رجوی در سال ۱۳۵۸ با سواستفاده از فضای شور و احساسی دانشجویان از برخی آن ها ربات های مصنوعی و متحرکی ساخت که توان نه گفتن به او را نداشتند.
به گزارش فراق، در ۲۴ آبان ماه ۱۳۳۲ اعلام شد «ریچارد نیکسون» معاون رئیس جمهور وقت آمریکا (ایزنهاور) به دستور وی به ایران می آید تا نتایج پیروزهای سیاسی امید بخشی را که درایران نصیب جناح طرفدار تثبیت اوضاع بعد از کودتای ننگین ۲۸ مرداد شده از نزدیک ارزیابی نماید.
در مقابل دانشجویان مبارز تصمیم گرفتند که در فضای حکومت نظامی اعتراض و انزجار خود را نسبت به ورود نیکسون اعلام کنند.
روز ۱۶ آذر، دانشجویان به دادن شعار در مقابل درب دانشگاه پرداختند و دستگاه کودتای سیاه با شلیک به روی دانشجویان سعی در سرکوب صدای اعتراض آنها نمودند.
درجریان شلیک گلوله سه نفراز دانشجویان احمد قندچی، مصطفی بزرگ نیا و مهدی شریعت رضوی به شهادت رسیدند. از آن روز به بعد ۱۶ آذر در گرامیداشت این شهدا روز دانشجو نام گذاری گردید.
با پیروزی انقلاب ضدسلطنتی مردم ایران دانشجویان در فضای آزاد و دمکراتیک حاکم بر جامعه باردیگر در دانشگاه ها تشکل های خود را بنیان گذاشتند.
در آن مقطع گروه های سیاسی مختلف که به یمن خون های ریخته شده شهیدان هرکدام با طرح ادعاهای مختلف و از جمله آزادی، حقوق کارگران، دهقانان، زنان و مبارزه با استعمار درصحنه سیاسی واجتماعی خودرا مطرح نمودند و هر کدام سعی درجذب دانشجویان داشتند.
فرقه رجوی موسوم به سازمان مجاهدین خلق یکی از این جریانات بود. مسعود رجوی با استفاده از ضربات نظامی ساواک شاه درسال ۵۰ و تصفیه های خونین ایدئولوژیکی در سال ۵۴ که منجر به دستگیری و اعدام ۹۰ درصد از مرکزیت گردید و همکاری با ساواک عملا از مرگ نجات و رهبری این سازمان را در زندان برعهده گرفت.
یکی از خصوصیات بارز رجوی فرصت طلبی و کسب قدرت و تمامیت خواهی بود. وی بعد از آزادی از زندان درابتدا تلاش کرد برای کسب سهمیه و شرکت درجریان قدرت خود را همسو با انقلاب و رهبری آن قرار دهد. شرکت در همه پرسی جمهوری اسلامی، حمایت از مواضع ضد آمریکایی نظام و آیت الله خمینی بخشی از این سناریو کسب قدرت بود.
در کنار آن برقراری رابطه با سفارت شوروی سابق به منظور جاسوسی و تبادل آن در قبال تجهیزات مخابراتی و تشکیل ملیشیا نظامی و شعارانحلال ارتش مواضع دوگانه آنها را برای مردم وحاکمیت به روشنی بروز می داد.
رجوی که درجریان انتخابات مجلس نتوانست آراء مردم را به دست بیاورد و به جز یک نفر مابقی کاندیداهایش به مجلس راه پیدا نکردند و در جریان انتخابات ریاست جمهوری هم به مانع قانونی حذف به خاطر رای ندادن به قانون اساسی که خود به عنوان رئیس جمهور می بایست ضامن اجرای آن باشد عملا توسط مردم از صحنه سیاسی کنار زده شد به مبارزه مسلحانه روی آورد.
از مقطع سال ۵۸ رجوی با سواستفاده از فضای شور، احساس و صداقت دانشجویان در عرصه دانشگاها فعالیت خود را آغاز کرد.
برگزاری کلاس های تبیین جهان که نشخوار گفته های هگل و مارکس بود تلاش نمود درک علمی از تبیین اسلام در اذهان دانشجویان القاء نماید.
درکنار آن، انجمن های دانشجویی برخی دانشگاه ها را پشتیبانی کرد. با اعلام مبارزه مسلحانه برخی دانشجویان را درتیم های نظامی سازماندهی و به اسارت گرفت. وی آنها را تحت مغزشویی شدید درخانه های تیمی قرار داد که دستشان به خون هموطنانشان آلوده گشت.
انفجارها و بمب گذاری های مهیب وترور شهروندان عادی وانتقام کور دردستور کارآنها قرار گرفت.
با شکست مبارزه مسلحانه بخش باقی مانده از این دانشجویان را به عراق برد تا ارتش کوچک و ستون پنجم دشمن متجاوز به خاک میهن را دردل ارتش صدام بنیانگذاری نماید.
حملات مشترک به روستاهای مرزی و به اسارت گرفتن سربازان و شرکت درعملیات های موسوم به آفتاب، چلچراغ و فروغ بخشی از این استراتژی جنایت و خیانت درحق نسل دانشجوی این میهن بود. رجوی از برخی دانشجویان ربات های مصنوعی و متحرکی ساخت که توان نه گفتن به او را نداشتند. بسیاری از آنها درعملیات نظامی مشترک با ارتش عراق در مرزهای ایران و یا به هنگام سرکوب شهروندان عراقی کشته شدند و تعداد دیگری از آنها تحت فشارهای شدید روحی و روانی و بسته بودن درب های بیرون دست به خودکشی زدند. برخی دیگر نیز یا براثر ابتلا به سرطان و بیمارهای صعب العلاج جان خود را از دست دادند و یا روانی و ویلچرنشین گشتند.
با انتقال اعضا به آلبانی تحت تاثیر شرایط قدری اوضاع تغییر کرد. تعداد زیادی از اعضا با دیدن شرایط دنیای آزاد این مناسبات جهنمی را ترک کردند و تعداد باقی مانده مترصد فرصت هستند که خود را از این جهنم نجات دهند.
بخش بزرگی از این زنان و مردان رها شده هم اکنون در آلبانی و سایرکشورهای اروپایی رسالتی چون شهدای ۱۶ آذر را برعهده دارند و با تلاش شبانه روزی و دربدترین شرایط مالی و استقراری و تبعیض های ضد انسانی تلاش می کنند حقیقت رجوی را در چشم جهانیان پدیدار سازند.
یادداشت از: علی اکرامی
انتهای پیام
