه ای منافقین جور دیگری تعریف و اجرا می شود؛ جایی که بهزاد علیشاهی از اعضای سازمان می گوید:
«مریم رجوی دوست دارد علاوه بر سمت ریاست جمهوری و همسری مسعود رجوی، مقام پرچمداری زنان فمینیست و ناجی زنان جهان را هم یدک بکشد، وی از تبعیض مثبت برای زنان صحبت می کند؛ زنان فمینیست را برای سخنرانی به مقرش دعوت می کند و از ایده هایش برای رهایی زنان می گوید؛ اما برای اینکه بدانیم چقدر به این عقیده پایبند است، باید نه صحبت و ادعا بلکه به عملکرد او نگاه کنیم. درپیشینه عملکرد مریم رجوی و سازمان مجاهدین فقط سوءاستفاده از زنان دیده می شود، حتی در فراخوان برای تظاهرات روز زن از طرف سازمان بخوبی دیده می شود که این تظاهرات نه برای کمک به زنان ایرانی در داخل کشور و دفاع از حقوق آنان، بلکه برای بیرون آوردن مجاهدین از لیست تروریستی طراحی شده؛ اما برای اینکه به خوبی با ماهیت زن ستیزی و افکار ارتجاعی مریم رجوی آشنا شوید می خواهم از سندی صحبت کنم که مریم رجوی به زنان فرمانده در سطح بالا در اشرف داده بود که بدون خواندن آن سند برای بقیه زنان به هرشکل که امکان دارد مجری دستورالعمل های آن باشند. من از این سند توسط یکی از زنان به ستوه آمده که هنوز هم در بند این فرقه و در اشرف است با خبر شدم. در این دستور العمل که با امضای مریم رجوی است این موارد دیده می شد.
- خواهران باید از لباس های گرم برادران استفاده کنند (لباس های گرم زیر مردانه که برجستگی های اندام زنان را بپوشاند)
- خواهران باید در جیب های جلوی پیراهن های فرم خودشان حتما دفترچه بگذارند (در هر دو جیب جلو به همان دلیل بالا)
- خواهران حق صحبت تکی با برادران را ندارند و در صورت نیاز کاری باید این عمل دو نفره باشد.
- هوا دراتاق کارهای خواهران باید جریان داشته باشد بطوریکه برادران موقع ورود متوجه بوی بدن خواهران نشوند.
- بستن مو زیر روسری ممنوع است، حالت مو باید طوری باشد که از زیر روسری هم دیده نشود.
- دستکاری لباس توسط خواهران ممنوع است اعم از تنگ کردن و یا هر تغییری در لباس فرم.
- خندیدن و خمیازه کشیدن در حضور برادران ممنوع است.
- آرایش ابرو و صورت و استفاده از مواد عطری ممنوع بوده، فقط درموارد خاصی که مشکل پزشکی ایجاد کند توسط تشکیلات گفته خواهد شد.
- هیچ یک از خواهران بیشتر از سه ماه نباید با برادری رابطه کاری داشته باشد و باید این مورد توسط فرماندهان چک شده و با تغییر سازماندهی مانع ایجاد رابطه عاطفی شوند.
البته در آن زمان این دستورالعمل مواردی بود که به دستورالعمل های قبلی اضافه شده بود و بعدا هم به آن مواردی اضافه شد، باید متذکر شوم که حتی خارج از این دستورالعمل ها باز هم صدها سنت ضد زن دیگر برای محدودیت و فشار بر زنان در سازمان رواج داشت و مریم رجوی با این پیشینه امروزه دم از تبعض مثبت به نفع زنان می زند»
آلترناتیوهاهای پوشالین هیچگاه نمی توانند حافظه تاریخی ملت ایران را پاک کنند و ملت نیز هیچگاه ترور دختران و زنان خود را فراموش نمی کند.
رجوع شود به :
خاطرات بتول سلطانی، نسرین ابراهیمی
بهزاد علیشاهی هشتم مارس ۲۰۰۷
محمدمهدی حسین‌پور
انتهای پیام / بنیاد هابیلیان
